Wentylatory przeciwwybuchowe EX (94/9/WE)

Wentylatory przeciwwybuchowe

Wentylatory promieniowe z łopatkami zagiętymi do przodu Wentylatory dachowe z wyrzutem pionowym lub poziomym Wentylatory osiowe z kwadratową płytą montażową lub okrągłymi kołnierzami Wentylatory do kanałów o przekroju kołowym w obudowie z tworzywa sztucznego

Wydanie pierwsze, październik 2010. 4

Wentylatory przeciwwybuchowe EX (94/9/WE) Wprowadzenie Od 1 lipca 2003 roku zaczęła obowiązywać w Unii Europejskiej nowa dyrektywa 94/9/WE (ATEX 100a) mająca zastosowanie do urządzeń i systemów, których używa się w środowisku wybuchowym. ATEX to skrót od francuskiego terminu: „ATmosphere EXplosible“, który odnosi się do środowiska/atmosfery, w którym w normalnych warunkach ciśnienia i temperatury mieszanina powietrza i substancji palnych (w formie gazu, par lub pyłu) wybucha w wyniku zapłonu. Dzięki dyrektywie 94/9/WE zasady ochrony przeciwwybuchowej zostały ujednolicone w całej Wspólnocie Europejskiej. Dyrektywa zawiera zasady stosowania produktów w środowiskach wybuchowych i opisuje wymagania stawiane urządzeniom na terenie krajów WE. Dotyczy ona nie tylko elektrycznych i nieelektrycznych urządzeń, komponentów i systemów zabezpieczeń w strefie ATEX, ale również systemów kontrolnych zlokalizowanych poza tą strefą i pracujących w środowisku bezpiecznym, kontrolujących urządzenia umieszczone w obszarze ATEX. Jest dokumentem nadrzędnym w stosunku do norm technicznych opisujących wymagania i badania dla poszczególnych rodzajów budowy przeciwwybuchowej oraz wprowadza nowy sposób znakowania wyrobów. Zgodnie z dyrektywą 94/9/WE wentylatory traktowane są jako urządzenia nieelektryczne zespolone z urządzeniami elektrycznymi (silnikami). Wentylatory przeciwwybuchowe produkcji Rosenberg są konstruowane, budowane i testowane zgodnie z następującymi normami:

PN-EN 1127-1

Atmosfery wybuchowe. Zapobieganie wybuchowi i ochrona przed wybuchem. Pojęcia podstawowe i metodologia.

PN-EN 13463-1

Urządzenia nieelektryczne w przestrzeniach zagrożonych wybuchem. Część 1: Podstawowe założenia i wymagania.

PN-EN 13463-5

Urządzenia nieelektryczne w przestrzeniach zagrożonych wybuchem. Część 5: Ochrona za pomocą bezpieczeństwa konstrukcyjnego „c”.

PN-EN 14986

Konstrukcje wentylatorów pracujących w przestrzeniach zagrożonych wybuchem

W przypadku wentylatorów napędzanych silnikami konwencjonalnymi, na specjalne zamówienie, mogą być zastosowane różnego rodzaju silniki w wersji przeciwwybuchowej (np. EEx d). Wartości znamionowe wentylatorów mogą wtedy odbiegać od przedstawionych w katalogu.

5

Oznaczanie urządzeń

Kategorie urządzeń

Grupy urządzeń

M1

Przy sporadycznych usterkach urządzeń z wykorzystaniem 2 niezależnych zabezpieczeń

M2

Przy częstych usterkach urządzeń

I Kopalnie

1

II Inne zastosowania

2

3

I

Dostateczne bezpieczeństwo

Przy sporadycznych usterkach urządzeń z wykorzystaniem 2 niezależnych zabezpieczeń

Atmosfera

Strefa

0

Gaz

20

Pył

1

Gaz

21

Pył

2

Gaz

22

Pył

Przy częstych usterkach urządzeń

Praca normalna

IIA

IIB

IIC

Aceton, etan, amoniak, czysty benzen, kwas octowy, metan, metanol, propan, toluen

Gaz miejski

Wodór

T2

Alkohol etylowy, octan amylu, n-butan, alkohol butylowy

Etylen

Acetylen

T3

Benzyna, olej napędowy, paliwo samolotowe, olej grzewczy, heksan

T4*

Aldehyd octowy, eter etylowy

T1

Metan

T5 T6

Standard Rosenberg

6

Dwusiarczek węgla

Na zamówienie

Nie ma w ofercie

Oznaczanie urządzeń

Tutaj producent deklaruje zgodność z odpowiednimi wytycznymi UE.

