Stowarzyszenie na Rzecz Dzieci z Zaburzeniami Genetycznymi Zespół Smitha-Lemliego-Opitza; SLOS

Stowarzyszenie na Rzecz Dzieci z Zaburzeniami Genetycznymi Zespół Smitha-Lemliego-Opitza; SLOS Źródło: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/ Inne nazwy; symbo...
Author: Anatol Owczarek
6 downloads 0 Views 499KB Size
Stowarzyszenie na Rzecz Dzieci z Zaburzeniami Genetycznymi Zespół Smitha-Lemliego-Opitza; SLOS

Źródło: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/ Inne nazwy; symbole: Zespół RSH Zespół SLO Zespół letalnych mnogich anomalii wrodzonych Rutledge’a Locus: 11q12-q13 TEKST Użyto symbolu (#), gdyż Zespół Smitha-Lemliego-Opitza (SLOS) jest spowodowany mutacją w genie kodującym reduktazę 7-dehydrocholesterolu (DHCR7), mapującą się w chromosomie 11q12-q13. OPIS Zespół Smitha-Lemliego-Opitza jest autosomalnie recesywnie uwarunkowaną chorobą metaboliczną, charakteryzującą się występowaniem mnogich wad wrodzonych ze współistniejącym opóźnieniem rozwoju psychoruchowego. Mimo iż dawniej rozróżniano zazwyczaj tylko dwa typy tej choroby (klasyczny typ I i cięższy typ II), w rzeczywistości jest to zespół o szerokim i zmiennym spektrum objawów (od postaci łagodnych do przypadków letalnych). (Opitz i jego współpracownicy, 1987; Cunniff wraz z zespołem, 1997; Kelley, 1998) Odkrycie niedoboru reduktazy 7-dehydrocholesterolu jako czynnika wywołującego zespół SLO (Tint i inni, 1994), uczyniło go pierwszym prawdziwym metabolicznym zespołem mnogich wad wrodzonych. Podczas konferencji poświęconej zespołowi Smitha-Lemliego-Opitza, zwołanej przez wielodyscyplinarny Narodowy Instytut Zdrowia Dziecka i Rozwoju Człowieka (National Institute of Child Health and Human Development (NICHD)) omówiono różne wnioski dot. tego odkrycia i zapowiedziano dalsze badania na tym polu. Opitz i de la Cruz (1994) opracowali szczegółowy raport z tej konferencji oraz streszczenia prezentacji. Spostrzeżenia na temat zespołu SLO zaprezentowane podczas konferencji we wrześniu 1995 roku, zostały ponownie zrewidowane przez Kelly’ego w 1997 roku. W 1998 roku, Kelly odniósł się do SLOS, jako do zespołu wad metabolicznych, ale zasugerował, iż może to być wyjątek. Większość mutacji, które były związane z zespołami mnogich wad wrodzonych (np. zaburzenia w budowie ciała), nie były zaburzeniami metabolizmu pośredniego, ale zamiast tego, były mutacjami genów homeotycznych i innych regulatorów transkrypcyjnych oraz systemów sygnalizacji. W 1987 roku, Opitz wraz ze swoimi współpracownikami, dostarczył przypuszczalnie kompletną bibliografię na temat zespołu Smitha-Lemliego-Opitza, którą w 1994 roku uaktualniono (Opitz i inni), dołączając prawie 200 odnośników. Badacze doszli także do wniosku, że guzowatość zespołu Smitha-Lemliego-Opitza nie jest powiązana z hamartoblastomą zespołu Pallistera-Hall. Wyzwanie może natomiast stanowić - odróżnienie (na podstawie dostarczonego ciężkiego przypadku) zespołu SLO od zespołu Meckela. Herman (2003) zbadał ponownie szlak biosyntezy cholesterolu i 6 zaburzeń obejmujących uszkodzenie enzymu w procesie biosyntezy cholesterolu (ang. post-squalene cholesterol biosynthesis): Zespół Smitha-Lemliego-Opitza, desmosterolosis, chondrodysplazję punktową, zespół CHILD, lathosterolosis oraz dysplazję Greenberg’a. NAZEWNICTWO Zespół Smitha-Lemliego-Opitza, w 1964 roku, określono mianem zespołu RSH, od pierwszych liter nazwisk 3 strona 1 / 6

