IV Festiwal Sacrum-Profanum

Informacje o wykonawcach

Barbara Hendricks Studiowała w klasie śpiewu Jennie Tourel w Juilliard School of Music w Nowym Jorku. Ukończyła również wydział matematyczno-chemiczny na University of Nebraska. Debiutowała w 1974 roku w Stanach Zjednoczonych (San Francisco Opera) i Europie (Glyndebourne Festival Opera), rozpoczynając serię występów we wszystkich głównych teatrach operowych na całym świecie, w tym: Opéra national de Paris, Metropolitan Opera, Covent Garden i Teatro alla Scala. Partią Zuzanny w Weselu Figara zadebiutowała w Berlinie, Wiedniu, Hamburgu i Monachium; zaśpiewała ją także w ostatnich przedstawieniach tej opery pod batutą legendarnego Karla Böhma. Barbara Hendricks posiada ponad 20 ról w swym bieżącym repertuarze operowym (12 z nich nagrała na płyty). Obejmują one kreacje w dziełach Wolfganga Amadeusza Mozarta (Pamina w Czarodziejskim flecie i Ilia w Idomeneo), klasyków francuskich – Jacques’a Offenbacha (Antonia w Opowieściach Hoffmanna), Georges’a Bizeta (Micaëla w Carmen), Jules’a Masseneta (tytułowa rola w Manon), Charles’a Gounoda (Julia w Romeo i Julii), Claude’a Debussy’ego (Melizanda w Peleasie i Melizandzie) oraz mistrzów włoskich – Giacoma Pucciniego (Liu w operze Turandot) i Giuseppe Verdiego (Gilda w Rigoletcie). W 2000 roku wzbogaciła swój repertuar o partię Tatiany w Eugeniuszu Onieginie Piotra Czajkowskiego. Kilkakrotnie stanęła przed kamerą filmową. Zadebiutowała w 1987 roku jako Mimi w Cyganerii Giacoma Pucciniego reżyserowanej przez Luigiego Comenciniego. W 1994 roku wystąpiła jako Anne Trulove w nagrodzonej międzynarodowej koprodukcji filmowej The Rake’s Progress (Żywot rozpustnika) Igora Strawińskiego pod kierownictwem muzycznym Esa-Pekka Salonena. W 1998 roku zaśpiewała partię Liu w historycznej premierze opery Turandot Giacoma Pucciniego w Zakazanym Mieście w Pekinie pod dyrekcją Zubina Mehty i w reżyserii Zhang Yimou. Od nowojorskiego debiutu w 1974 roku Barbara Hendricks jest powszechnie uznawana za jedną z największych i najbardziej aktywnych wokalistek recitalowych swojego pokolenia. Obok bogatego repertuaru pieśni niemieckich wykonuje też często i chętnie utwory francuskie, amerykańskie i skandynawskie. Występowała i nagrywała z wybitnymi pianistami, takimi jak: Dymitr Aleksiejew, Michel Beroff, Yefim Bronfman, Michel Dalberto, Jurij Jegorow, Ralf Gothoni, Radu Lupu, Maria João Pires, Roland Pöntinen, Staffan Scheja, Andras Schiff i Peter Serkin. Wykonywała swój szeroki repertuar ze wszystkimi wielkimi dyrygentami i orkiestrami naszych czasów. Bardzo ceni muzykę kameralną; często bierze udział i organizuje wraz z przyjaciółmi podzielającymi tę pasję festiwale muzyki kameralnej. Jej płyty rozchodzą się w wielkich nakładach, ma w dorobku blisko 80 tytułów, które nagrała z takimi dyrygentami, jak Daniel Barenboim, Leonard Bernstein, John Eliot Gardiner, Carlo Maria Giulini, Bernard Haitink, Herbert von Karajan, Lorin Maazel, Zubin Mehta, Wolfgang Sawallisch i Sir George Solti. Od prawie 20 lat jej solowe nagrania wydaje na prawach wyłączności wytwórnia EMI Classics. Debiut jazzowy Barbary Hendricks miał miejsce na Festiwalu w Montreux w 1994 roku i od tamtej pory występuje ona regularnie na renomowanych festiwalach jazzowych na całym świecie. Artystka koncertuje wiele w Europie i Stanach Zjednoczonych; chętnie występuje również na Dalekim Wschodzie i w Ameryce Łacińskiej, a także regularnie bierze udział w międzynarodowych festiwalach muzycznych na całym świecie. W 1974 roku wystąpiła w amerykańskiej premierze Un Espace Déployé Gilberta Amy’ego z Chicago Symphony Oprchestra pod dyrekcją Sir George’a Soltiego, który ponownie zaprosił ją do prapremierowego wykonania utworu Final Alice Davida del Tredici, zamówionego na obchody 200-lecia Stanów Zjednoczonych. Dzieło to wykonywała następnie z orkiestrami symfonicznymi Bostonu, Filadelfii i Cleveland oraz z Filharmoniami w Nowym Jorku i Los Angeles. W 1976 roku wzięła udział w amerykańskiej premierze Dies irae Krzysztofa Pendereckiego z Los Angeles Philharmonic Orchestra pod batutą Zubina Mehty. Zaśpiewała także w prapremierowym wykonaniu The Rain in the Trees Tobiasa Pickera z Pittsburgh Symphony Orchestra i Lorinem Maazelem.