Numer identyfikacyjny instytucji nadającej Certyfikat Systemu Zarządzania Jakością.

Rodzaj ochrony

c

Kategoria sprzętowa

Zasady bezpieczeństwa

2G

Zapobiegnięcie zapłonu poprzez odpowiednią konstrukcję silnika niedopuszczającą do wzajemnego ocierania się ruchomych części, powstania gorących powierzchni i występowania iskier.

Bezpieczeństwo konstrukcyjne

Rodzaj ochrony

Kategoria sprzętowa

Zasady bezpieczeństwa

Ex d (EEx d) (Ex de)

Osłona ognioszczelna

2G

W silnikach dochodzi do iskrzenia, ale ognioszczelna, odporna na ciśnienie obudowa zapobiega powstaniu eksplozji. Ochrona „de” to połączenie ochrony typu „d” i obudowy wzmocnionej typu „e”.

Ex e (EEx e)

Obudowa wzmocniona

2G

Wzmocniona obudowa silnika – brak łuku elektrycznego, iskier i gorących powierzchni.

Ex i (EEx i)

Wykonanie iskrobezpieczne

2G

Brak występowania iskrzenia lub nadmiernej temperatury mogącej dokonać zapłonu.

Ex n_ (EEx n_)

–

II 3G

Urządzenia elektryczne w normalnych warunkach pracy nie są w stanie dokonać zapłonu mieszanki wybuchowej.

X – oznaczenie to wskazuje na szczególne warunki pracy.

Maksymalna temperatura powierzchniowa

T1

T2

T3

T4

T5

T6

450

300

200

135

100

85

Dokładne informacje dot. opisu poszczególnych oznaczeń znajdują się w dalszej części katalogu.

* tylko w przypadku zastosowania silników konwencjonalnych.

7

Informacje ogólne Urządzenia elektryczne w przestrzeniach zagrożonych wybuchem zostały sklasyfikowane w normie PN-EN 60079 i odpowiednich dalszych powiązanych normach. Poniżej przedstawiono stosowane rodzaje ochrony przed zapłonem odnoszące się do urządzeń elektrycznych, podejmowane w celu zapobiegnięcia spowodowania przez te urządzenia zapłonu wybuchowej atmosfery otoczenia w pomieszczeniach, w których może dochodzić do zbierania się gazów i oparów tworzących z powietrzem niebezpieczną, łatwopalną mieszaninę.

Rodzaj ochrony

Klasyfikacja

Norma

Osłona olejowa Rodzaj ochrony przed zapłonem, w przypadku którego urządzenia elektryczne lub części urządzeń elektrycznych są zabezpieczone poprzez zamknięcie w oleju w tym sensie, że nie nastąpi zapłon atmosfery zagrożonej wybuchem ponad powierzchnią oleju lub poza obudową.

„o”

PN-EN 60079-6

Osłona gazowa z nadciśnieniem Rodzaj ochrony przed zapłonem, w przypadku którego wnikanie otaczającej atmosfery do obudowy urządzeń elektrycznych jest uniemożliwione przez gaz ochronny (powietrze, gaz neutralny lub inny odpowiedni gaz) w ich wnętrzu, znajdujący się pod ciśnieniem wyższym w stosunku do otaczającej atmosfery. Nadciśnienie utrzymywane jest z lub bez bieżącego dopływu gazu ochronnego.