Stowarzyszenie na Rzecz Dzieci z Zaburzeniami Genetycznymi Zespół Smitha-Lemliego-Opitza; SLOS

rodzin, w których zidentyfikowano to zaburzenie. EPIDEMIOLOGIA Częstość występowania zespołu SLO nie jest ostatecznie znana. Na świecie występuje z częstością ok. 1:20 000 do 1:60 000, jednak badania populacyjne prowadzone w Europie Środkowej, m.in. w Czechach i Słowacji wskazują na znacznie częstsze jego występowanie (ok.1:10 000). Źródło: http://www.rejestrwad.pl CECHY KLINICZNE Postać łagodna: • cechy dysmorfii twarzy niewielkiego stopnia, wyraźniej zaznaczone w okresie wczesnodziecięcym: krótki nos z zadartym czubkiem, małożuchwie, pojedyncze wady rozwojowe, małogłowie; • syndaktylia 2 i 3 palca stóp; • w okresie niemowlęcym mogą występować: zaburzenia odżywiania, słaby przyrost masy ciała, obniżone napięcie mięśni; • umiarkowane opóźnienie rozwoju psycho-motorycznego, trudności szkolne, zaburzenia zachowania; • prawidłowe stężenie cholesterolu w surowicy krwi Postać klasyczna i ciężka: noworodek z wadami wrodzonymi lub martwo urodzony • charakterystyczny, nieprawidłowy wygląd twarzy: zmarszczki nakątne, krótki nos, małożuchwie; • syndaktylia 2 i 3 palca stóp; • polidaktylia pozaosiowa dłoni i/lub stóp; • nieprawidłowości zewnętrznych narządów płciowych: małe prącie, spodziectwo, wnętrostwo, narządy obojnacze; • wady rozwojowe narządów wewnętrznych: serce - defekt przegrody przedsionkowo-komorowej, nerki agenezja/hipoplazja, przewód pokarmowy - zwężenie odźwiernika, choroba Hirschprunga; • inne: - małogłowie/hipotrofia wewnątrzmaciczna; - hipotonia mięśniowa; - rozszczep podniebienia/podśluzówkowy rozszczep podniebienia; - niskie stężenie nie sprzężonego estriolu (uE3) w teście potrójnym w trakcie ciąży. niemowlę/dziecko • opóźnienie rozwoju psychomotorycznego; • słaby przyrost masy ciała; • zaburzenia zachowania: nadpobudliwość psychoruchowa, agresja, cechy autystyczne; • małogłowie z charakterystycznym wyglądem twarzy: opadanie powiek, zmarszczki nakątne, krótki nos, małżuchwie; • syndaktylia 2 i 3 palca stóp; • nieprawidłowe zewnętrzne narządy płciowe u chłopców; • wady wrodzone jak wyżej

żródło: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/ Smith, Lemli i Opitz (1964) donieśli o przypadkach 3 niespokrewnionych ze sobą mężczyzn o dziwnie zbieżnej kombinacji wad wrodzonych: mikrocefalii (wada rozwojowa charakteryzująca się nienaturalnie małymi wymiarami strona 2 / 6