Jako gość specjalny Sir Yehudi Menuhina wystąpiła w premierowym wykonaniu dzieł pięciu światowej sławy kompozytorów, dedykowanych Menuhinowi z okazji jego 80. urodzin podczas koncertu zamykającego Lincoln Center Music Festival. Wzięła również udział w prawykonaniu pieśni młodego japońskiego kompozytora Mari Takano. W 2000 roku wykonała Mölna Elegy Svena-Davida Sandströma, utwór zamówiony dla niej na Gotland Chamber Music Festival. Od 1987 roku Barbara Hendricks aktywnie uczestniczy w pracach Wysokiego Komisarza ONZ do spraw Uchodźców (UNHCR). Jako Ambasador Dobrej Woli odwiedza obozy dla uchodźców na całym świecie. Pod koniec 1991 i 1993 roku wystąpiła w dwóch koncertach solidarnościowych w ogarniętej wojną byłej Jugosławii (Dubrownik i Sarajewo). W 1998 roku założyła Fundację im. Barbary Hendricks na Rzecz Pokoju i Pojednania, chcąc nadać osobisty wymiar swojej walce w zapobieganiu konfliktom na świecie i ułatwić pojednanie tam, gdzie konflikty już wybuchły. Za osiągnięcia artystyczne i działalność humanitarną otrzymała wiele nagród i wyróżnień, m.in. tytuł doktora honoris causa Université Catholique de Louvain (1990), doktora prawa University of Dundee (1992), doktora muzyki Nebraska Wesleyan University (1988), doktora honoris causa Université de Grenoble (1996), honorowy tytuł doktora muzyki Juilliard School of Music (2000). Od 1990 roku jest członkiem Szwedzkiej Królewskiej Akademii Muzycznej. Rząd francuski nadał jej tytuł Commandeur des Arts et Lettres (1992), a z rąk prezydenta François Mitteranda otrzymała order Legii Honorowej. Uhonorowana została również hiszpańską Nagrodą im. Księcia Asturii (2000) za wkład w obronę praw człowieka i w dziedzictwo kulturowe ludzkości. Od 1977 roku Barbara Hendricks mieszka w Europie, posiada szwedzkie obywatelstwo. Jest szczęśliwą matką dwojga nastoletnich dzieci. www.barbarahendricks.com

John Neal Axelrod Studiował kompozycję, fortepian, jazz i dyrygenturę na Harvard University (w 1988 roku otrzymał tytuł Bachelor of Music Degree). Następnie doskonalił swe umiejętności na licznych kursach mistrzowskich u Leonarda Bernsteina, Christopha Eschenbacha, Gustava Meiera, Ilyi Musina, Daniela Lewisa i Mendi Rodana. W latach 1987–1994 zdobywał doświadczenie w przemyśle muzycznym, pracując dla takich firm, jak John Managment, Atlantic, RCA/BMG, Randor Music International i Robert Mondavi Winery. Zajmował się rozwojem wykonawców muzyki popularnej, jak Marc Cohen – zdobywca nagrody "Grammy", Smashing Pumpkins, Jellyfish i Warren Hill. Jest autorem licznych publikacji m.in. w Music Connection Magazine, Billboard, Pen Computing i 002. Wygłaszał liczne odczyty o pracy nad publicznością i rozwojem artystycznym na University of California w Los Angeles, California State University w Fullerton, Texas Association of Symphony Orchestras, National Academy of Songwriters oraz na licznych konferencjach związanych z przemysłem muzycznym w Stanach Zjednoczonych. Dokonał kilkunastu amerykańskich i światowych prapremier, m.in. Lollapalooza Johna Adama, Revolucionario Tango Astora Piazzolli, Chaconne na skrzypce z orkiestrą Johna Corigliano i Nyphae Reflections Kaiji Saariaho. Axelrod współpracuje z czołowymi orkiestrami europejskimi i amerykańskimi, m.in. z Chicago Symphony Orchestra, London Philharmonic Orchestra i Orchestre de Paris. Obecnie pełni funkcję dyrektora muzycznego i pierwszego dyrygenta Lucerner Sinfonieorchester oraz pierwszego gościnnego dyrygenta orkiestry Sinfonietta Cracovia. Jest również honorowym dyrygentem teksańskiej Orchestra X, którą założył w 1997 roku. Artysta jest uznawany za jednego z najbardziej utalentowanych, twórczych i niekonwencjonalnych dyrygentów swego pokolenia. Potrafi otworzyć świat muzyki klasycznej przed nowymi słuchaczami, stosując często techniki intereaktywnomultimedialne oraz wprowadzając nowy, interesujący szczególnie młode pokolenie słuchaczy, repertuar. Nie bez znaczenia jest też swobodna atmosfera jego koncertów. Axelrod dokonał licznych nagrań płytowych, radiowych i telewizyjnych (m.in. dla ARTE i BBC Classical Music Television).