„p”

PN-EN 60079-2

Osłona piaskowa Rodzaj ochrony przed zapłonem, w przypadku którego obudowa urządzenia elektrycznego wypełniona jest drobnoziarnistym materiałem, w wyniku czego podczas użytkowania zgodnego z przeznaczeniem powstający w jego wnętrzu łuk elektryczny nie wywołuje zapłonu wybuchowej atmosfery, otaczającej obudowę. Nie może nastąpić ani zapłon w wyniku płomienia, ani też w wyniku podwyższonej temperatury na powierzchni obudowy.

„q”

PN-EN 60079-5

Osłona ognioszczelna Rodzaj ochrony przed zapłonem, w przypadku którego części, które mogą stanowić element zapłonowy dla atmosfery zagrożonej wybuchem, są zamknięte w obudowie, która w przypadku wybuchu mieszanki wybuchowej we wnętrzu jest w stanie wytrzymać jego ciśnienie, zapobiegając rozprzestrzenieniu się wybuchu na otaczającą obudowę wybuchową atmosferę.

„d”

PN-EN 60079-1

Obudowa wzmocniona Rodzaj ochrony przed zapłonem, w przypadku którego stosowane są środki, które poprzez podwyższony poziom bezpieczeństwa zapobiegają powstawaniu niedopuszczalnie wysokich temperatur oraz tworzeniu się iskier i łuków elektrycznych we wnętrzu lub na zewnętrznych częściach urządzeń elektrycznych, w których nie powstają one podczas normalnej pracy.

„e”

PN-EN 60079-7

Wykonanie iskrobezpieczne Rodzaj ochrony przed zapłonem, w przypadku którego energia w obwodzie elektrycznym utrzymywana jest na tak niskim poziomie, iż nie mogą powstać iskry, łuki elektryczne lub temperatury zdolne do zapłonu.

„i”

PN-EN 60079-11

Wykonanie nieiskrzące Rodzaj ochrony przed zapłonem, w przypadku którego konstrukcja urządzenia nie dopuszcza w czasie normalnej pracy (w zakresie parametrów znamionowych zalecanych przez producenta) do iskrzenia.

„n”

PN-EN 60079-15

Silniki produkcji Rosenberg w wykonaniu przeciwwybuchowym odpowiadają rodzajowi ochrony Obudowa wzmocniona „e” wzgl. wykonanie nieiskrzące „nA”. Silniki te o specjalnej, wzmocnionej obudowie typu „e“ charakteryzują się z wysokim stopniem ochrony. Zastosowanie tego rodzaju silnika gwarantuje brak możliwości wystąpienia źródła zapłonu w jakiejkolwiek postaci, zarówno w trakcie normalnej pracy, jak i w sytuacji awaryjnej (np. zanik jednej fazy, czy zablokowanie wirnika). W przypadku rodzaju ochrony typu „n” dodatkowa litera „A” oznacza urządzenie nieiskrzące.

8

Informacje ogólne Grupy urządzeń Dyrektywa ATEX dzieli wszystkie urządzenia przeznaczone dla stref zagrożonych wybuchem Ex na dwie zasadnicze grupy:

• Grupa I: urządzenia przeznaczone do pracy pod ziemią w kopalniach a także te, które pracują w naziemnych obszarach kopalń ale są zagrożone wybuchem gazu lub pyłu; • Grupa II: obejmuje urządzenia przeznaczone do użytku w innych obszarach zagrożonych wybuchem gazów, par, mgieł lub pyłów. Kategorie sprzętowe W Grupie II występują trzy kategorie sprzętowe: • Kategoria 1: urządzenia w tej kategorii są przeznaczone do stosowania w obszarach, w których zagrożenie wybuchem mieszanin powietrza z gazami, parami lub zawiesinami występuje stale, w długich okresach czasu bądź pojawia się często. Urządzenie musi funkcjonować poprawnie w atmosferze wybuchowej i być wyposażone w środki ochrony takie, że: – w przypadku uszkodzenia jednego ze środków ochrony inny niezależny środek zapewnia wymagany poziom ochrony, lub – wymagany poziom ochrony jest zapewniony pomimo dwóch defektów, które wystąpiły niezależnie od siebie. • Kategoria 2: urządzenia w tej kategorii są przeznaczone do stosowania w obszarach, w których zagrożenie wybuchem mieszanin powietrza z gazami, parami lub zawiesinami występuje sporadycznie, od czasu do czasu. Zastosowane w nich środki ochrony powinny zapewnić wymagany poziom bezpieczeństwa nawet w przypadku często pojawiających się zakłóceń lub defektów, które standardowo bierze się pod uwagę. • Kategoria 3: urządzenia w tej kategorii są przeznaczone do stosowania w obszarach, w których zagrożenie wybuchem mieszanin powietrza z gazami, parami lub zawiesinami jest raczej nieprawdopodobne, a jeśli już się zdarza to rzadko i utrzymuje się przez krótki czas. Urządzenie to zapewnia wymagany poziom ochrony w trakcie normalnej pracy. Strefy Pod pojęciem strefy Ex rozumie się obszar, w którym występuje zagrożenie wybuchem. Obszary, w których takie zagrożenie występuje dzieli się na następujące strefy: • Z0 – strefa, w której mieszanina wybuchowa złożona z powietrza oraz substancji palnych w formie gazu, pary lub mgły występuje stale, przez długi okres czasu lub często; • Z1 – strefa, w której mieszanina wybuchowa gazów, par lub mgieł może występować w normalnych warunkach pracy; • Z2 – strefa, w której istnieje niewielkie prawdopodobieństwo wystąpienia mieszaniny wybuchowej gazów, par lub mgieł, przy czym mieszanina wybuchowa może występować jedynie krótkotrwale. Wentylatory wersji Ex produkcji Rosenberg przeznaczone są do przetłaczania wybuchowych mieszanin gazów i par z powietrzem ze strefy zagrożenia Z1 i Z2, jak również do instalacji w tych strefach. Związek pomiędzy kategoriami urządzeń a strefami zagrożenia jest podany w dyrektywie 1999/92/EC i wygląda on następująco: – w strefie Z0 można stosować jedynie urządzenia kategorii 1; – w strefie Z1 urządzenia kategorii 1 i 2; – w strefie Z2 urządzenia kategorii 1, 2 lub 3. Klasy temperaturowe Elektryczne urządzenia przeznaczone do pracy w strefach zagrożonych wybuchem ze względu na maks. temperaturę ich powierzchni zostały podzielone na 6 klas temperaturowych od T1 do T6. Zastosowano następujący klucz klasyfikacji: najniższa temperatura zapłonu mieszaniny wybuchowej musi być wyższa od maks. temperatury dowolnej części urządzenia.

Klasa temperaturowa

Maksymalna temperatura powierzchni urządzenia

Temperatura zapłonu mieszanki wybuchowej

T1

450 °C

> 450 °C

T2

330 °C

> 300 °C < 450 °C

T3

200 °C

> 200 °C < 300 °C

T4

130 °C

> 135 °C < 200 °C

T5

100 °C

> 100 °C < 135 °C

T6

85 °C

> 85 °C < 100 °C

Wentylatory przeciwwybuchowe Rosenberg wykonywane są w klasie temperaturowej T1 do T3.

9

Informacje ogólne Charakterystyka wybranych gazów palnych (1) Nr (2)

Związki chemiczne

Temperatura zapłonu

Klasa temperaturowa

2

Aldehyd octowy

140 °C

T4

6

Aceton

540 °C

T1

4

Acetylen

305 °C

T2

20

Etan

515 °C

T1

24

Octan etylu

460 °C

T1

27

Eter etylowy

180 °C

T4

Tworzące nadtlenki 28

Alkohol etylowy

425 °C

T2

52

Chlorek etylu

510 °C

T1

58

Etylen

425 °C

T2

64

Tlenek etylenu

440 °C

T2

Rozkład samoistny 67

Glikol etylenowy

235 °C

T3

103

Amoniak

630 °C

T1

106

i-octan amylu

380 °C

T2

Benzyna, paliwa (pocz. temp. wrzenia < 135 °C)

