organizatorzy:

Ministerstwo Spraw Zagranicznych

patronat medialny:

PROGRAM >>

20 Listopada, SOBOTA 16:00 JAK CHCĘ GWIZDAĆ, TO GWIŻDŻĘ / Eu Cand Vreau Sa Fluier, Fluier / If I Want To Whistle, I Whistle / reż. Florin Serban, Rumunia 2010, 94’ 18.00 MY QUEEN KARO / My Queen Karo / reż. Dorothee Van Der Berghe, Holandia/Belgia 2009, 101’ 20.30 LOUISE – MICHEL / Louise – Michel / reż. Benoit Delepine, Gustave Kervern, Francja 2008, 90’

21 listopada, NIEDZIELA 16:00 STREFA ZAGINIONYCH / Lost Persons Area / reż. Caroline Strubbe, Belgia/Holandia/Węgry/Niemcy/Francja 2009, 109’ 18.00 CZARNI / Crnci / The Blacks / reż. Zvonimir Juric i Goran Devic, Chorwacja 2009, 75’ 20.30 CELA 211 / Celda 211 / Cell 211 / reż. Daniel Monzón, Hiszpania 2009, 133’

22 listopada, PONIEDZIAŁEK 18.00 TO JUŻ LATO / C’est Deja L’étè / It’s Already Summer / reż. Martijn Maria Smith, Belgia/Holandia 2010, 84’ 20.30 VALHALLA RISING / Valhalla Rising / reż. Nicolas Winding Refn, Wlk. Brytania / DANIA 2009, 100’

23 listopada, WTOREK 18.00 DZIEŃ, W KTÓRYM BÓG ODSZEDŁ / Le Jour Où Dieu Est Parti En Voyage / The Day When God Walked Away / reż. Philippe Van Leeuw, Francja 2009, 100’ 20.30 BOISKO BEZDOMNYCH / The Offsiders, reż. Kasia Adamik, Polska 2008, 119’

ul. Krakowskie Przedmieście 21/23. Bilety 10 zł do nabycia w kasach kina od 12 listopada 2010.

Jak Chcę Gwizdać, To Gwiżdżę SOBOTA, 16:00

Osiemnastoletni Silviu spędził ostatnie cztery lata w poprawczaku. Dziś, pięć dni przed końcem kary, odwiedza go młodszy brat z wiadomością, że do miasta przyjechała ich matka i chce go zabrać ze sobą. Silviu, który samodzielnie wychowywał brata, nie chce zrezygnować z opieki nad nim. Chłopak staje przed największym wyzwaniem swojego życia: wyborem między ocaleniem młodszego brata i wyjściem z zakładu z podniesionym czołem. Próbując osiągnąć jedno i drugie, Silviu zapędzi się w sytuację bez odwrotu. Przed nim wolność, wiatr we włosach, pierwszy pocałunek, daleka droga czy też kolejne dwadzieścia lat odsiadki? Wszystko może się zdarzyć... Jak chcę gwizdać, to gwiżdżę Eu cand creau sa fluier, fluier, reż. Florin Serban, Rumunia 2010, 94 min.

Florin Serban reżyser i scenarzysta, urodził się w 1975 roku w Resicie w Rumunii. Początkowo studiował filozofię, ale szybko przeniósł się na reżyserię na uniwersytecie bukaresztańskim. Studia reżyserskie uzupełnił na Columbia University w Nowym Jorku. Nakręcił kilka filmów krótkometrażowych: „preTEXT”, „Mecano”, „Half of the city makes love with the other half” i „Angel”. “Jak chcę gwizdać, to gwiżdżę” to jego pierwszy film pełnometrażowy. Został bardzo dobrze przyjęty na festiwalu Berlinale, gdzie otrzymał nagrodę specjalną im. Alfreda Bauera, nagrodę Grand Prix Jury – Srebrnego Niedźwiedzia oraz nominację do Złotego Niedźwiedzia.

My Queen Karo SOBOTA, 18:00

Dziesięcioletnia Karo dorasta w Amsterdamie lat siedemdziesiątych, gdzie wraz z rodzicami prowadzi beztroskie życie w hippisowskiej komunie. Zasady squatu głoszą, że wszystko jest wspólną własnością, ale wkrótce okazuje się, że nie każdy potrafi się do nich stosować. Karo czuje się rozdarta między miłością do matki a lojalnością wobec ojca i jego ideałów. Zaczyna zdawać sobie sprawę, że czas płynie i nic nie pozostaje takie, jakim było kiedyś.

My Queen Karo My Queen Karo, reż. Dorothee van der Berghe, Holandia 2009, 101 min.