Sinfonietta Cracovia Orkiestra powstała w 1990 roku z inicjatywy grupy wybitnych studentów Akademii Muzycznej w Krakowie. W 1992 roku pieczę artystyczną nad zespołem objął skrzypek Robert Kabara, laureat ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów muzycznych. W 1994 roku, przy poparciu władz miasta Krakowa oraz Elżbiety i Krzysztofa Pendereckich, Sinfonietta Cracovia otrzymała status

instytucji miejskiej. Obecnie działa pod patronatem Prezydenta Miasta Krakowa jako Orkiestra Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa i jest zaliczana do czołowych europejskich zespołów kameralnych. Od 2001 roku pierwszym gościnnym dyrygentem zespołu jest John Neal Axelrod. Szeroki repertuar orkiestry obejmuje dzieła od baroku po współczesność. Wykonania zespołu charakteryzuje niezwykła dbałość interpretacyjna, połączona z własnym, wypracowanym przez szereg lat istnienia stylem wykonawczym. Obecny skład Sinfonietty Cracovii tworzy kwintet smyczkowy, powiększany – w zależności od doboru repertuaru – do klasycznego aparatu symfonicznego z grupą dętą, w której zasiadają najwybitniejsi polscy soliści i kameraliści młodego pokolenia. Orkiestra występowała z najznakomitszymi solistami i dyrygentami. Wśród nich są m.in.: Lorin Maazel, Valery Gergiev, Christoph Eschenbach, Mischa Maisky, Rudolf Buchbinder, Pieter Wispelwey, Ilya Gringolts, a także najwybitniejsi artyści polscy, tacy jak: Krzysztof Penderecki, Kazimierz Kord, Antoni Wit, Jerzy Maksymiuk, Grzegorz Nowak i Kaja Danczowska. Zespół koncertował w wielu prestiżowych salach koncertowych Europy (Filharmonia Berlińska, Herkules Saal w Monachium, Teatr Mogador w Paryżu, Auditorio Nacional w Madrycie, Teatr Maryjski i Konserwatorium Muzyczne w St. Petersburgu, Sala Casino w Bazylei i in.). Jest częstym gościem najlepszych polskich i zagranicznych festiwali muzycznych. Część muzyków Sinfonietty Cracovii wzięła udział w jubileuszowym projekcie Polish Festival Orchestra pod kierownictwem Krystiana Zimermana, obejmującym czterdzieści koncertów i nagranie płyty dla wytwórni Deutsche Grammophon z koncertami fortepianowymi Fryderyka Chopina (1999). Sinfonietta Cracovia dokonała szeregu nagrań płytowych, telewizyjnych i radiowych. Współpraca orkiestry z Telewizją Polską, ARTE i BBC Classical Music Television przyniosła wiele wartościowych i wyróżnianych produkcji.

Violarium Trio Zespół założony w 1998 roku przez troje przyjaciół – absolwentów Akademii Muzycznej w Krakowie. Intensywne studia w zakresie kameralistyki muzycy uzupełniali licznymi kursami mistrzowskimi w Mannheimie, Stuttgarcie, Odense, Dreźnie i Innsbrucku. W 2004 roku artyści ukończyli studia podyplomowe pod kierunkiem Adama Kaczyńskiego w Katedrze Kameralistyki Współczesnej Akademii Muzycznej w Krakowie. W latach 2000–2004 trzykrotnie zdobyli drugą nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Współczesnej Muzyki Kameralnej w Krakowie. W 2003 roku, jako jedyny polski zespół, Violarium Trio zostało zakwalifikowane do udziału w Międzynarodowym Konkursie Interpretacji Muzyki Współczesnej Fundacji Gaudeamus w Rotterdamie. W czerwcu 2006 roku muzycy zdobyli nagrodę specjalną na 2˚ Concorso Europeo dei Duchi d’Acquaviva w Atri we Włoszech. Violarium Trio jest uważane za jedno z najciekawszych zjawisk muzycznych Krakowa ostatnich lat. Artyści dali kilkadziesiąt koncertów, m.in. w Amsterdamie, Rzymie, Berlinie i Wilnie. Są zapraszani m.in. przez festiwale: KoFoMi (Komponistenforum Mittersill) w Mittersill (Austria), Britzer Garten w Berlinie i Muzyka w Starym Krakowie. Violarium Trio jest szczególnie cenionym interpretatorem muzyki współczesnej. Zespół przygotował krakowskie prawykonanie Tria smyczkowego Krzysztofa Meyera oraz polskie prawykonanie IX Kwartetu smyczkowego Bogusława Schaeffera. 14 września 2006 roku Violarium Trio dokonało światowego prawykonania utworu Vier Mutationen Paula Engela.

