PO DRUGIEJ STRONIE MEDALU CZYLI MEDYCYNA W SPORCIE WARSZAWA 26.04.2015r.

Tematami poruszanymi na konferencji jest przygotowanie sportowców do zawodów zarówno fizyczne, jak i psychiczne, specyfika urazów sportowych oraz ich leczenie, optymalizowanie metod treningu. Konferencja skierowana do studentów uczelni medycznych, Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie oraz młodych lekarzy.

CZŁONKOWIE KOMITETU ORGANIZACYJNEGO:

EKSPERCI:

dr n. med. Piotr Gryglas

Baska Alicja

Klinika Chorób Wewnętrznych, Nadciśnienia Tętniczego i Angiologii SPCSK

Głogowski Filip

lek. med. Łukasz Szelerski

Karczemna Aleksandra

chirurg, ortopeda - traumatolog, Klinika Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu

Kowalczyk Krzysztof Ramus Noemi

dr. inż. Katarzyna Okręglicka asystent w Zakładzie Medycyny Zapobiegawczej i Higieny WUM, Instytut Medycyny Społecznej WUM

Skroński Michał Kazimierz

SPECJALNE PODZIĘKOWANIA DLA: Grabowskiego Filipa Kaczorowskiej Joanny Matuszewskiego Michała Miazgi Michała Nowak Aleksandry Wojtasika Mateusza 2

ORGANIZATOR KONFERENCJI:

PARTNERZY:

SPONSORZY:

3

Konferencja 26.04.2015 „Po drugiej stronie medalu – czyli medycyna w sporcie”

Ramowy plan konferencji: 8.00 - Rozpoczęcie rejestracji uczestników. 8.30 - Wykład inauguracyjny 9.00 - 10.45 – Sesja Kardiologiczna 10.45 - 11.00 – Przerwa na kawę 11.00 - 13.00 – Sesja Ortopedyczno-fizjoterapeutyczna 13.00 - 13.30 – Przerwa 13.30 - 15.15– Sesja Dietetyczna 15.15 - ... - Nagrody, podziękowania

4

I. Sesja Kardiologiczna Wystąpienie eksperta - „Sport a nadciśnienie tętnicze” Dr n. med. Piotr Gryglas Klinika Chorób Wewnętrznych, Nadciśnienia Tętniczego i Angiologii SPCSK

a) „Dopping i jego działanie na serce” Dominika Sławińska - studentka V roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny

b) „Sport u chorych po zawale mięśnia serca” Adam Gryglas - student I roku, kierunek lekarski, WUM Ewa Wojciechowska - studentka V roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN przy Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych, Nadciśnienia Tętniczego i Angiologii WUM

c) „Przerost serca u sportowca a zaburzenia rytmu serca „ Szymon Jonik - student III roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN przy I Katedrze i Klinice Kardiologii WUM

d) „Sport u dzieci z wadami serca” Aleksandra Gąsecka - studentka VI roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN przy I Katedrze i Klinice Kardiologii WUM

5

II. Sesja Ortopedyczno-fizjoterapeutyczna a) „Mobilność i stabilność w sporcie- znaczenie w przygotowaniu motorycznym, prewencji urazów, oraz metody kształtowania.” Mateusz Mierzejewski - student I roku, kierunek fizjoterapia, Wyższa Szkoła Mazowiecka

b) „Obecne kierunki poszukiwań w rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego.” Robert Uliński - student II roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN ortopedii i traumatologii przy Szpitalu Klinicznym Dzieciątka Jezus

c) „Colles był jednym z nich, czyli przegląd popularnych urazów kostnych w sporcie.” Daniel Figura - student II roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny Koło Chirurgiczne WIM Black Hawks

d) „Bark pływaka” Piotr Stępiński - student III roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN ortopedii i traumatologii przy Szpitalu Klinicznym Dzieciątka Jezus

e) „sport zawodowy u dzieci ” Maciej Pilch - student V roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN Ortopedii i Medycyny Sportowej przy Carolina Medical Center

f) „Weightlifting Core - analiza i charakterystyka grupy młodych sportowców. Wybrane zagadnienia.„ Patryk Ulicki - student V roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN Ortopedii i Medycyny Sportowej przy Carolina Medical Center