Stowarzyszenie na Rzecz Dzieci z Zaburzeniami Genetycznymi Zespół Smitha-Lemliego-Opitza; SLOS

czaszki), opóźnieniu umysłowym, hipotonii, niedorozwoju genitaliów, przodopochyleniem nozdrzy, oraz w przypadku dwóch z nich – przerostowym zwężeniu odźwiernika. Zmarły brat jednego z badanych, był także najprawdopodobniej chory. Nie odkryto pokrewieństwa między rodzicami. Pauli, Williams, Josephson i Tint (1997) ponownie przebadali jednego z pacjentów, o którym donosili Smith, Lemli i Opitz w 1964 roku, i opisali fizyczne, rozwojowe i behawioralne objawy choroby u tego 34latka. Rzeczywiście odkryto u niego defekt biosyntezy cholesterolu. Zastosowanie diety wysokiej w cholesterol, okazało się mieć korzystny wpływ na zachowanie pacjenta. Pinsky i DiGeorge (1965) donieśli o chorych - bracie i siostrze. Blair i Martin (1966) także opisali przypadek rodzeństwa (również brata i siostry) z zespołem SLO. Chłopiec miał hypospadię (spodziectwo). Dallaire i Fraser (1966) przedstawiając chorych braci wskazali na to, że opadanie powiek jest kolejną cechą wspólną dla przypadków z zespołem SLO. Lowry, Miller i MacLean(1968) opisali połączenie mikrognacji (nieprawidłowo mała żuchwa), polidaktylii i rozszczepu podniebienia, przypominających zespół znany w literaturze niemieckiej pod nazwą „Typus Rostockiensis” lub „Ullrich-Feichtiger syndrome” (zespół Frasera), ale w odniesieniu do dermatoglifiki - sugerujące zespół Smitha-Lemliego-Opitza. Hoefnagel wraz ze współpracownikami (1969) oraz Fred i Fraser (1972) opisują w swoich raportach przypadki chorych dorosłych. Często wykrywana staje się syndaktylia II i III palców stóp (Cowell, 1978). Badając trójkę niemowląt (w tym brata i siostrę), Rutledge wraz ze współpracownikami (1984) opisał zespół, który uznał za "nowy" letalny zespół wad. Objawiał się on cechami zewnętrznymi takimi jak: karłowatość mezomeliczna, mikrogancja, niedorozwój wyrostków zębodołowych, obojnactwo, płetwistość szyi, wysoko sklepione podniebienie, stopy końsko-szpotawe, zrost ciemiączek, torbiele wszczepienne języka, szeroko rozstawione sutki oraz anomalie palcowe. Do zmian wewnętrznych zaliczały się: niedorozwój nerek, ciężka wrodzona wada serca, hipoplazja móżdżku, woreczka żółciowego oraz hipoplazja płucna i krtaniowa. Zarówno brat jak i siostra mieli polidaktylię. Donnai wraz z innymi naukowcami (1986) opisuje trójkę niespokrewnionych ze sobą niemowląt, które miały lekko skrócone kończyny, przykurcze stawowe i polidaktylię. U dwójki z kariotypem XY zaobserwowano zewnętrzne żeńskie narządy płciowe. Anomalie wewnętrzne obejmowały: jednopłatowe płuca i hipoplazję nerek oraz przedniej części języka. Badacze wskazali na to, że zaburzenia u ich rodziców jak i w przypadkach, o których donieśli Lowry (1968) i Kohler (1983) nie są zespołem Smitha-Lemliego-Opitza, ale odrębnym zaburzeniem, które określili mianem zespołu Lowryego-Millera-MacLeana. Curry wraz ze współpracownikami (1987) wydali obszerny raport na temat 19 niewspomnianych wcześniej pacjentów, przypisując schorzeniu, na które cierpią nazwę – zespół Smitha-Lemliego-Opitza typu II. 18 z nich miało heksadaktylię pozaosiową, 16 – wrodzone wady serca, 13 – rozszczepienie podniebienia, a 10 zaćmę. Podczas autopsji dodatkowo wykryto jeszcze: chorobę Hirschsprunga u 5 pacjentów, jednopłatowość płuc u 6, powiększone nadnercza u 4, oraz hiperplazję komórek wysp trzustkowych (Langerhansa) u 3. Wczesna umieralność była zjawiskiem powszechnym. Naukowcy doszukali się kolejnych 19 podobnych przypadków znanych literaturze, a wydany przez nich raport potwierdził autosomalne recesywne dziedziczenie tego zespołu. Belmont i jego współpracownicy (1987) donieśli o 2 przypadkach letalnych zespołu SLOS. Osiem kolejnych opisał Le Merrer wraz z zespołem w 1988 roku, sugerując jednocześnie nową nazwę – „lethal acrodysgenital dwarfism”. Pacjenci nie rozwijali się prawidłowo, mieli dysmorfizm twarzy, cechowało ich także obojnactwo, syndaktylia, polidaktylia pozaosiowa, oraz szereg anomalii wewnętrznych takich jak choroba Hirschsprunga, a także wady rozwojowe serca i nerek. Rodzice jednego z pacjentów byli spokrewnieni, a w innej rodzinie chora była dwójka z rodzeństwa. Patterson (1983) i Greene (1984) wraz ze współpracownikami, podkreślali brak prawidłowości w maskulinizacji zewnętrznych narządów płciowych w zespole Smitha-Lemliego-Opitza, często odnotowując obojnactwo jako cechę charakterystyczną dla chorych mężczyzn. Wedle raportu sporządzonego przez Scarbrough (1986) opisującego 5 mężczyzn dotkniętych zespołem SLO, w ciężkich przypadkach dochodziło do całkowitego braku rozwoju męskich zewnętrznych organów płciowych mimo prawidłowego kariotypu XY. Jest to sytuacja podobna do tej, występującej w przypadku dysplazji kampomelicznej. strona 3 / 6