Alexandre Tharaud Studiował w Conservatoire National Supérieur de Musique w Paryżu. Karierę rozpoczął w 1989 roku po sukcesie w Internationaler Musikwettbewerb der ARD w Monachium. Występuje z powodzeniem jako solista i kameralista. Jego szeroki repertuar obejmuje dzieła od baroku po współczesność. Jako solista występował m.in. z Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, Münchner Rundfunkorchester, Japan Philharmonic Orchestra, Tokyo Metropolitan Orchestra, Orchestre Philharmonique de Radio-France, Orchestre National de France, Orchestre National de Lille, Orchestre National de Bordeaux-Aquitaine i Sinfonią Varsovią. Pracował z tak znakomitymi dyrygentami, jak: Yutaka Sado, Jean Fournet, Marc Minkowski i Jean-Jacques Kantorow. Koncertował w najbardziej prestiżowych salach koncertowych na całym świecie, m.in. Concertgebouw w Amsterdamie, Wigmore

Hall w Londynie, Miller Theatre w Nowym Jorku, Théâtre du Châtelet w Paryżu, Teatro Colón w Buenos Aires i wiedeńskiej Musikverein. Działalność artysty dokumentują liczne nagrania, m.in. dla wytwórni Harmonia Mundi. Jego interpretacje dzieł Maurice’a Ravela, Jeana-Philippe’a Rameau i Johanna Sebastiana Bacha zdobyły szereg nagród i najwyższych wyróżnień światowej krytyki, m.in. "Choc i Choc l’année" miesięcznika Le Monde de la Musique, "Diapason d’Or" (Diapason), "Pick of the Month" (BBC Music Magazine), "Best CD of the year" (De Standard), "Recommandé" (Classica), "10" (Répertoire) i "Grand Prix de l’Académie Charles – Cros 2003".

Vanessa Wagner Studiowała w klasie fortepianu Dominique Merlet w Conservatoire National Supérieur de Musique de Paris, które ukończyła z najwyższym wyróżnieniem (Premier Prix) w wieku 17 lat. Została dostrzeżona przez Leona Fleischera, który umożliwił jej od 1995 roku dalsze studia w prestiżowej Międzynarodowej Akademii Pianistycznej w Cadenabii. Mentorami artystki byli m.in. Karl-Ulrich Schnabel, Dmitrij Bashkirov, Murray Perahia i Alexis Weissenberg. Równocześnie rozpoczęła intensywną działalność koncertową występując w większości krajów europejskich i obu Amerykach. Jest częstym gościem ważnych festiwali muzycznych, m.in. La Roque d’Anthéron, Klavier Ruhr Festival, Musica, Strasbourg Festival, Colmar, Piano en Valois, Musique à l’Emperi, Radio France Montpellier i Bagatelle Chopin Festival. Regularnie koncertuje również w Paryżu, dając recitale w tak znakomitych salach, jak Théâtre des Champs Elysées, Théâtre du Châtelet, Cité de la Musique, Salle Pleyel czy Théâtre des Bouffes du Nord. Jako solistka występuje z czołowymi orkiestrami francuskimi (m.in. Orchestre National de France, Orchestre du Capitole de Toulouse) i zagranicznymi. Wśród artystów, z którymi współpracuje jako kameralistka, znajdują się m.in. Xavier Phillips, Ophélie Gaillard, Marc Coppey, David Grimal, Mirijam Contzen, Jean-Marc Phillips, jak również zespół Accroche Note. Vanessa Wagner dokonała licznych nagrań radiowych, telewizyjnych (m.in. dla ARTE) oraz płytowych. Jej nagrania dzieł Siergieja Rachmaninowa, Aleksandra Skriabina, Roberta Schumanna i Wolfganga Amadeusza Mozarta (dla wytwórni Lyrinx) otrzymały najwyższe wyróżnienia światowej krytyki, m.in. "Choc" (Le Monde de la Musique), "Recommandé" (Classica), "ffff" (Telerama) i "10" (Répertoire). Od 2003 roku nagrywa dla wytwórni Ambroisie. Dotychczas ukazały się dwa albumy artystki zawierające kompozycje Benjamina Brittena (z Ophélie Gaillard) i Claude’a Debussy’ego. Vanessa Wagner jest laureatką prestiżowej nagrody "Victoire de la Musique" w kategorii Révélation Soliste Instrumental.