6

III. Sesja Dietetyczna a) „Fakty i mity na temat suplementacji w sporcie” Aleksandra Chaberska – studentka IV roku, kierunek dietetyka, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku SKN "Dietetyk" , SKN "Biostatystyka", SKN "Psychodietetyka"

b) „RED-S - relative energy deficient in sport” Bartłomiej Pomorski - student V roku, kierunek dietetyka, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN Dietetyków

c) „Wpływ podjęcia aktywności fizycznej na zachowania żywieniowe mężczyzn trenujących sporty walki wyczynowo” mgr inż. Anna Anyżewska, mgr Igor Dzierżanowski, dr hab. Agata Wawrzyniak, prof. SGGW Zakład Oceny Żywienia, Katedra Żywienia Człowieka, Wydział Nauk o Żywieniu Człowieka i Konsumpcji, Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie

d) „Nawadnianie - jak wspomóc zdolności wysiłkowe sportowca?” mgr inż. Magdalena Leonkiewicz mgr inż. Anna Anyżewska dr hab. Agata Wawrzyniak, prof. SGGW Zakład Oceny Żywienia, Katedra Żywienia Człowieka, Wydział Nauk o Żywieniu Człowieka i Konsumpcji, Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie

7

SPIS ABSTRAKTÓW: SESJA KARDIOLOGICZNA ................................................................................................................................................... 9 „Dopping i jego działanie na serce” .......................................................................................................................... 9 „Sport u osób po zawale serca” .............................................................................................................................. 10 „Przerost serca u sportowca a zaburzenia rytmu serca „ ....................................................................................... 11 „Sport u dzieci z wadami serca” .............................................................................................................................. 12 SESJA ORTOPEDYCZNO-FIZJOTERAPEUTYCZNA .............................................................................................................. 13 „Stabilność i mobilność w sporcie- znaczenie w rozwoju motorycznym, prewencji urazów, oraz metody kształtowania.”........................................................................................................................................................ 13 „Obecne kierunki poszukiwań w rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego.” .............................................. 14 „Colles był jednym z nich..., czyli przegląd popularnych urazów kostnych w sporcie.” ......................................... 15 „Bark pływaka” ........................................................................................................................................................ 17 „Sport zawodowy u dzieci ” .................................................................................................................................... 18 „Charakterystyka grupy młodych sportowców (ciężarowców), ogólna urazowość oraz problemy aparatu ruchowego i słabe punkty zawodników„ ................................................................................................................ 19 SESJA DIETETYCZNA ........................................................................................................................................................ 20 „Fakty i mity na temat suplementacji w sporcie” ................................................................................................... 20 „RED-S - relative energy deficient in sport” ............................................................................................................ 21 „Wpływ podjęcia aktywności fizycznej na zachowania żywieniowe mężczyzn trenujących sporty walki wyczynowo” ............................................................................................................................................................ 22 „Nawadnianie - jak wspomóc zdolności wysiłkowe sportowca?” .......................................................................... 23

8

SESJA KARDIOLOGICZNA „Dopping i jego działanie na serce” Dominika Sławińska - studentka V roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Substancje wspomagające wydolność zawodnika bywają wykorzystywane nie tylko wśród sportowców profesjonalnych, ale również wśród amatorów i miłośników sportu. Celem stosowania dopingu jest poprawa wyników, rozbudowa masy mięśniowej, a także redukcja stresu psychicznego lub chęć zamaskowania obecności w organizmie innych środków niedozwolonych. Światowa Agencja Antydopingowa co roku publikuje listę niedozwolonych metod i substancji farmakologicznych. Są to między innymi środki anaboliczne, hormony peptydowe i czynniki wzrostu, agoniści receptorów beta-2 adrenergicznych, stymulanty oraz diuretyki, a ponadto zabiegi powodujące zmiany w składzie krwi. Stosowanie ich może pociągać za sobą liczne powikłania, z których szczególnie groźne mogą być te z zakresu układu sercowo-naczyniowego, takie jak hiperlipidemia, nadciśnienie tętnicze, przerost mięśnia sercowego, epizody zakrzepowo- zatorowe, zaburzenia rytmu serca, zawał, niewydolność serca, nagła śmierć sercowa. Niekorzystny wpływ na układ krążenia mogą mieć także inne, powszechnie używane substancje, jak na przykład suplementy diety. Podstawowym i uniwersalnym dokumentem, na którym oparty jest program zwalczania dopingu w sporcie jest Światowy Kodeks Antydopingowy.