Stowarzyszenie na Rzecz Dzieci z Zaburzeniami Genetycznymi Zespół Smitha-Lemliego-Opitza; SLOS

W wyniku ponownej analizy raportów (dot. pacjentów badanych w ośrodku, gdzie po raz pierwszy opisano zespół Smitha-Lemliego-Opitza), Joseph wraz ze współpracownikami (1987), odkrył, anomalie w górnym układzie moczowym u 57% pacjentów, oraz wady w rozwoju płciowym u 71 %. Bialer wraz z zespołem (1987) doniósł o niemowlęciu z kariotypem męskim 46,XY, mającym zespół SLO, objawiającym się występowaniem żeńskich zewnętrznych narządów płciowych, jąder z najądrzem i nasieniowodami w jamie brzusznej, oraz dobrze ukształtowanej macicy i pochwie, polidaktylii, rozszczepie podniebienia, nieprawidłowości w budowie nerek, wątroby i płuc. Naukowcy przeanalizowali ponownie i sklasyfikowali (pod względem surowości) 121 przypadków zespołu Smitha-Lemliego-Opitza znanych literaturze, stosując system oceny punktowej. Na podstawie badań dwóch przypadków z zespołem SLO, McKeever i Young (1990), wysunęli pytanie czy wada pierwotna w nadnerczach płodu nie wynika z połączenia niskiego poziomu matczynego estriolu, odwróconej płciowości i powiększonych nadnerczy u płodu. U pierwszego z przypadków chorych, zaobserwowano całkowy brak lipidów w korze nadnerczy. Naukowcy stwierdzili jednak, że widoczne zatrzymanie matczynych funkcji nadnerczy w zaawansowanej ciąży, może być wynikiem transferu steroidu nadnerczowego między matką a płodem, steroidu, który nie mógł być prawidłowo przetwarzany przez nadnercza płodu. Lachman (1991) wraz ze swoimi współpracownikami opisał fenotypową dziewczynkę z zespołem Smitha-Lemliego-Opitza i kariotypie 46, XY. Dziecko miało ponadto hipoglikemię objawową z nesidioblastozą trzustki, i zmarło przeżywszy 5 dni. Niezwykle wysoki poziom testosteronu sugerował możliwe wady w konwersji testosteronu do dwuhydrotestosteronu, lub niedoboru receptorów zakończeń nerwowych dla dwuhydrotestosteronu. Nowaczyk wraz ze swoimi współpracownikami (1998) donieśli w swoim raporcie o 3 przypadkach lekkiej postaci zespołu Smitha-Lemliego-Opitza - 2 braciach i ich kuzynce (wszyscy byli owocami związków ludzi niespokrewnionych ze sobą). Cała trójka była upośledzona umysłowo w stopniu umiarkowanym, miała syndaktylię 2 i 3 palców u stóp, ale jedynie lekkie anomalie twarzy. Bracia mieli umiarkowaną postać opadania powiek, przodopochylenie nozdrzy, umiarkowaną mikrognację (małożuchwie) oraz prawidłowo zbudowane narządy płciowe. Dziewczynka miała natomiast łagodną postać retrognacji (cofnięcia się żuchwy) oraz syndaktylię drugich i trzecich palców u stóp, wyraźną jedynie od strony podeszwy. Autorzy stwierdzili, że opóźnienie w postawieniu diagnozy u tych dzieci (31 miesięcy w przypadku starszego brata oraz 11 lat w przypadku jego kuzynki) spowodowane było brakiem wiedzy na temat zespołu Smitha-Lemliego-Opitza wśród pediatrów i lekarzy ogólnych. Doszli także do wniosku, że wśród ludności rasy kaukaskiej zamieszkującej Europę Północną, procent nosicieli SLOS wynoszący obecnie 1 do 2% jest za niski. 