Jean-Guihen Queyras Edukację muzyczną rozpoczął w wieku 9 lat pod kierunkiem Claire Rabier. Następnie kształcił się w klasie Reine Flachot w Conservatoire National Supérieur de Musique w Lyonie. W 1984 roku wstąpił do Musikhochschule w Freiburgu, gdzie pracował pod kierunkiem Christopha Henkela. Swoje umiejętności doskonalił w Juilliard School of Music w Nowym Jorku (u Harveya Shapiro) i Mannes College (u Tima Eddy’ego), który ukończył z najwyższym wyróżnieniem. Jego mentorami, podczas licznych kursów mistrzowskich, byli znakomici artyści: Mścisław Rostropowicz, Yo-Yo Ma, Paul Tortelier i Anner Bylsma. W 1990 roku został solistą Ensemble Intercontemporain Pierre’a Bouleza. Jean-Guihen Queyras jest uznawany za jednego z najwybitniejszych wiolonczelistów swojego pokolenia. Występował we wszystkich najważniejszych salach koncertowych na świecie, m.in. Carnegie Hall w Nowym Jorku, Suntory Hall w Tokio, Concertgebouw w Amsterdamie i Théâtre du Châtelet w Paryżu. Jako solista występuje z czołowymi orkiestrami europejskimi, amerykańskimi i japońskimi. Jako kameralista współpracuje m.in. z Andreasem Staierem, Tabeą Zimmermann, Isabelle Faust, Danielem Sepec i in. Jego szeroki repertuar obejmuje dzieła od baroku po współczesność. Jest szczególnie cenionym interpretatorem muzyki najnowszej. Dokonał kilkunastu prawykonań, m.in. koncertów wiolonczelowych Ivana Fedele (z Orchestre National de France pod dyrekcją Leonarda Slatkina), Gilberta Amy’ego (z Tokyo Symphony Orchestra), Bruno Mantovaniego (z Saarbrücken RundfunkSinfonieorchester) i Wind’s Eyes Phillippe’a Schoellera (z SWR Sinfonieorchester Baden-Baden und Freiburg). Działalność artysty dokumentują nagrania dla wytwórni Deutsche Grammophon, Harmonia Mundi, EMI, Arte Nova i Valais. Do najważniejszych zalicza się rejestracje koncertów wiolonczelowych György Ligetiego (z Ensemble Intercontemporain pod dyrekcją Pierre’a Bouleza), Josepha Haydna i

Georga Matthiasa Monna (z Freiburger Barockorchester). Jego nagrania otrzymały liczne nagrody przemysłu fonograficznego, m.in. "Grammy Award" oraz "Gramophone Award". W 2002 roku JeanGuihen Queyras, wybrany przez Pierre’a Bouleza, został laureatem prestiżowej nagrody "Glenn Gould Prize Protege". Od 2005 roku gra na instrumencie Gioffredo Cappa (z 1696 roku) wypożyczonym przez Mécénat Musical Société Générale.

Hervé Niquet Studiował kompozycję oraz grę na klawesynie i organach. Od 1980 roku związany z Operą Narodową w Paryżu. W 1987 roku założył zespół Le Concert Spirituel z zamiarem przewrócenia do obiegu koncertowego wielkich motetów francuskich mistrzów, jak również odrodzenia tej znakomitej XVIII-wiecznej instytucji. Stosunkowo szybko stał się cenionym znawcą i jednym z najważniejszych interpretatorów francuskiego repertuaru barokowego. Jego pozycję utwierdziły znakomite nagrania dzieł takich kompozytorów, jak Jean-Baptiste Lully, Jean-Philippe Rameau, André Campra i Jean Gilles. W 2002 roku z podobnym zapałem zakładał zespół Le Nouvele Sinfonie w Kanadzie, którego celem była popularyzacja muzyki francuskiej w Ameryce Północnej. W 2004 roku został dyrektorem Beethoven Academie w Antwerpii. Niquet znakomicie czuje się na gruncie opery i rozbudowanych form oratoryjno-kantatowych. Koncertuje na całym świecie. Jest zapraszany przez najlepsze europejskie i amerykańskie orkiestry i festiwale. Jego szeroki repertuar obejmuje dzieła od baroku po współczesność. Nagrywa m.in. dla hiszpańskiej wytwórni audiofilskiej Glossa. Wśród licznych płyt na szczególne wyróżnienie zasługują interpretacje dzieł Henry’ego Purcella (Dido & Aeneas, King Arthur), Marca-Antoine Charpentiera (Te Deum, Leçons de Ténèbres) i George’a Friderica Handla (Water Music i Fireworks w 140-osobowej obsadzie!). W 2007 roku, na IV Festiwalu Misteria Paschalia, Hervé Niquet wystąpi ze swoim zespołem Le Concert Spirituel, który należy obecnie do najważniejszych formacji w Europie specjalizujących się w wykonawstwie muzyki dawnej.