220 °C – 300 °C (3)

T3

II/III

Specyficzne benzyny (pocz. temp. wrzenia > 135 °C)

220 °C – 300 °C (3)

T3

135

Czysty benzen

555 °C

T1

152

n-Butan

365 °C

T2

165

Alkohol n-butylowy

340 °C

T2

243

Cykloheksanon

430 °C

T2

324

Chlorek etylenu (1,2-Dichloroetan)

440 °C

T2

II/17

Olej napędowy DIN 51601/04.78

220°C – 300 °C (3)

T3

Charakterystyka wybranych łatwopalnych par (1) Nr (2)

Związki chemiczne

Temperatura zapłonu

Klasa temperaturowa

220°C -300 °C (3)

T3

Kwas octowy

485 °C

T1

422

Bezwodnik octowy

330 °C

T2

II/21

Olej opałowy EL DIN 51603 część 1/09.75

220 °C – 300 °C (3)

T3

II/22

Olej opałowy L DIN 51603 część 2/10.76

220 °C – 300 °C (3)

T3

Oleje opałowe M i S DIN 51603 część 2/10.76

220 °C – 300 °C (3)

T3

240 °C

T3

II /16

Paliwo lotnicze

421

II/23 +II/24 448

n-Heksan

469

Tlenek węgla

485

Metan

503 519

605 °C

T1

595 (650) °C

T1

Metanol

455 °C

T1

Chlorek metylu

625 °C

T1

564

Naftalen

520 °C

T1

600

Kwas oleinowy

360 °C

T2

616

Fenol

595 °C

T1

637

Propan

470 °C

T1

650

Alkohol n-propylowy

405 °C

T2

681

Dwusiarczek węgla

95 °C (1)

T6 (1)

682

Siarkowodór

270 °C

T3

1/6

Gaz miejski

560 °C

T1

709

Toluen (metylobenzen)

535 °C

T1

699

Tetralina

425 °C

T2

777

Wodór

560 °C

T1

Rozkład samoistny

10

Informacje ogólne (1) Wyciąg z tabeli „Charakterystyka gazów palnych i par” zestawionej na zamówienie Federalnego Instytutu FizycznoTechnicznego z Braunschweigu przez K. Nabert i G. Schön, 2. wydanie, Berlin 1963, z 5. uzupełnieniem Deutscher Eichverlag GmbH, Braunschweig. (2) Numeracja w kolumnie „Nr” odpowiada oryginalnej numeracji z ww. tabeli. (3) Temperatura zapłonu mieszaniny węglowodorów zależy od jej składu. W szczególnych przypadkach może być wyższa niż 300 °C. Podane wartości zapłonu oleju napędowego i oleju opałowego EL, L, M i S pochodzą z warunków dostawy wg DIN 51601 i DIN 51603.

Tabliczka znamionowa wentylatora 1 2

8

3 7

4

5

1

Producent

2

Numer artykułu

3

Dane techniczne

4

Numer zlecenia

5

Rok produkcji i numer tygodnia

6

Pole komentarza

7

Pole identyfikacyjne

8

Oznaczenie typu

6

11

Informacje ogólne Tabliczka znamionowa silnika z wirującą obudową produkcji Rosenberg