9

„Sport u osób po zawale serca” Adam Gryglas - student I roku, kierunek lekarski, WUM Ewa Wojciechowska - studentka V roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN przy Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych, Nadciśnienia Tętniczego i Angiologii WUM

Rehabilitacja kardiologiczna jest niezbędnym elementem opieki nad pacjentami po zawale mięśnia serca. Możemy określić ją jako ogół interwencji i aktywności prowadzących do powstania najlepszego możliwego stanu fizycznego oraz psychicznego chorego po przebytym zawale mięśnia serca. Postępowanie to ma doprowadzić do powrotu do funkcji społecznych i aktywnego samodzielnego życia. Celem sportu w tej grupie osób jest zapobieganie kolejnym incydentom, hospitalizacjom oraz zgonom z powodów sercowo-naczyniowych. Pozwala także na zmniejszenie niepełnosprawności spowodowanej chorobą serca. Rehabilitacja ma charakter zintegrowany. Obejmuje trzy niezwykle istotne grupy: trening fizyczny, modyfikację czynników ryzyka, a także porady psychologiczne. Wyniki badań, które zostały przeprowadzone u pacjentów po zawale mięśnia serca poddanych rehabilitacji przedstawiają się imponująco. Zaobserwowano spadek ilości zgonów o 23%, w tym 47,1% zgonów wieńcowych. Redukcji uległa także śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych. Trening fizyczny pozwala chorym szybciej powrócić do częściowej, a nawet całkowitej sprawności. Jego wpływ na zdrowie pacjenta ma charakter wielopoziomowy i interdyscyplinarny. Wpływa bowiem nie tylko na układ sercowo-naczyniowy, ale jest także nieodłącznym elementem poprawy wydolności układu oddechowego, mięśni szkieletowych oraz znacząco usprawnia funkcję układu neurohormonalnego

10

„Przerost serca u sportowca a zaburzenia rytmu serca „ Szymon Jonik - student III roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN przy I Katedrze i Klinice Kardiologii WUM

Przerost serca u sportowca a zaburzenia rytmu serca Szymon Jonik Studenckie Koło Naukowe przy I Katedrze i Klinice Kardiologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego Odpowiedzią na regularny trening fizyczny są zmiany adaptacyjne organizmu, których celem jest sprostanie obciążeniom pojawiającym się w trakcie intensywnego wysiłku fizycznego. Dotyczą one wszystkich układów i narządów organizmu, obejmując zarówno zmianę morfologii i funkcji komórek, jak i całych narządów i układów. Pojawiające się jednocześnie zmiany regulacji hemodynamicznej, neuroendokrynnej, metabolicznej oraz termicznej warunkują utrzymanie prawidłowej homeostazy. Jednak największe znaczenie mają zmiany w układach oddechowym oraz sercowo-naczyniowym, w najistotniejszy sposób warunkujące wydolność organizmu oraz osiągane wyniki. Zdrową fizjologiczną odpowiedzią serca na regularny, długotrwały wysiłek fizyczny są zmiany adaptacyjne, zarówno morfologii, jak i funkcji serca — ogół tych zmian jest określany jako „serce sportowca”. W zależności od rodzaju wysiłku fizycznego przebudowa serca może mieć charakter koncentryczny lub ekscentryczny. Nakładają się na to czynniki osobnicze oraz, nie do końca poznane, czynniki genetyczne. U sportowców wystepują również zmiany w zapisie EKG, które mogą sugerować obecność różnych patologii sercowych. Charakter arytmii u sportowców może być bardzo różny — począwszy od niegroźnych, skąpoobjawowych, występujących sporadycznie, a skończywszy na groźnych dla życia ciężkich komorowych zaburzeniach rytmu. Z tego powodu zaburzenia rytmu stanowią trudny problem diagnostyczny, terapeutyczny oraz orzeczniczy. Podstawowym badaniem w grupie sportowców podejrzewanych o występowanie zaburzeń rytmu serca są: badanie lekarskie, EKG oraz echokardiografia, z tym zastrzeżeniem, że spoczynkowy zapis EKG najczęściej pozostaje prawidłowy. Część arytmii, głównie o charakterze bradyarytmii (bradykardia, bloki A-V I° oraz II° typu periodyki Wenckebacha), stanowią element fizjologicznej reakcji na wysiłek fizyczny i są spowodowane wzmożonym napięciem układu przywspółczulnego. Bradykardia zatokowa, nawet 35/min i mniej, jest jedną z podstawowych cech elektrokardiogramu sportowca. Dotyczy ona 50-85% zawodników. Bradyarytmie symptomatyczne oraz bardziej zaawansowane (blok A-V II°(Mobitz II), III°) wymagają pogłębienia diagnostyki przed ewentualną decyzją o leczeniu stałą elektrostymulacją i w kwestii orzekania o możliwości dalszego uprawiania sportu. W części przypadków bloki przewodzenia oraz bradykardia pozostają mimo zaprzestania uprawiania sportu. W nielicznych przypadkach przebudowa serca sportowca ma charakter patologiczny i wiąże się z tak zwanym nagłym zgonem sercowym. Najczęstszym jego podłożem są nierozpoznane wcześniej choroby serca. Przyczyny nagłego zgonu sercowego u sportowców zależą od wieku. Właśnie zagrożenie nagłym zgonem sercowym każe wnikliwie oceniać i badać sportowców przed rozpoczęciem przez nich kariery zawodowej oraz w jej trakcie. Ocenie bezpieczeństwa uprawiania sportu na poziomie zawodowym służą odpowiednie rekomendacje towarzystw medycznych.