Ilya Gringolts Urodził się w 1982 roku w St. Petersburgu. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął za namową ojca w wieku 5 lat. Po roku nauki pierwszy nauczyciel artysty stwierdził, że Ilya nie ma szczególnych uzdolnień w tym zakresie i nie ma zamiaru go dłużej uczyć (!). W 1988 roku dostał się do klasy Tatiany Liberovej, a dwa lata później do specjalnej szkoły muzycznej w rodzimym mieście. W 1993 roku debiutował na koncercie z orkiestrą wykonując Cztery pory roku Antonia Vivaldiego. Rok później wygrał Youth Assemblies of Art Competition i wykonał z Moskiewską Orkiestrą Symfoniczną II Koncert skrzypcowy d-moll op. 22 Henryka Wieniawskiego. W 1995 roku wygrał swój pierwszy konkurs za granicą – Konkurs im. Yehudi Menuhina w Anglii. Dwa lata później został laureatem pierwszej nagrody Międzynarodowego Konkursu Młodych Skrzypków im. Henryka Wieniawskiego w Lublinie, a w 1998 roku wygrał jeden z najbardziej prestiżowych międzynarodowych konkursów skrzypcowych – Premio Paganini w Genui, gdzie zdobył również dwie nagrody specjalne (dla najmłodszego laureata w historii konkursu oraz za najlepszą interpretację kaprysów Niccolò Paganiniego). W 1999 roku został uczniem Dorothy DeLay i Itzhaka Perlmana w Juilliard School of Music w Nowym Jorku. W czerwcu tego samego roku zadebiutował w Ottawie pod batutą Pinchasa Zukermana. Od tego czasu jest zapraszany przez tak znakomitych dyrygentów, jak: Daniel Barenboim, Zubin Mehta, Kurt Masur, Neeme Järvi i in. Koncertował jako solista m.in. z Chicago Symphony Orchestra, Israel Philharmonic Orchestra, Rotterdam Philharmonic Orchestra, London Philharmonic Orchestra, City of Birmingham Symphony Orchestra, BBC Symphony Orchestra i Sinfoniettą Cracovią. Dał kilkadziesiąt recitali w najsłynniejszych salach koncertowych na świecie. Jako kameralista współpracuje z wybitnymi wykonawcami, takimi jak skrzypkowie Gil Shaham i Vadim Repin czy pianiści Emanuel Ax, Mikhail Pletnev i Boris Berezowsky. Od 2001 roku jest związany kontraktem płytowym z wytwórnią Deutsche Grammophon. Dotychczas ukazały się 3 solowe płyty artysty zawierające dzieła Johanna Sebastiana Bacha (Sonaty i partity na skrzypce solo), Piotra Czajkowskiego i Dmitrija Szostakowicza (z Izrael Philharmonic Orchestra pod batutą Itzhaka Perlmana) oraz Siergieja Prokofiewa i Jeana Sibeliusa (z Göteborgs Symfoniker pod dyrekcją Neeme Järviego).

Justyna Danczowska Naukę gry rozpoczęła w wieku siedmiu lat w klasie fortepianu Jadwigi Zychowicz. W latach 1990–1998 kształciła się u Celestyny Koziak, następnie pracowała pod kierunkiem Marioli Cieniawy, Ireny Rolanowskiej i Krystiana Zimermana w Bazylei. W latach 1996–1999 była stypendystką Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci. Była również trzykrotną laureatką Stypendium Twórczego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2002 roku otrzymała roczne stypendium Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina. Justyna Danczowska jest laureatką licznych konkursów muzycznych. W 1997 roku zwyciężyła w Konkursie Pianistycznym im. prof. Ludwika Stefańskiego w Płocku. Otrzymała ponadto dwie nagrody specjalne za najlepsze wykonania utworów Johanna Sebastiana Bacha i Ludwiga van Beethovena. W 1998 roku zdobyła pierwszą nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim dla Młodzieży w Szafarni. W 2000 roku na konkursie dla młodych muzyków – Nuta na gruszce – w Krakowie otrzymała pierwszą nagrodę oraz nagrodę specjalną Polskiego Wydawnictwa Muzycznego za najlepsze wykonanie utworu współczesnego. W 2001 roku wraz z dwoma studentami polskiego pochodzenia (skrzypkiem – Lechem Antonim Uszyńskim i wiolonczelistą Sebastianem Uszyńskim) założyła w Bazylei trio fortepianowe Elegiaque. Zespół pracuje obecnie pod kierunkiem Gerarda Wyssa. Artyści debiutowali na festiwalu Orpheus 2002 w Zurychu, otrzymali także nagrodę specjalną jury w konkursie muzyki kameralnej Jeunesses Musicales w Neuchatel (2002) oraz trzecią nagrodę w konkursie muzyki kameralnej Migros Kulturprozent w Zurychu (2003). Trio Elegiaque należy do zespołów fundacji Yehudi Menuhin Live Music Now.

Jarosław Staniek Na początku swojej kariery zajmował się tańcem ulicznym i breakdance’em. W 1984 roku został pierwszym Mistrzem Polski w tej dyscyplinie. Po ten tytuł sięgał wielokrotnie w latach następnych. W 1986 roku Ministerstwo Kultury i Sztuki przyznało mu dyplom tancerza estradowego. W tym samym roku podjął pracę w Teatrze Syrena w Warszawie. W 1989 roku założył legendarną grupę P’89, która pod jego kierownictwem zdobyła liczne nagrody i wyróżnienia (m.in. Nagroda Dziennikarzy podczas koncertu Debiuty w Opolu w 1992 roku). Pierwszym większym osiągnięciem teatralnym artysty była choreografia do musicalu West Side Story (reż. Tomasz A. Dutkiewicz), wystawionego w Teatrze Muzycznym w Gdyni w 1992 roku. Następnie pracował m.in. przy realizacjach przedstawień: Hair, Szachy, Jesus Christ Superstar i Dracula. Przygotowywał również choreografię do spektakli muzycznych i musicali: Chicago, Nieszpory Ludźmierskie i Sen nocy letniej oraz koncertów – Weil 2000 i Kombinat. Jest współtwórcą sukcesu pierwszego polskiego show tanecznego Opentaniec, a także reżyserem i choreografem hip-hopowego projektu 12 ławek dla Teatru Muzycznego w Gdyni. Wśród ostatnich przedsięwzięć z udziałem Stańka należy wymienić przygotowanie choreografii do filmu Ubu Król (reż. Piotr Szulkin), opracowanie ruchu scenicznego do dramatu Opera za trzy grosze (reż. Laco Adamik) w Teatrze Syrena w Warszawie, multimedialnego spektaklu Olza (reż. Laco Adamik), widowiska Romeo & Julia (reż. Maciej Sobociński) oraz reżyserię i choreografię spektaklu Chodnik 05, inspirowanego filmami Metropolis i Kontrolerzy. Artysta jest laureatem m.in. "Złotej Maski" za choreografię do spektaklu Footloose.