3 lata później, Nowaczyk wraz z zespołem (2001) doniósł o mutacji w genie DHCR7 w tej rodzinie. Ojciec braci miał rzadką mutację zmiany sensu thr289ile. Dwie, niespokrewnione ze sobą matki były nosicielkami mutacji w genie IVS8-1G-C. Cała trójka kuzynów miała genotyp IVS8-1G-C/T289I. Autorzy doszli do wniosku, że zaobserwowany przykład homozygot IVS8-1G-C może nie być wzięty pod uwagę przez wzgląd na prenatalną lub perinatalną letalność. INNE CECHY Anstey i Taylor (1999) na podstawie wyników przeprowadzonej przez nich ankiety wysnuli wniosek, że zespół Smitha-Lemliego-Opitza może być pierwszym przykładem dziedzicznego zaburzenia fotoczułości, w którym wrażliwość na promieniowanie UVA jest powszechne. Również na podstawie wyników ankiet telefonicznych przeprowadzonych wśród 56 chorych, Tierney wraz z zespołem (2001) stwierdzili, iż badani wykazują się opóźnieniem umysłowym, nadpobudliwością, łatwo się irytują, mają problemy z wysławianiem się, cierpią na zaburzenia snu, mają tendencję do samookaleczeń oraz zachowań autystycznych. Źródło: http://www.ibb.waw.pl/ GENETYKA MOLEKULARNA strona 4 / 6

Stowarzyszenie na Rzecz Dzieci z Zaburzeniami Genetycznymi Zespół Smitha-Lemliego-Opitza; SLOS

Przyczyną choroby jest blok na przedostatnim etapie powstawania cholesterolu. Polega on na całkowitym braku bądź obniżonej aktywności reduktazy 7-dehydrocholesterolu (ang. 7-dehydrocholesterol reductase, DHCR7; OMIM*602858), odpowiedzialnej za redukcję podwójnego wiązania w pozycji C7,8 w 7-dehydrocholesterolu (7-DHC). Białko enzymatyczne posiada masę 55 kDa i zbudowane jest z 9 transmembranowych domen. Związek pomiędzy zaburzeniami w biosyntezie cholesterolu i niezwykle różnorodnym spektrum anomalii rozwojowych w zespole SLO stał się zrozumiały po wykryciu, że cholesterol, poprzez kontrolę ekspresji genów polarności, kodujących białka sygnalne (tzw. sonic hedgehog), odgrywa ważną rolę we wczesnym rozwoju zarodka. Gen kodujący białko enzymatyczne DHCR7 został zlokalizowany na chromosomie 11 w pozycji q12-q13. Posiada on 9 eksonów, przy czym translacja białka rozpoczyna się od sekwencji ATG, usytuowanej w trzecim eksonie. Ekspresja genu zachodzi w nadnerczach, wątrobie, jelicie cienkim i mózgu. Według dotychczasowych doniesień znanych jest ponad 90 różnych mutacji i 15 polimorfizmów w genie DHCR7 (HGMD - DHCR7 gene - mutation type).