11

„Sport u dzieci z wadami serca” Aleksandra Gąsecka - studentka VI roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN przy I Katedrze i Klinice Kardiologii WUM

Wady serca stanowią około 25% wszystkich wrodzonych anomalii. Według danych rejestru EuroCAT, wady serca w Europie występują u 7 na 1000 żywych urodzeń rocznie. Aktywność fizyczna jest niezbędna do harmonijnego rozwoju dziecka w aspekcie psychofizycznym, socjalnym i intelektualnym. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Stowarzyszenia Kardiologii Pediatrycznej zaleca się, aby dzieci z wrodzoną wadą serca, uprawiały wysiłek fizyczny o umiarkowanej intensywności przez 60 minut dziennie. Do wad niestanowiących przeciwwskazania do wysiłku fizycznego należą wady przeciekowe serca, łagodna i umiarkowana niedomykalność zastawek pni tętniczych i zastawek przedsionkowo-komorowych i izolowane zwężenie zastawki pnia płucnego, pod warunkiem prawidłowej wielkości i funkcji jam serca, prawidłowego ciśnienie w tętnicy płucnej, wykluczenia zaburzeń rytmu serca. Po operacyjnej lub interwencyjnej korekcji tych wad, dobry wynik leczenia umożliwia zarówno zawodowe, jak i rekreacyjne uprawianie sportu. Nieoperowane wady serca będące wskazaniem do ograniczenia wysiłku fizycznego to umiarkowane i ciężkie zwężenie zastawki aortalnej, poszerzenie aorty wstępującej i zespół Ebsteina. Przeciwwskazaniem to aktywności fizycznej są zespół Eisenmengera, pierwotne nadciśnienie płucne i wrodzone anomalie naczyń wieńcowych. U dzieci po korekcji przełożenia wielkich pni tętniczych, koarktacji aorty, zespołu Fallota, po wszczepieniu sztucznej zastawki należy ograniczyć wysiłki statystyczne o dużej intensywności i sporty kontaktowe. U pacjentów po operacjach paliatywnych serca jednokomorowego wskazana jest wyłącznie indywidualna, nieobciążająca gimnastyka usprawniająca. Umiejętność prawidłowej kwalifikacji dziecka z wadą serca do wysiłku fizycznego jest istotnym elementem profilaktyki chorób układu krążenia i narządu ruchu i warunkuje dobrą jakość życia w wieku dorosłym.

12

SESJA ORTOPEDYCZNO-FIZJOTERAPEUTYCZNA „Stabilność i mobilność w sporcie- znaczenie w rozwoju motorycznym, prewencji urazów, oraz metody kształtowania.” Mateusz Mierzejewski - student I roku, kierunek fizjoterapia, Wyższa Szkoła Mazowiecka

1. Pojęcie stabilności i mobilność wg koncepcji FMS. 2. Rozwój neuromotoryczny. 3. Piramida optymalnego przygotowania motorycznego. 4. Przekraczanie granic przez sportowców. 5. Moc w sporcie. 6. Wpływ kompleksu CORE. 7. System oceny i kontroli. 8. Metody kształtowania stabilności i mobilności na wybranym przykładzie. 9. Przykład powrotu do kontuzji z mojego doświadczenia.

13

„Obecne kierunki poszukiwań w rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego.” Robert Uliński - student II roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN ortopedii i traumatologii przy Szpitalu Klinicznym Dzieciątka Jezus

Obecnie zostało opisanych ponad 400 technik rekonstrukcji więzadeł krzyżowych przednich. Tak duża liczba technik operacyjnych świadczy o tym, że ortopedzi wciąż nie zgadzają się jaka jest najbardziej optymalna technika i cały czas poszukują najbardziej korzystnej metody leczenia. Celem tej pracy jest pokazanie jak dużo technik rekonstrukcji więzadeł krzyżowych przednich jest używanych przez ortopedów i że nie ma jednej niezawodnej. Materiały do pracy pochodzą z doświadczeń Kliniki Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu Szpitala Klinicznego Dzieciątka Jezus w Warszawie oraz publikacji w czasopismach ortopedycznych i medycyny sportowej. Technika operacyjna jest dobra jeśli pozwala osiągnąć znaczną kliniczną poprawę przy możliwie jak najmniejszym zakresie operacji. Rekonstrukcja więzadeł krzyżowych przednich polega na zastąpieniu zerwanego więzadła przez przeszczep o odpowiednim napięciu. Rodzaje przeszczepów zaczynają się od autoprzeszczepów, przez alloprzeszczepy, kończąc na przeszczepach syntetycznych. Kluczowe jest także anatomiczne umieszczenie i silne umocowanie przeszczepu. Przeszczep jest stabilizowany w kanałach kostnych przez śruby. Ortopedzi używają tytanowych lub biowchłanialnych interferujących śrub, a także specjalnych systemów stabilizujących jak endobutton. Każda technika operacyjna rekonstrukcji więzadeł krzyżowych przednich ma swoje mocne i słabe strony, dlatego optymalna technika powinna być wybierana indywidualnie dla każdego pacjenta.