Maciej Maleńczuk Poeta, muzyk, aktor. Niemal całe swoje życie związał z Krakowem. Pierwszy raz nazwisko Maleńczuk stało się znane w Polsce, gdy w 1981 roku za odmowę służby wojskowej został skazany na dwa lata pozbawienia wolności. Wtedy też po raz pierwszy można było zobaczyć jego nazwisko na murach. Organizacja Wolność i Pokój rozwieszała ulotki Uwolnić Maleńczuka! Czy Chrystus przyjąłby kartę powołania do wojska? Hippisujący wtedy Maleńczuk spędził w więzieniu półtora roku; tam zaczął grać bluesa. Po odzyskaniu wolności zaczął śpiewać na ulicach Krakowa, Warszawy, Poznania i Trójmiasta, zarabiając w ten sposób na życie. W 1986 roku dołączył do zespołu Püdelsi, z którymi wystąpił w Jarocinie. Wykonana przez niego piosenka Rege-kocia muzyka stała się jednym z przebojów festiwalu. Dwa lata później ukazała się pierwsza płyta zespołu Püdelsi – Bela pupa, jednak Maleńczuk wykonał na niej tylko dwa utwory. W latach 90. sporadycznie grywał jeszcze na ulicy. W tym czasie

założył zespół Homo Twist. W 1994 roku ukazała się ich pierwsza płyta zatytułowana Cały ten seks. Rok później Maleńczuk nagrał z Püdelsami materiał, który znalazł się na dwóch kolejnych płytach zespołu – Viribus Unitis (1996) i Narodziny Zbigniewa (1997). Jednocześnie materiał na nową płytę Maleńczuk zarejestrował również z grupą Homo Twist. W 1998 roku artysta wydał swoją pierwszą solową płytę – Pan Maleńczuk, zawierającą piosenki grane kiedyś na ulicy. Płyta została nagrodzona "Fryderykiem" w kategorii Piosenka poetycka. Rok później Püdelsi wydali swój czwarty album Psychopop. W 2000 roku Maleńczuk odbył pożegnalną trasę koncertową z Homo Twist, podczas której zarejestrowany został materiał na płytę Live After Heath (2002). W 2001 roku Maleńczuk przy współpracy z muzykami łódzkiej Agressiva 69 nagrał drugą w swoim dorobku solową płytę Ande La More, wykorzystując do tego komputer. W 2003 roku Püdelsi wydali głośny album Wolność Słowa, który w krótkim czasie osiągnął status „Złotej Płyty”. We wrześniu tego samego roku, nakładem Wydawnictwa Literackiego, ukazał się poemat Maleńczuka pt. Chamstwo w państwie. W 2004 roku powstała płyta Jasna strona, będąca wyborem utworów zespołu Püdelsi. W 2005 roku skomponował dla Teatru Polskiego w Poznaniu muzykę do spektaklu Zwał opartego na powieści Sławomira Shuty o tym samym tytule. W tym samym roku ukazał się jego trzeci solowy, dwupłytowy album Proste historie. Nastąpiła też zapowiadana reaktywacja formacji Homo Twist (w październiku 2005 roku ukazała się najnowsza jej płyta – Demonologic). Maciej Maleńczuk występuje również jako aktor i wokalista w spektaklach teatralnych – Cantigas de Santa Maria, wykorzystującym przekłady pieśni maryjnych autorstwa Alfonsa X el Sabio, XIII-wiecznego króla Kastylii i Leónu, oraz Bal u Wolanda – opartym na powieści Michaiła Bułhakowa.