Dorothée van den Berghe urodziła się w 1968 roku w Ghent, ale dzieciństwo spędziła w Amsterdamie. Studiowała w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Antwerpii, a następnie w Institute St. Luc w Brukseli. Stworzywszy kilka filmów krótkometrażowych i telewizyjnych, które odniosły sukces na rozlicznych festiwalach, w 2002 roku reżyserka nakręciła swój debiut pełnometrażowy - „Meisje” (Dziewczynka). Film zdobył nagrodę na festiwalu w Locarno. Pracując przy filmach pełnometrażowych Dorothée van den Berghe nie przerywała pracy nad produkcjami krótkometrażowymi i reklamami. Podczas pracy nad „My Queen Karo”, który jest jej drugim filmem, powstały jeszcze dwa filmy krótkometrażowe - „Kroeskop” i „Zoe”.

Louise-Michel SOBOTA, 20:30

Benoit Delephine i Gustave Kervern Benoit Delépine urodził się w 1958 roku, a Gustave Kervern w 1962. Obaj mają piętnastoletnie doświadczenie w pracy w telewizji, gdzie tworzyli krótkie formy satyryczne. Współpraca przy serialach komediowych „Grolandsat” i „Toc Toc Toc” zachęciła ich do wspólnego projektu pełnometrażowego.

Fabryka w Pikardii. W kilka miesięcy po fali zwolnień pracownice nadal niepokoją się o miejsca pracy, ale prezent od dyrekcji – fartuchy z wyhaftowanymi imionami – uspokaja wszystkich. Po pracy idą więc odprężyć się i poświętować w kawiarni za rogiem. Ale następnego dnia wszystko się zmienia. Hala fabryczna świeci pustkami, biura przestały istnieć, dyrekcja zniknęła. Gdy skonsternowane kobiety zbierają się w kawiarni, okazuje się, że ich odprawy po czterdziestu latach pracy to jedyne 2 tysiące euro. Pracownice postanawiają złożyć się i przeznaczyć pieniądze na zmianę zawodu. Jednak żadna idea nie porywa wszystkich... i wtedy o swoim pomyśle opowiada Louise. Jej pomysł to wynajęcie zawodowego mordercy, który zabije dyrektora fabryki. Wygląda jednak na to, że wynajęty przez robotnice Michel to najgorszy morderca świata. Razem z Louise zapoluje na nieuczciwego szefa. Louise-Michel Louise – Michel, reż. Benoit Delepine, Gustave Kervern, Francja 2008, 90 min.

Ich pierwszy film, „Aaltra”, zebrał pozytywne recenzje i został dobrze przyjęty przez publiczność. Następująca po nim surrealistyczna komedia „Avida” została zaprezentowana na festiwalu w Cannes. „Louise-Michel” jest ich trzecim filmem pełnometrażowym.

Strefa zaginionych NIEDZIELA, 16:00

Żarliwie kochający się Bettina i Marcus mieszkają przy stołówce w środku pola słupów wysokiego napięcia. Marcus jest brygadzistą ekipy konserwującej słupy i próbuje założyć własną firmę. Bettina, znudzona swoim życiem i stęskniona za czymś lepszym, prowadzi stołówkę dla robotników. Ich dziewięcioletnia córka Tessa stale ucieka ze szkoły, aby wędrować wśród ciągnących się po horyzont słupów w poszukiwaniu czegoś, co zajmie jej myśli. Ich niekonwencjonalny tryb życia zmieni się w momencie, kiedy do ekipy Marcusa dołączy węgierski inżynier. „Strefa zaginionych” to opowieść o ludziach zagubionych w meandrach życia. Strefa zaginionych Lost Persons Area, reż Caroline Strubbe, Belgia/ Holandia/ Węgry/ Niemcy / Francja 2009, 109 min.

Caroline Strubbe urodziła się w 1965 roku w Belgii. Studiowała w Szkole Kinematografii w Barcelonie, a potem w belgijskim Institut des Arts de Diffusion. Jej debiut z 1995 roku, „Melanomen”, zdobył nagrody m.in. na festiwalach w Oberhausen i Krakowie. Stworzony dwa lata później niemy film „Taxi Dancer” został wyróżniony na Sundance Film Festival. Zrealizowała wiele filmów edukacyjnych i dokumentalnych. “Strefa zaginionych” jest jej pierwszym pełnometrażowym filmem fabularnym.