14

„Colles był jednym z nich..., czyli przegląd popularnych urazów kostnych w sporcie.” Daniel Figura - student II roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny Koło Chirurgiczne WIM Black Hawks

Ortopedia jest dziedziną medycyny, która najczęściej doświadcza drugiej strony medalu powiedzenia- „Sport to zdrowie”. Kontuzje są nieodłącznym elementem aktywności fizycznej, a poszczególne rodzaje tej aktywności bardzo często wiążą się z dużym narażeniem organizmu na konkretne urazy. Najczęściej spotykanymi urazami kostnymi spowodowanymi kontuzją podczas aktywności fizycznej są: złamanie nasady dalszej kości promieniowej typu Collesa, złamanie obojczyka, złamanie wyrostka łokciowego oraz złamanie kostek goleni. Złamanie Collesa jest powodowane przez upadek na zgiętą grzbietowo w stawie promienno- nadgarstkowym i ułożoną w pozycji nawrotnej kończynę górną. Charakteryzuje się ono grzbietowym, promieniowym przemieszczeniem odłamanej nasady dalszej kości promieniowej. Jest to złamanie kości promieniowej w miejscu typowym tj. ok. 2-2,5 cm od szpary stawu promieniowo-nadgarstkowego. Ułożenie ręki i nadgarstka względem przedramienia jest wówczas charakterystyczne i nazywane często ustawieniem bagnetowym. Objawy: ból, obrzęk, krwiak, ból tkliwy ze znacznym ograniczeniem ruchomości nadgarstka, zniekształcenie kształtu w obrębie nadgarstka. Diagnostyka: RTG (AP+bok) nadgarstek wraz z dystalną połową przedramienia. Leczenie: nastawienie złamania w znieczuleniu miejscowym celem odtworzenia ułożenia anatomicznego. Najczęściej wykonywana jest repozycja nieoperacyjna, jednak w przypadkach opornych wdrażane jest leczenie operacyjne. Po repozycji stosuje się unieruchomienie gipsowe przedramienne lub ramienne. Szczególną uwagę należy zwrócić na prawidłowe wartości kątów i odległości w obrębie kości nadgarstka. Złamanie obojczyka najczęściej powodowane jest urazem bezpośrednim lub upadkiem na odwiedzioną kończynę górną. Objawy: ból, zasinienie, bólowe ograniczenie ruchowe kończyny w stawie ramiennym. Często przemieszczone złamanie obojczyka można wyczuć pod skórą podczas badania palpacyjnego. Podczas badania należy koniecznie zbadać czucie oraz tętno w kończynie górnej po stronie urazu ze względu na duże niebezpieczeństwo związane głównie z bliskim sąsiedztwem obojczyka i tętnicy ramiennej oraz ważnych elementów unerwienia kończyny. Diagnostyka: RTG (AP+ ewentualnie osiowe) Leczenie: zachowawcze nastawienie oraz unieruchomienie barku opatrunkiem gipsowym Dessaulta, ósemkowym lub ewentualnie przy zastosowaniu ortezy. Leczenie operacyjne stosowane jest w przypadku skomplikowanych złamań, złamań powikłanych oraz po nieskutecznych próbach repozycji lub w przypadkach innych powikłań dających wskazania. Złamanie wyrostka łokciowego powstaje najczęściej w wyniku urazu bezpośredniego np. upadek. Objawy: ból, zasinienie, krwiak podskórny, obrzęk, bólowe ograniczenie ruchomości. Niekiedy podczas badania palpacyjnego można wyczuć elementy odłamów kostnych oraz ich przemieszczenie. Diagnostyka: RTG (AP+bok) 15

