SESJE PLAKATOWE 13.05.2016r. Sesja Plakatowa p 1. Nadciśnienie tętnicze. Ostre uszkodzenie nerek. Prowadzący: Dr hab. n. med. Dorota Drożdż, Dr hab. n. med. Sylwester Prokurat p1-1

Zespół tylnej odwracalnej encefalopatii w przebiegu ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek Autorzy: D. Tomczyk, S. Chrul, A. Jander, M. Chamielec, D. Barańska, M. Tkaczyk Afiliacja: Klinika Pediatrii Immunologii i Nefrologii, Klinika Neurologii, Zakład Diagnostyki Obrazowej Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi

p1- 2 Zakrzepica naczyń żylnych mózgu jako konsekwencja późnego rozpoznania zespoły nerczycowego u nastolatka. Autorzy: Agnieszka Bargenda, Kinga Musiał, Danuta Zwolińska Afiliacja: Klinika Nefrologii Pediatrycznej Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu p1-3

Ocena wczesnych markerów ostrego uszkodzenia nerek u dzieci z chorobami serca poddanych diagnostycznemu cewnikowaniu serca – doniesienie wstępne. Autorzy: D. Tomczyk, A. Jander, P. Dryżek, T. Moszura, E. Głowacka, W. Krajewski M. Tkaczyk Afiliacja: Klinika Pediatrii, Immunologii i Nefrologii, Klinika Kardiologii, Centrum Medycznej Diagnostyki Laboratoryjnej, Klinika Intensywnej Terapii Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi

p1-4

Ocena ryzyka wystąpienia AKI u pacjentów z wrodzoną wadą serca. Autorzy: Anna Musielak, Magdalena Silska- Dittmar, Anna Benedyk, Danuta Ostalska- Nowicka, Jacek Zachwieja Afiliacja Klinika Kardiologii Dziecięcej, Nefrologii i Nadciśnienia Tętniczego Wieku Rozwojowego Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu

p1-5

Mapy pasmowe w zaburzeniach przewodnictwa śródkomorowego u dzieci leczonych nerkozastąpczo. Autorzy: Dorota Polak-Jonkisz, Małgorzata Sobieszczańska, Danuta Zwolińska, Henryk Filipowski, Krystyna Laszki-Szcząchor Afiliacja: Katedra Nefrologii Pediatrycznej Uniwersytet Medyczny we Wrocławiu

p1-6

Ostre uszkodzenie nerek (OUN) w przebiegu zatrucia lekami u nastolatka- opis przypadku. Autorzy: Kinga Musiał, Wojciech Ostrowski, Dorota Polak-Jonkisz, Danuta Zwolińska Afiliacja: Klinika Nefrologii Pediatrycznej, Uniwersytet Medyczny we Wrocławiu

p1-7

Renina i angiotensynogen w moczu dzieci i młodzieży z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym. Autorzy: Agnieszka Rybi- Szumińska, Magdalena Zając, Anna Wasilewska Afiliacja: Klinika Pediatrii i Nefrologii Uniwersytet Medyczny w Białymstoku

p1-8

Skuteczna interwencja laryngologiczna u chrapiących dzieci obniża ciśnienie tętnicze. Autorzy: M. Stańczyk, P. Raczyński, J. Andrzejewski, K. Faltin, M. Kostrzewa, A. MazurekKula, K. Ostrowska, W. Konopka, M. Tkaczyk, Afiliacja: Klinika Pediatrii, Immunologii i Nefrologii, Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi

p1-9

Grubość kompleksu błona wewnętrzna-środkowa tętnic szyjnych wspólnych jako pierwszy objaw uszkodzenia układu krążenia u chrapiących dzieci. Autorzy: M. Stańczyk, P. Raczyński, J. Andrzejewski, K. Faltin, M. Kostrzewa, A. Mazurek-Kula, K. Ostrowska, W. Konopka, M. Tkaczyk, Afiliacja: Klinika Pediatrii, Immunologii i Nefrologii, Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi

p1-10 Profil metaboliczny i zawartość fruktozy w diecie nastolatków z nadciśnieniem tętniczym i stanem przednadciśnieniowym. Autorzy: M. Stańczyk, D. Tomczyk, M. Grzelak, J. Topolska-Kusiak, P. Raczyński, M. Tkaczyk, Afiliacja: Klinika Pediatrii, Immunologii i Nefrologii , Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi p1- 11 Ocena wczesnych markerów nadciśnienia tętniczego u dzieci z otyłością Autorzy: Katarzyna Maćkowiak-Lewandowicz, Izabela Krzyśko, Piotr Fichna, Danuta Ostalska- Nowicka, Jacek Zachwieja