na podstawie artykułu: „Dysmorfologia w praktyce klinicznej. Badania nad rozpoznawaniem zespołów dysmorficznych uwarunkowanych defektami genów uczestniczących we wczesnym rozwoju zarodka” Prof. dr hab. n. med. Małgorzata Krajewska-Walasek, Zakład Genetyki Medycznej, Instytut „Pomnik-Centrum Zdrowia Dziecka”, Warszawa ZESPÓŁ SLO W POLSCE Jedynym ośrodkiem w Polsce, który zajmuje się diagnostyką zespołu Smitha-Lemliego-Opitza jest Instytut-Pomnik „Centrum Zdrowia Dziecka” w Warszawie. Zespół SLO zdiagnozowano dotąd u 49 chorych, pochodzących z 46 rodzin (13 płci żeńskiej i 36 płci męskiej), co stanowi jedną z najliczniejszych grup w świecie. Najstarszy pacjent ma obecnie 29 lat, najwcześniej diagnozę postawiono w 2 dobie życia. U 15 pacjentów rozpoznanie kliniczne zostało postawione przed 1993 rokiem, a po wykryciu przyczyny choroby zweryfikowane za pomocą badań biochemicznych, a następnie molekularnych. Spektrum obserwowanych w obrębie tak dużej grupy chorych zaburzeń rozwojowych jest bardzo szerokie. Potwierdza to podkreślaną w literaturze światowej złożoność obrazu klinicznego omawianego zespołu. Wśród chorych znajdują się przypadki łagodne, charakteryzujące się jedynie dyskretnymi cechami dysmorfii twarzoczaszki oraz umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, dalej – postacie klasyczne, tj. z charakterystycznymi dla zespołu cechami fenotypowymi w obrębie twarzy, małogłowiem, wadami narządów wewnętrznych, kończyn oraz zewnętrznych narządów płciowych, jak również formy ciężkie – noworodki urodzone z wewnątrzłonową dystrofią oraz mnogimi wadami rozwojowymi, m.in. serca i OUN (również holoprosencefalią, występującą u ok. 5% chorych), z których większość umiera w ciągu kilku pierwszych tygodni życia. DIAGNOSTYKA – BADANIA BIOCHEMICZNE I MOLEKULARNE Z uwagi na złożony i nie do końca charakterystyczny obraz kliniczny zespołu SLO, nieocenione znaczenie w jego diagnozowaniu mają badania laboratoryjne –zarówno biochemiczne (takie jak oznaczenie stężenia cholesterolu oraz 7i 8 -dehydrocholesteroli w surowicy krwi z zastosowaniem techniki GC/MS) jak i molekularne (poszukiwania mutacji w genie DHCR7, głównie w DNA izolowanym z limfocytów krwi obwodowej). Na podstawie wyników badań biochemicznych notuje się istnienie zależności między postacią choroby (tj. ciężkością stanu klinicznego) a stężeniem cholesterolu i jego prekursorów. W grupie polskich chorych stwierdzono znamienną statystycznie korelację w odniesieniu do stężenia cholesterolu, jak i 7-DHC analizowanych w surowicy krwi. Jest jednak pewna liczba chorych (wg danych literaturowych ok. 10%), u których stężenie cholesterolu jest prawidłowe, natomiast stężenie 7- i 8-DHC tylko nieznacznie podwyższone. Prezentują przy tym jedynie dyskretne nieprawidłowości fenotypowe, przez co mogą strona 5 / 6