Leczenie: zachowawcze leczenie stosowane jest wyłącznie w złamaniach nieprzemieszczonych. Leczenie może polegać także na zespoleniu odłamów np. popręgiem Webera. Ważne jest dokładna i stabilna rekonstrukcja ułożenia anatomicznego ze względu na duże siły działające na odłamy. Złamanie kostek goleni najczęściej jest efektem urazu pośredniego podczas biegania i skakania lub w efekcie pośliźnięcia. Urazem towarzyszącym złamaniu mogą myć zwichnięcie stawu skokowo-goleniowego. Objawy: ból, obrzęk, ograniczenie ruchomości, brak możliwości obciążania kończyny, nieanatomiczny wygląd w okolicach stawu skokowo-goleniowego. Diagnostyka: RTG (AP+bok). Leczenie: zależne od ustawienia spory w chwili urazu*, leczenie zachowawcze stosuje się głównie w złamaniach nieprzemieszczonych i polega ono na założeniu unieruchomienia gipsowego. W przypadku złamań z przemieszczeniem odłamów szczególnie połączonych ze zwichnięciem stawu, powinna zostać podjęta pilna próba nastawienia. Należy też założyć unieruchomienie celem zmniejszenia powikłań i komplikacji oraz redukcji dolegliwości bólowych.

*Sposób leczenia, a zwłaszcza nastawianie zależą od mechanizmu urazu, tj. kierunku działania sił, które doprowadziły do urazu. Do opisu ułożenia stopy w chwili urazu stosuje się klasyfikację Lauge’a-Hansena.

16

„Bark pływaka” Piotr Stępiński - student III roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN ortopedii i traumatologii przy Szpitalu Klinicznym Dzieciątka Jezus

Termin bark pływaka jest znany zarówno lekarzom jak i sportowcom od kilku dekad. Chęć osiągnięcia jak najlepszych wyników przez tych ostatnich, pcha ich do wykonywania ogromnej ilości powtórzeń ruchów nie zawsze zdrowych dla barków. Trenerzy z pomocą lekarzy szukają błędów technicznych, powodujących dolegliwości bólowe, a współczesna medycyna pomaga je cofnąć. Czy jesteśmy jednak w stanie pływać bez bólu? Jak to zrobić? W prezentacji zawarte są treści pomagające zrozumieć mechanizmy powstawania dolegliwości bólowych barku u pływaków, oraz wskazówki jak się przed nimi ustrzec.

17

„Sport zawodowy u dzieci ” Maciej Pilch - student V roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN Ortopedii i Medycyny Sportowej przy Carolina Medical Center

Sport zawodowy u dzieci - wpływ na układ ruchu. Wyjaśnienie pojęcia sport zawodowy. Na podstawie przeglądu literatury przedstawienie zagadnienia. Oddziaływanie intensywności sportu na rozwój chrząstki stawowej. Trening specjalistyczny u dzieci, jak wpływa na budowę kości. Możliwe urazy jakie możemy spotkać u młodych sportowców. Długofalowe oddziaływanie sportu zawodowego na układ ruchu młodego sportowca. Najczęstsze obawy rodziców o zagrożenia płynące z uprawiania sportu zawodowo. „Take home message” jako podsumowanie opracowanego tematu.

18

„Charakterystyka grupy młodych sportowców (ciężarowców), ogólna urazowość oraz problemy aparatu ruchowego i słabe punkty zawodników„ Patryk Ulicki - student V roku, kierunek lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN Ortopedii i Medycyny Sportowej przy Carolina Medical Center

Weightlifting core - analiza i charakterystyka grupy młodych sportowców. Wybrane zaganienia. Patryk Ulicki, lek. Daniel Kopko. Przedstawiona praca dotyczy obserwacji i wyników poczynionych podczas konsultacji makroregionalnych kadry narodowej juniorów Polskiego Związku Podnoszenia Ciężarów przez zespół Carolina Medical Center. Badana grupa obejmowała 141 zawodników (39 kobiet i 102 mężczyzn) o średniej wieku 18 lat (najmłodszy zawodnik 15, najstarszy 20 lat). Średnia waga zawodników to 82 kg, zaś zawodniczek 65kg, wzrost odpowiednio 163cm i 175cm. Zawodnicy obu płci znajdują się pomiędzy 25 - 50 centylem biorąc pod uwagę wzrost, co oznacza, że wzrost zawodników pozostaje w normie. Dokonano porównania najczęstszych dolegliwości zgłaszanych przez kadrę oraz wyników w światowych pracach. Szczególną uwagę zwraca ilość dolegliwości z kręgosłupa lędźwiowego - 66,7% grupy (w porównaniu do 23,1% na świecie). Główną przyczyną pozostaje przeciążenie oraz nieprawidłowości aparatu ruchowego (ponad 50%). 17% wykazywało cechy kliniczne funkcjonalnej skoliozy w odcinku piersiowym. Nieprawidłowe ustawienie miednicy (głównie asymetria ustawienia talerzy biodrowych oraz przodopochylenie) wykazane w badaniu wideo wzorca ruchowego może skutkować powstaniem dolegliwości okolicy lędźwiowej. Kluczowe jest biomechaniczne podłoże tych zmian. Prawidłowy zakres ruchomości oraz brak objawów neurologicznych sugeruje zmiany zwyrodnieniowe pierścienia włóknistego. Według światowych danych, w momencie rozpoczęcia diagnostyki ponad połowa zawodników wykazuje nieprawidłowości w badaniach. Najczęstszą lokalizacją urazu był kręgosłup lędźwiowy, zaś charakter to naciągnięcie mięśni tej okolicy. Proponowane zalecenia dla zawodników obejmują zmiany treningowe w celu eliminacji zaburzeń funkcjonalnych, wykonanie badań diagnostycznych dla potwierdzenia stawianych rozpoznań, rozszerzenie o badania specjalistyczne oraz follow-up.