Afiliacja: Klinika Kardiologii Dziecięcej, Nefrologii i Nadciśnienia tętniczego Wieku Rozwojowego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu

Sesja Plakatowa p 2. Zakażenia układu moczowego. Prowadzący: Dr hab. n. med. Katarzyna Jobs, Dr hab. n. med. Kinga Musiał p2-1

Etiologia zakażeń układu moczowego u dzieci w pierwszym roku życia- doświadczenia ośrodka Autorzy: Anna Wachnicka-Bąk, Katarzyna Jobs, Anna Jung Afiliacja: Klinika Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej, Wojskowy Instytut Medyczny, Centralny Szpital Kliniczny MON

p2-2

Skuteczność 4 tygodniowej uroterapii standardowej w leczeniu nadczynności pęcherza moczowego. Autorzy: Lakomy Agata, Maternik Michał, Krzemińska Katarzyna, Chudzik Ilona, Żurowska Aleksandra Afiliacja: Klinika Pediatrii, Nefrologii i Nadciśnienia Gdański Uniwersytet Medyczny

p2-3

Profil bakterii w posiewach moczu pobranych od pacjentów w III-rzędowym szpitalu Autorzy: A. Seraficka(1), J. Lisiak(2), M. Tkaczyk(2) Afiliacja: Centrum Medycznej Diagnostyki Laboratoryjnej, ICZMP Łódź

p2-4

Pęcherz neurogenny jako objaw zespołu regresji kaudalnej– opis przypadków Autorzy: Karolina Kalicka , Małgorzata Zajączkowska, Leszek Piechuta, Jerzy Czyż, Andrzej Kasza, Monika Wojciechowska, Przemysław Sikor) Afiliacja: Klinika Nefrologii Dziecięcej, Katedra i Klinika Chirurgii i Traumatologii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie

p2-5

Stężenie w moczu interleukiny-6 i interleukiny-8 u niemowląt z zakażeniem układu moczowego i bezobjawową bakteriurią. Autorzy: Grażyna Krzemień, Agnieszka Szmigielska, Agnieszka Turczyn,

specjalistycznym.

Małgorzata Pańczyk-Tomaszewska Afiliacja: Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii, Warszawski Uniwersytet Medyczny p2-6

Profil kliniczny pacjentów z pierwotnym moczeniem nocnym. Autorzy: A. Krakowska, M. Tkaczyk, M. Miklaszewska, K. Zachwieja, K. Kiliś-Pstrusińska, I. Mader-Wołyńska, D. Ratajczak, M. Maternik, A. Korzeniewska-Kozyrska, A. Jander, Afiliacja: Klinika Pediatrii, Immunologii i Nefrologii, ICZMP Łódź

p2-7

Skuteczność uroterapii standardowej jako pierwszej metody terapii u dzieci z pierwotnym monosymptomatycznym moczeniem nocnym Autorzy: M. Tkaczyk, M. Miklaszewska, K. Zachwieja, K. Kiliś- Pstrusińska, I. Mader -Wołyńska, D. Ratajczak, M. Maternik, A. Korzeniewska- Kozyrska, A. Krakowska, A. Jander, Afiliacja: Klinika Pediatrii, Immunologii i Nefrologii, ICZMP Łódź

p2-8

Analiza nieprawidłowości w badaniach obrazowych u niemowląt z zakażeniami układu moczowego- doświadczenia ośrodka Autorzy: Anna Wachnicka-Bąk, Katarzyna Jobs, Anna Jung Afiliacja: Klinika Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej, Wojskowy Instytut Medyczny, Centralny Szpital Kliniczny MON

Sesja Plakatowa u 3. Glomerulopatie I. Prowadzący: Dr hab. n med. Irena Makulska, Dr hab. n med. Tadeusz Porowski p3-1