Stowarzyszenie na Rzecz Dzieci z Zaburzeniami Genetycznymi Zespół Smitha-Lemliego-Opitza; SLOS

zostać pominięci przy diagnostyce zespołu SLO. W tych przypadkach można posłużyć się diagnostyką molekularną, która pozwala definitywnie zweryfikować rozpoznanie. Mimo prowadzonych analiz, nie udało się jak dotąd ustalić korelacji między genotypem a fenotypem choroby. Jako przykład mogą służyć polscy pacjenci. Przy wspomnianej wyżej różnorodności stwierdzanych u nich wad wrodzonych i stanów klinicznych, u 46 stwierdzono 15 różnych mutacji, z czego ponad 60% stanowią dwie 2 (W151X i V326L). Należy tutaj wspomnieć, że 6 spośród 15 zidentyfikowanych jest mutacjami nowymi, które są specyficzne jedynie dla polskiej populacji. DIAGNOSTYKA PRENATALNA Posiadanie jednego chorego dziecka wiąże się z 25% ryzykiem powtórzenia się choroby u dziecka z każdej kolejnej ciąży. Wiarygodne rozpoznanie choroby umożliwia wczesne poinformowanie rodziców o możliwościach przeprowadzenia badania prenatalnego. Diagnostyka przedurodzeniowa może być przeprowadzona zarówno za pomocą metod klasycznych (tzn. inwazyjnych) w komórkach trofoblastu lub płynu owodniowego, jak również przy pomocy technik nieinwazyjnych, czym mogą poszczycić się jedynie nieliczne ośrodki w świecie. Badanie to polega na ocenie w jednorazowej próbce moczu kobiety ciężarnej stosunku 8-dehydroestriolu do estriolu oraz 7- dehydropregnantriolu do pregnantriolu. W ostatnim czasie metody nieinwazyjne stosuje się z powodzeniem również w diagnostyce postnatalnej zespołu SLO, co znacznie zmniejsza jej traumatyczność oraz przyspiesza proces diagnostyczny. LECZENIE DIETETYCZNE Już od roku 1993, kiedy zidentyfikowano podłoże biochemiczne tego zaburzenia, prowadzone są kolejne próby normalizacji zaburzeń stosunku cholesterolu do jego prekursorów poprzez stosowanie diety bogatej w cholesterol. Efekt tej terapii jest różny i dotąd nie ma jednoznacznej opinii na temat jej efektywności, aczkolwiek coraz częściej podkreśla się brak poprawy klinicznej w obiektywnych testach. Podobne niejednoznaczne wyniki uzyskano wśród polskich pacjentów, u których stosowano dietę bogatocholesterolową. Pomimo uzyskania poprawy w analizowanych parametrach antropometrycznych (głównie u pacjentów najmłodszych), wykładniki biochemiczne choroby nie u wszystkich uległy normalizacji, a ocena psychologiczna i neurologiczna nie wykazały istotnego przyspieszenia tempa rozwoju. NOSICIELSTWO Przeprowadzone w Zakładzie Genetyki Medycznej IP-CZD badania przesiewowe wykazały, że częstość nosicielstwa wszystkich mutacji wywołujących zespół SLO w populacji polskiej wynosi od 1 na 26 do 1 na 32, natomiast częstość homozygot - od 1 na 2 646 do 1 na 4 065. Badania te należą do trzech tego typu badań na świecie i uzupełniają dane dotyczące nosicielstwa i częstości choroby uzyskiwane w skali globalnej. Wysoki współczynnik nosicielstwa (3,14%-3,89%) pozwala przypuszczać, że zespół SLO jest w Polsce jedną z najczęstszych chorób metabolicznych, a jego częstość może być wyższa niż w innych populacjach europejskich.

strona 6 / 6