19

SESJA DIETETYCZNA „Fakty i mity na temat suplementacji w sporcie” Aleksandra Chaberska – studentka IV roku, kierunek dietetyka, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku SKN "Dietetyk" , SKN "Biostatystyka", SKN "Psychodietetyka"

1. „Monohydrat kreatyny jest najsłabszą formą tego suplementu.” - przegląd badań przeprowadzonych w latach 1991-2012 dotyczących suplementacji kreatyną oraz omówienie ich wyników w odniesieniu do tematu 2. „Kofeina może być stosowana jako zamiennik przedtreningówek.” - omówienie mechanizmu działania kofeiny 3. „Dwuwęglan sodu opóźnia zmęczenie fizyczne” - skąd się bierze zmęczenie fizyczne? - w jaki sposób dwuwęglan sodu wpływa na proces zmęczenia? 4. „Witamina D podnosi poziom testosteronu” - przedstawienie wyników badań z lat 2009-2011 5. „Informacje zawarte na opakowaniu suplementów muszą być zgodne z ich rzeczywistym działaniem” - wypowiedź prof. dr hab. n. farm. Kazimierza Głowniaka - wynik badania prof. Ireny Matławskiej i współpracowników z Katedry i Zakładu Farmakognozji UM w Poznaniu

20

„RED-S - relative energy deficient in sport” Bartłomiej Pomorski - student V roku, kierunek dietetyka, Warszawski Uniwersytet Medyczny SKN Dietetyków

Female Athelete Triad jest stanem chorobowym, często obserwowanym wśród aktywnych fizycznie kobiet, które charakteryzuje się występowaniem trzech składowych: (1) niskiej dostępności energetycznej z lub bez współistniejących zaburzeń odżywiania, (2) zaburzeń funkcji menstruacyjnych, (3) obniżonej gęstości mineralnej tkanki kostnej. W roku 2014 grupa ekspercka Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego zastąpiła pojęcie Female Athlete Triad nowym terminem Relative Energy Deficiency in Sport (RED-S), który według autorów precyzyjniej oddaje złożoność problemu, uwzględnia sportowców płci męskiej, a także podkreśla istotę niedoboru energii, jako czynnika leżącego u podstawy. Zespół RED-S odnosi się do upośledzenia czynności fizjologicznych, a w szczególności (ale nie tylko): tempa metabolizmu, funkcji menstruacyjnych, gęstości mineralnej kości, odporności, syntezy białek, układu sercowo-naczyniowego. Wczesna interwencja żywieniowa może skutecznie zapobiec progresji i wystąpieniu poważnych problemów medycznych, takich jak: osteoporoza, amenorrhea czy też zaburzenia odżywiania.

21

„Wpływ podjęcia aktywności fizycznej na zachowania żywieniowe mężczyzn trenujących sporty walki wyczynowo” mgr inż. Anna Anyżewska, mgr Igor Dzierżanowski, dr hab. Agata Wawrzyniak, prof. SGGW Zakład Oceny Żywienia, Katedra Żywienia Człowieka, Wydział Nauk o Żywieniu Człowieka i Konsumpcji, Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie

Wpływ podjęcia aktywności fizycznej na zachowania żywieniowe mężczyzn trenujących sporty walki wyczynowo Zakład Oceny Żywienia, Katedra Żywienia Człowieka, Wydział Nauk o Żywieniu Człowieka i Konsumpcji, Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie

Wstęp i cel. Prawidłowe żywienie sportowców jest szczególnie istotne, ponieważ wraz ze zwiększaniem aktywności fizycznej zwiększa się zapotrzebowanie na składniki pokarmowe. Celem pracy była ocena zmian zachowań żywieniowych sportowców w związku z podjęciem aktywności fizycznej przez mężczyzn trenujących sporty walki wyczynowo.