Marek Moś Kształcił się w zakresie gry na skrzypcach w Bytomiu i Katowicach. Jego mentorami byli m.in. Kazimierz Dębicki i Andrzej Grabiec. W 1978 roku założył Kwartet Śląski, w którym pełnił funkcję pierwszego skrzypka. Zespół w krótkim czasie stał się jednym z najwybitniejszych kwartetów smyczkowych w Europie, koncertującym na najważniejszych festiwalach (m.in. Warszawska Jesień, Berliner Musiktage, Time of Music Viitasaari, Musicorama – Hong Kong, Festival de Saint-Denis w Paryżu, Festival Musique et Amitie w Bienne, Musik-Biennale Berlin, West Cork Chamber Music Festival) i prestiżowych salach koncertowych (m.in. Konzerthaus w Wiedniu, Concertgebouw w Amsterdamie, Vredenburg w Utrechcie, Schauspielhaus w Berlinie, Tivoli w Kopenhadze, Tonhalle w Düsseldorfie, De Singel w Antwerpii i Merkin Concert Hall w Nowym Jorku). W 1998 roku założył orkiestrę AUKSO, z którą pracuje do dziś, pełniąc funkcję dyrektora artystycznego i dyrygenta. Od 2000 roku jest również dyrektorem artystycznym Letniej Filharmonii AUKSO w Wigrach. Moś jest uważany za jednego z najwybitniejszych polskich skrzypków i kameralistów. Ma w swym dorobku ponad 30 prawykonań utworów kompozytorów polskich i zagranicznych, z których część dedykowana była Kwartetowi Śląskiemu. Dokonał licznych nagrań radiowych, telewizyjnych i płytowych, m.in. dla wytwórni CD Accord, Olympia, Thesis i Wergo. Jego realizacje otrzymały szereg nagród i wyróżnień. Marek Moś jest dwukrotnym laureatem "Fryderyka" (1995, 1997), jak również wyróżnienia Płyta Roku przyznanego w 1998 roku przez miesięcznik Studio za nagranie kwartetów smyczkowych Witolda Lutosławskiego i Karola Szymanowskiego. Artysta uhonorowany został ponadto nagrodami Konkursu Muzyki Współczesnej w Krakowie (1978) przez Międzynarodową Trybunę UNESCO w Paryżu (1984, 1988) i Związek Kompozytorów Polskich (1994). Obok działalności koncertowej Moś zajmuje się również pracą dydaktyczną w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach.

AUKSO Orkiestra powstała w 1998 roku dzięki wspólnej inicjatywie grupy najzdolniejszych absolwentów Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Od początku nad jej artystycznym rozwojem czuwa Marek Moś, jeden z najlepszych polskich skrzypków i kameralistów. Obecnie zespół działa jako AUKSO Orkiestra Kameralna Miasta Tychy i jest zaliczany do czołowych europejskich formacji kameralnych. Repertuar orkiestry obejmuje utwory klasyczne, romantyczne i współczesne, ze szczególnym uwzględnieniem muzyki polskiej. Skład AUKSO tworzy kwintet smyczkowy, który jest powiększany do aparatu symfonicznego w zależności od wymagań partytury.

Orkiestra zainaugurowała swą działalność z udziałem solistów Andrzeja Bauera i Janusza Olejniczaka podczas X Dni Muzyki Kompozytorów Krakowskich. W programie koncertu znalazło się światowe prawykonanie nowo odnalezionej Suity Ignacego Jana Paderewskiego oraz Valse Boston Giji Kanczelego, które otrzymało doroczną festiwalową nagrodę krytyków. Do sukcesów zespołu należy zaliczyć występ w prestiżowej serii koncertów Wielka Kameralistyka XX wieku w Teatrze Wielkim w Warszawie. W czerwcu 2000 roku orkiestra została zaproszona przez Rudolfa Barszaja na cykl koncertów w Szwajcarii, a w październiku tego samego roku wystąpiła pod dyrekcją Leo Brouwera. Od 2000 roku orkiestra jest również gospodarzem odbywającego się na Suwalszczyźnie festiwalu Letnia Filharmonia AUKSO. Zespół koncertował z uznanymi dyrygentami, m.in. Jerzym Maksymiukiem, Wojciechem Michniewskim, jak również ze znakomitymi solistami, takimi jak Piotr Anderszewski, Kaja Danczowska, Urszula Kryger, Olga Pasiecznik, Jadwiga Rappé, Daniele Alberti, Andrzej Bauer, Konstanty Andrzej Kulka i Janusz Olejniczak. Indywidualny styl wykonawczy oraz nowoczesne podejście do propozycji programowych są największymi atutami zespołu. Na szczególną uwagę zasługują koncerty i nagrania AUKSO z Leszkiem Możdżerem, Michałem Urbaniakiem, Tomaszem Stańko, Triem Jagodzińskiego i zespołem Voo Voo, które łączą elementy muzyki klasycznej z jazzem i muzyką rozrywkową. W 2001 roku orkiestra AUKSO pod dyrekcją swego opiekuna wzięła udział w oryginalnym projekcie – maratonie koncertowym CONTINUUM II, podczas Warszawskiej Jesieni. Towarzyszyła wówczas m.in. wybitnemu klarneciście szwedzkiemu Hakanowi Rosengrenowi, dokonując światowego prawykonania utworu A Little Book for Clarinet and Strings Aleksandra Lasonia. Orkiestra rozwija się niezwykle dynamicznie. Jej występy owacyjnie przyjmowane były m.in. w Belgii, Brazylii (w ramach Festiwalu Kultury Polskiej), Berlinie (podczas koncertu inaugurującego Rok Polsko-Niemiecki), Pekinie (w ramach Dni Kultury Polskiej) oraz Doniecku, Kijowie i Odessie (w ramach Roku Polskiego na Ukrainie). Orkiestra dokonała szeregu nagrań radiowych, telewizyjnych i płytowych.