Czarni NIEDZIELA, 18:00

Zima 1991 roku, wojna w Chorwacji. Po podpisaniu rozejmu oddział „Czarnych” – specjalistów od brudnej roboty – zostanie rozwiązany. Ich dowódca Ivo planuje jednak jeszcze jedną, ostatnią akcję. Niedawno oddział stracił trzech żołnierzy i ich ciała muszą być zabrane z lasu i pochowane. Idąc po swoich zabitych Ivo chce wysadzić tamę i zadać wrogom silny cios. Jego podkomendni ruszają do akcji, w której prawdziwym wrogiem okażą się ich wątpliwości i sumienia. Czarni Crnci, reż. Zvonimir Juric i Goran Devic, Chorwacja 2009 75’

Goran Dević i Zvonimir Jurić Goran Dević urodził się w 1971 roku w mieście Sisak w Chorwacji. Studiował prawo, archeologię i sztukę filmową przy Akademii Sztuki Teatralnej na Uniwersytecie Zagrzebskim. Jest autorem filmów krótkometrażowych i dokumentalnych. Zvonimir Jurić urodził się 1971 roku w Osijeku w Chorwacji. W 1999 roku ukończył Akademię Sztuk Dramatycznych w Zagrzebiu. Od tej pory nakręcił kilka dokumentów i jeden pełnometrażowy film fabularny, oparty na jego własnym scenariuszu. Pracuje też jako reżyser telewizyjny, mieszka w Zagrzebiu.

Cela 211 NIEDZIELA, 20:30

Pierwszy dzień w pracy. Nowy strażnik więzienny Juan Oliver odbywa swój pierwszy obchód. Koledzy oprowadzają go po remontowanym właśnie budynku, opowiadając o pracy i więźniach z oddziału o zaostrzonym rygorze. Kiedy spadający z sufitu kawał tynku pozbawia Juana przytomności, koledzy chcą go ocucić w pustej celi. Właśnie w tej chwili w więzieniu wybucha bunt. Strażnicy uciekają, a Juan zostaje sam. Po odzyskaniu przytomności zrozumie, że jedyna szansa na przeżycie to udawać więźnia. Cela 211 Celda 211, reż. Daniel Monzón, Hiszpania 2009, 133 min.

Daniel Monzón urodził się w Palma de Mallorca w 1968 roku. Pierwsze kroki w branży filmowej stawiał jako dziennikarz i krytyk. Jako scenarzysta i reżyser zadebiutował filmem fabularnym „Serce Wojownika”, który otrzymał liczne nominacje i nagrody na festiwalach filmów fantasy. W swoim dorobku ma również komedię „Największa kradzież, o której nigdy nie opowiedziano” i thriller „Kovak Box”. Jego najnowszy film to „Cela 211”. Film ten zdobył aż osiem nagród Goya, przyznawanych przez Hiszpańską Akademię Sztuk Filmowych, a sam Monzón odebrał statuetkę w kategorii „Najlepszy reżyser”.

To Już Lato PONIEDZIAŁEK 18.00

„To już lato” jest trudnym portretem życia rodzinnego. Ojciec dwojga dzieci – dziewczyny samotnie wychowującej dziecko i nastoletniego syna – próbuje ukryć przed nimi swoje bezrobocie. Problemem jest nie tylko bieda, ale także wielka samotność ojca, jego córki, której partner trafił do więzienia, a także chłopca, który instynktownie próbuje wydobyć się ze swojego półzwierzęcego życia. Wraz z upływem czasu rodzina zaczyna się rozpadać, a każdy z jej członków szuka szczęścia na własną rękę. To już lato C’est deja l’ete, reż. Martijn Maria Smith, Belgia/Holandia 2010, 84 min.

Martijn Maria Smits urodził się w 1979 roku w Holandii, gdzie studiował sztuki wizualne i fotografikę. W 2006 roku ukończył reżyserię w Holenderskiej Akademii Filmowej. Jego dyplomowy film „Otzenrath” otrzymał nagrodę publiczności na festiwalu w Bilbao i był wyświetlany na wielu festiwalach. Sam reżyser jako wykształcenie podaje “życiowe doświadczenia”. W 2009 Martijn Smits zdobył nagrodę Złotego Cielca dla najlepszego dramatu telewizyjnego na festiwalu filmowym Utrecht za film krótkometrażowy “Anvers”. Obraz “C’est déjà l’été” otrzymał nominację do Tiger Awards przyznawanej młodym reżyserom na festiwalu filmowym w Rotterdamie. Obecnie Martijn Maria Smits mieszka w Buenos Aires, gdzie pracuje nad swoimi następnymi projektami.