Osoby badane i metody. Badanie zostało przeprowadzone wśród 62 zawodników sportów walki (wiek: 23±4 lata, trening sportów walki: 9±3 h/tyg., staż treningowy: 11±5 lat). Badani określali czy oraz w jaki sposób zmieniła się częstotliwość spożycia wybranych grup produktów wraz z podjęciem aktywności fizycznej, a także jak często obecnie spożywają te produkty.

Wyniki. Ponad ¾ badanych dokonało zmian w sposobie żywienia wraz z podjęciem aktywności fizycznej. W największym stopniu zmiany te dotyczyły: zmniejszenia spożycia słonych przekąsek (50%) oraz alkoholu (46%), które obecnie spożywane były przez ¾ badanych sporadycznie oraz zwiększenia spożycia drobiu (50%) oraz mleka i jego przetworów (45%). Jednak mleko wraz z jego przetworami spożywane było codziennie zaledwie przez 39% badanych. Ponadto 37% badanych zadeklarowała zmniejszenie podaży pieczywa jasnego na korzyść pieczywa ciemnego (42%), a co trzeci badany zwiększył spożycie ryb (47% badanych spożywała je 1-2 razy w tygodniu). Co trzeci badany zwiększył także spożycie warzyw oraz owoców, jednak codzienną ich konsumpcję zadeklarowało tylko 42 i 32%.

Wnioski. Zdecydowana większość zawodników sportów walki wraz z podjęciem aktywności fizycznej dokonała zmian w sposobie żywienia, zmniejszając spożycie produktów typu słone przekąski i alkohol, a zwiększając zalecanych w diecie jako korzystne dla zdrowia. Częstotliwość spożycia wybranych grup produktów nie była zadowalająca u wszystkich badanych.

22

„Nawadnianie - jak wspomóc zdolności wysiłkowe sportowca?” mgr inż. Magdalena Leonkiewicz mgr inż. Anna Anyżewska dr hab. Agata Wawrzyniak, prof. SGGW Zakład Oceny Żywienia, Katedra Żywienia Człowieka, Wydział Nauk o Żywieniu Człowieka i Konsumpcji, Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie

Podczas wysiłku fizycznego sportowcy narażeni są na duże straty płynów, ze względu na nasiloną produkcję ciepła i zwiększone pocenie się. Prawidłowe nawodnienie jest istotnym czynnikiem wpływającym na poprawę zdolności wysiłkowych oraz przyspieszającym regenerację po wysiłku. Odpowiednia podaż płynów jest niezbędna w przebiegu procesów wewnątrzustrojowych. Utrata płynów powoduje zmniejszenie objętości krwi oraz wzrost temperatury ciała, co obciąża serce i przy niedostatecznym nawodnieniu zmniejsza wydolność zawodnika. Ponadto woda wchodząca w skład mazi stawowej determinuje ruchliwość stawów. Utrata wraz z potem elektrolitów, może dodatkowo nasilać uczucie zmęczenia wywołane wysiłkiem fizycznym, co związane jest ze spadkiem możliwości regulacji równowagi płynów w różnych częściach ciała. Aby zminimalizować uczucie wyczerpania oraz usprawnić powrót zawodnika do formy, należy zadbać o uzupełnianie płynów zarówno przed, jak i w trakcie oraz po wysiłku. Ilość płynów, jaką należy dostarczyć w okresie okołotreningowym zależy od intensywności i długości ćwiczeń, od temperatury i wilgotności otoczenia, a także od czynników osobniczych sportowca. Poprzez ważenie się przed ćwiczeniami i po nich, określić można ilość wody traconej z potem, aby następnie wyrównać jej niedobór spożywając 1,2-1,5l płynów na każdy utracony kilogram. Równie istotny jest rodzaj wypijanych płynów. W celu nawodnienia podczas wysiłku o umiarkowanej intensywności trwającego poniżej godziny należy wykorzystywać wodę. W przypadku treningu o wysokiej intensywności lub trwającego powyżej godziny, należy sięgać po napoje izotoniczne, dostarczające cukrów prostych w celu utrzymania optymalnego poziomu glukozy we krwi, co może poprawić wydolność sportowca. Napoje zawierające kofeinę czy słodkie napoje hipertoniczne zmniejszają szybkość uzupełniania płynów, nie powinny więc być spożywane w trakcie wysiłku fizycznego. Zrównoważenie bilansu wodno-elektrolitowego powinno towarzyszyć każdemu procesowi treningowemu, w celu poprawy wyników sportowych jak i zabezpieczeniu zawodnika przed szkodliwymi skutkami odwodnienia.

23

ORGANIZATOR KONFERENCJI:

PARTNERZY:

SPONSORZY:

24