6 1

7

2

4

3

5

1

Typ silnika

2

Oznaczenie wg Atex

3

Numer wydanego certyfikatu dla wzorca

4

Stosunek prądu rozruchowego do znamionowego

5

Czas reakcji pozystora PTC

6

Numer identyfikacyjny jednostki certyfikującej

7

Dane znamionowe silnika

Tabliczka znamionowa silnika konwencjonalnego produkcji Siemens

1

6 7

2

3

4

5

12

1

Typ silnika

2

Oznaczenie wg Atex

3

Numer wydanego certyfikatu dla wzorca

4

Stosunek prądu rozruchowego do znamionowego

5

Czas reakcji pozystora PTC

6

Numer identyfikacyjny jednostki certyfikującej

7

Dane znamionowe silnika

Informacje ogólne Informacje techniczne Część mechaniczna Wentylatory Rosenberg przeznaczone dla stref zagrożonych wybuchem są wykonywane i testowane zgodnie z aktualnym stanem wiedzy technicznej. Możliwe powierzchnie styku obracających się i stacjonarnych elementów, które w razie awarii wentylatora mogłyby doprowadzić do powstania iskier a w rezultacie zapłonu otaczającej atmosfery, wykonywane są z materiałów eliminujących niebezpieczeństwo zapłonu przez tarcie i szlifowanie. Dobierane są na zasadzie parowania materiałów, np: wirnik stalowy – dysza wlotowa z miedzi. Na specjalne zamówienie otwór wlotowy i wylotowy mogą być zabezpieczone kratkami chroniącymi wentylator przed dostaniem się obcych ciał do wnętrza zgodnie z normą PN-EN 294. Jeśli napęd wentylatora stanowi silnik z wirującą obudową to koło wirnikowe montowane jest bezpośrednio na jego obudowie. Całość jako jeden zespół wyważany jest statycznie i dynamicznie w klasie G 6.3 zgodnie z normą DIN ISO 1940 część 1.

Widok na miedzianą dyszę wlotową.

Część elektryczna Każdy wentylator przeciwwybuchowy produkcji Rosenberg posiada dwie widoczne tabliczki znamionowe – p. zdjęcie. Pierwsza z tabliczek zawiera dane znamionowe optymalnie schłodzonego silnika zgodne z certyfikatem badań wzorca przeprowadzonych przez uprawnioną niemiecką jednostkę certyfikującą PTB (Physikalisch Technische Bundesanstalt) wg Dyrektywy ATEX 94/9/WE oraz numer certyfikatu. Druga tabliczka przedstawia wartości znamionowe wentylatora. Tabliczki znamionowe.

Podłączenie elektryczne Podłączenia wentylatorów powinien dokonywać tylko przeszkolony personel zgodnie z obowiązującymi przepisami i wymogami ATEX dotyczącymi instalacji urządzeń w obszarach zagrożonych wybuchem. Wentylatory dostarczane są wraz z przewodem zasilającym, lecz bez puszki podłączeniowej. Odpowiednie, certyfikowane puszki podłączeniowe i wyłączniki serwisowe dostępne są na specjalne zamówienie. Za poprawność i bezpieczeństwo wykonania instalacji odpowiedzialny jest inspektor nadzorujący budowę, natomiast za jej późniejsze użytkowanie właściciel obiektu. Wentylator nie jest wyposażony w przewód zasilający. Odbiorca powinien się zaopatrzy w przewód, który musi spełnia wymagania zawarte w odpowiednich dyrektywach i normach zharmonizowanych do danych dyrektyw. Szczególnie dotyczy to dyrektyw: ATEX (normy PN-EN 50014, 50019), LVD oraz EMC. Dla osiągnięcia korzystnych parametrów pracy wentylatora, w przypadku regulacji prędkości obrotowej poprzez zmianę napięcia, silniki mogą być tak dobrane, że moc oddawana przez silnik będzie odpowiadała mocy pobieranej przez wentylator. W tym przypadku podana wartość prądu, mocy, liczby obrotów czy napięcia będą się różniły na obydwu tabliczkach.

Oznaczenie ATEX W wyniku oceny konstrukcji wentylatora pod względem zgodności z Dyrektywą ATEX, urządzenia te otrzymują odpowiednie oznaczenie:

3G c IIB T3 (X) / II 2 G c IIB T3 (X) 13

Informacje ogólne Regulacja prędkości obrotowej silników z wirującą obudową Konstrukcja silników z wirującą obudową daje możliwość kontrolowania ich prędkości obrotowej poprzez obniżanie napięcia zasilającego. Do tego celu nadają się znakomicie regulatory transformatorowe. Regulatory typu RKD odpowiedniej mocy przedstawione są w tabelach z danymi technicznymi w dalszej części katalogu pod charakterystykami pracy każdego z wentylatorów. Dopuszczalny zakres zmian napięcia zasilającego zawiera się w przedziale od 25% do 100% napięcia znamionowego silnika. Jeśli wentylator pracuje przy obniżonym napięciu dopuszcza się przekroczenie prądu znamionowego. Dopuszczalny, procentowy wzrost prądu pobieranego w stosunku do znamionowego podany jest w tabelach jako ΔI. Regulatory obrotów powinny być dobierane dla maks. wartości pobieranego prądu. Nie dopuszcza się stosowania falowników do sterowania silnikami przeciwwybuchowymi z wirującą obudową w wykonaniu „e”.

Regulacja prędkości obrotowej silników konwencjonalnych Jedynie silniki w wykonaniu „d” i „de” wolno regulować falownikami.

Zabezpieczenie termiczne silników z wirującą obudową W przypadku silników w wersji EX nieodzownym jest kontrolowanie w trakcie pracy ich temperatury uzwojenia. Silniki te posiadają wbudowane pozystorowe czujniki temperatury typu PTC zgodne z normami DIN 44081, których opór rośnie wraz ze wzrostem temperatury uzwojenia. Ich końcówki wyprowadzone są na listwę zaciskową silnika. Czujnik musi być podłączony do odpowiedniego przekaźnika certyfikowanego wg ATEX 94/9/WE i oznaczonego Ex II (2)G. Do styków wyjściowych podłączany jest następnie konwencjonalny stycznik odcinający zasilanie silnika. Prawidłowe podłączenie pozystorów zabezpiecza silnik przed przeciążeniem, skutkiem zaniku jednej z faz, nagłym zahamowaniem silnika oraz wysokimi temperaturami przepływającego czynnika. Do zabezpieczenia termicznego silników mogą być stosowane wyłączniki typu MSD… K oraz regulatory stopniowe typu RKD – patrz akcesoria. Zwykłe, dostępne w handlu wyłączniki silnikowe mogą być stosowane tylko jako dodatkowe urządzenia zabezpieczające. Niezastosowanie właściwego urządzenia ochronnego jest niezgodne z wymaganiami dyrektywy ATEX 94/9/WE oraz stanowi podstawę do oddalenia reklamacji w przypadku spalenia silnika. Zabezpieczenie termiczne silników konwencjonalnych Silniki konwencjonalne nie posiadające wbudowanych czujników temperatury powinny być zabezpieczone zgodnymi z ATEX wyłącznikami silnikowymi tak, aby w momencie wystąpienia awarii powodującej przeciążenie zapobiec przekroczeniu dopuszczalnej temperatury silnika. Wyłącznik musi zadziała w ściśle określonym czasie niedopuszczając do przekroczenia temperatury zapłonu wybuchowej mieszaniny gazów. Czas ten określany jest dla danej klasy temperaturowej i zależy od stosunku natężeń prądu pobieranego do prądu znamionowego. Wartość czasu tE można odczytać z tabliczki znamionowej silnika. Jeśli silniki wyposażone są w pozystorowe czujniki typu PTC zabezpieczenie termiczne odbywa się identycznie jak w przypadku silników z wirującą obudową – patrz powyżej. Wykonanie silników Wentylatory produkcji Rosenberg w zależności od aplikacji napędzane są silnikami z wirującą obudową lub silnikami konwencjonalnymi IEC. Silniki z wirującą obudową posiadają klasę szczelności obudowy IP 44 wg DIN 40050, izolację uzwojenia klasy F i rodzaj ochrony „Ex e” lub „Ex nA”. Natomiast silniki konwencjonalne mają klasę szczelności obudowy IP 55, klasę uzwojenia F i rodzaj ochrony „Ex e” („Ex d” / „Ex de” na specjalne zamówienie). Wszystkie silniki są certyfikowane przez niemiecką jednostkę certyfikującą PTB i są zgodne z normami serii PN-EN 500xx i PN-EN 60079-xx.

14