Valhalla Rising PONIEDZIAŁEK 20:30

Dziesięć wieków po Chrystusie jednookiego, niemego wojownika o niezwykłej sile, więzi norweski watażka Barde. Z pomocą młodego niewolnika Are Jednooki zabija Barde i obaj uciekają, rozpoczynając podróż do serca ciemności. W swojej podróży trafią na statek wikingów, który utknął w gęstej, niemożliwej do przejrzenia mgle. Okrutni wojownicy muszą skonfrontować się z własnym przeznaczeniem. Film „Valhalla Rising” czerpie z mitologii nordyckiej i z chrześcijaństwa; porusza się na granicy dwóch religii i dwóch odmiennych kultur. Valhalla Rising Valhalla Rising, reż. Nicolas Winding Refin, Wlk. Brytania/ Dania 2009, 100 min.

Nicolas Winding Refn urodził się w Kopenhadze w 1970 roku. Dorastał w Nowym Jorku, dokąd wyjechał jako dziecko. Przez krótki czas uczęszczał do szkół artystycznych w Stanach Zjednoczonych i w Danii. Jako dwudziestoczterolatek otrzymał propozycję nakręcenia pełnometrażowego filmu „Pusher” – pierwszego w duńskiej kinematografii kryminału gangsterskiego. Rozpoczął nim trylogię, która spotkała się z bardzo pozytywnym przyjęciem wśród krytyków filmowych. Niemal jednocześnie z „Valhalla Rising” powstawał jego obraz „Bronson” o życiu jednego z najgroźniejszych przestępców Wielkiej Brytanii.

Dzień, w którym Bóg odszedł WTOREK, 18:00

W 1994 roku w Rwandzie, w przededniu wielkiego ludobójstwa, belgijska rodzina ucieka z kraju. Nie zabierają ze sobą jednak służącej Jacqueline, pielęgniarki należącej do plemienia Tutsi. Jacqueline zostaje i ukrywa się na strychu domu. Przez długie dni jest milczącym, ukrytym świadkiem rozgrywającej się wokół niej masakry. Kiedy powraca spokój, Jacqueline opuszcza kryjówkę i wraca do domu, gdzie znajduje ciała dwojga swoich zamordowanych dzieci. Odchodzi do względnie bezpiecznego lasu, odnajduje rannego mężczyznę, pomaga mu wydobrzeć, ale nie potrafi poradzić sobie z własną żałobą. W myślach Jacqueline pojawia się cień samobójstwa. Dzień, w którym Bóg odszedł Le jour ou dieu est parti en voyage, reż. Philippe van Leeuw, Francja 2009, 100 min.

Philippe Van Leeuw jest reżyserem, operatorem i scenarzystą. Urodził się w Brukseli, tam również studiował w szkole filmowej INSAS. Naukę kontynuował w Amerykańskim Instytucie Filmowym w Los Angeles. Po powrocie do Europy podjął pracę jako operator. Po krótkim epizodzie pracy przy reklamach i filmach dokumentalnych poświęcił się pracy nad fikcją i tworzył krótkometrażowe filmy telewizyjne. „Dzień, w którym Bóg odszedł” to jego debiut reżyserski.

Boisko Bezdomnych WTOREK, 20:30

Kasia Adamik urodziła się w 1972 roku w Warszawie. Pochodząca z rodziny filmowców artystka wychowała się w Paryżu, gdzie ukończyła prestiżową Akademię Sztuk Pięknych. Następnie wyjechała do Brukseli, by kontynuować edukację artystyczną w Institute St. Luc.

Ksiądz, Kosmonauta, Minister, Wariat, Górnik, Rolnik i facet z wyrokiem... Co może ich łączyć? Na razie miejsce zamieszkania – Dworzec Centralny. Wkrótce dołączy do nich były piłkarz reprezentacji Polski, którego wielką karierę przerwała kontuzja. Dzięki spotkaniu z nim, zostaną przyjaciółmi i stworzą drużynę. Choć trudno w to uwierzyć, wkrótce wyruszą na podbój świata. Po mistrzostwo... Boisko Bezdomnych The offsiders, reż. Kasia Adamik, Polska 2008 119’

Jej pierwszy film fabularny, „Szczek”, który ukazał się na DVD w Stanach Zjednoczonych w listopadzie 2003 r., był nominowany do nagrody za najlepszy film fabularny na festiwalu filmowym Sundance w 2001 r. i pokazywany na wielu krajowych i międzynarodowych festiwalach filmowych, w tym w Moskwie, Karlovych Varach, Monachium, Bordeaux, Hajfie, Istambule i Warszawie. Reżyserowała seriale „Ekipa” i „Pitbull”, brała udział w produkcji wielu nagradzanych filmów. Jej inne projekty to współreżyseria głośnego filmu „Janosik”, a także reżyseria niezależnej produkcji amerykańskiej „Divine Access”. „Boisko bezdomnych” to jej drugi film fabularny, nagrodzony na festiwalach filmowych w Gdyni i Chicago.