Rodzinna nefropatia hiperurykemiczna – rzadka przyczyna przewlekłej choroby nerek u dziecka. Autorzy: Małgorzata Stańczyk, Kamila Pająk, Katarzyna Dyga, Piotr Adamczyk, Maria Szczepańska, Marcin Zaniew, Bodo Beck, Marcin Tkaczyk Afiliacja: Klinika Pediatrii, Immunologii i Nefrologii ICZMP w Łodzi

p3-2

Stężenia białek β-kateniny i sklerostyny w osoczu dzieci z idiopatycznym zespołem nerczycowym leczonych steroidami. Autorzy: Agnieszka Pukajło- Marczyk, Anna Jakubowska, Agnieszka Bargenda, Katarzyna KiliśPstrusińska, Danuta Zwolińska Afiliacja: Katedra i Klinika Nefrologii Pediatrycznej Uniwersytety Medyczny we Wrocławiu

p3-3

Masywna rabdomioliza w przebiegu zakażenia wirusem grupy typu B u chłopca z idiopatycznym zespołem nerczycowym (IZN) Autorzy: Piotr Skrzypczyk, Małgorzata Mizerska-Wasiak, Elżbieta Kuźma-Mroczkowska, Małgorzata Pańczyk- Tomaszewska Afiliacja: Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

p3-4

Zapalenie wątroby w przebiegu zakażenia Yersinia enterocolitica 03 u dziecka z idiopatycznym zespołem nerczycowym Autorzy: Elżbieta Kuźma-Mroczkowska , Małgorzata Pańczyk-Tomaszewska, Edyta Podsiadły, Urszula Demkow Afiliacja: Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

p3-5

Renalaza u dzieci z glomerulopatiami

Autorzy: Piotr Skrzypczyk, Małgorzata Pańczyk-Tomaszewska, Joanna Przychodzień, Małgorzata Mizerska-Wasiak, Elżbieta Górska, Anna Stelmaszczyk- Emmel Afiliacja: Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego p3-6

Czy stwierdzenie mutacji w genach potencjalnie związanych z patogenezą zespołu nerczycowego jest równoznaczna z genetycznym tłem choroby ? Autorzy: L. Hyla- Klekot, E. Gacka, J. Taraszkiewicz, B. Pulcer, G. Kucharska Afiliacja: Chorzowskie Centrum Pediatrii i Onkologii.

p3-7

Wiodąca rola współpracy nefrologa z patomorfologiem w kompleksowej ocenie patomechanizmu kłębuszkowej choroby nerek. Autorzy: Lidia Hyla-Klekot, Henryk Karkoszka, Ewa Gacka Afiliacja: Oddział Nefrologii Chorzowskie Centrum Pediatrii i Onkologii

p3-8

Sklerostyna u dzieci z hiperkalciurią idiopatyczną- doniesienie wstępne. Autorzy: I. Artemiuk, M. Pańczyk-Tomaszewska Afiliacja: Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

13.05.2016r. Sesja Plakatowa p 4. Varia Prowadzący: Dr hab. n. med. Dorota Polak-Jonkisz, Dr hab. n. med. Jan Zawadzki p4-1

Kryteria kwalifikacji dzieci z zespołem nerczycowym do terapii Rituximabem wg danych z piśmiennictwa i doświadczeń własnych. Autorzy: L. Hyla- Klekot, B. Pulcer, G. Kucharska, J. Taraszkiewicz, E. Gacka Afiliacja: Chorzowskie Centrum Pediatrii i Onkologii Chorzów

p4-2

Ostre poparciorkowcowe kłębuszkowe zapalenie nerek u chorych leczonych w powiatowym ośrodku pediatrycznym Autorzy: Tomasz Jarmoliński, Hanna Marciniak Afiliacja: Oddział Dziecięcy, Szpital Międzyrzecki

p4-3

Zespół nerczycowy u dzieci – czy możliwa jest opieka skoordynowana na poziomie powiatowego oddziałau pediatrycznego? Autorzy: Tomasz Jarmoliński, Hanna Marciniak Afiliacja: Oddział Dziecięcy, Szpital Międzyrzecki

p4-4

Pierwotnie obustronny chłoniak nerek u 10 letniego chłopca. Opis przypadku. Autorzy: Anna Żakowska –Żych(1), Hanna Haleczko-Weksznejder(1), Agata Bonisławska(1), Tomasz Ociepa(2), Jarosław Peregud-Pogorzelski(2), Andrzej Brodkiewicz(1) Afiliacja: Oddział Kliniczny Pediatrii, Nefrologii Dziecięcej, Dializoterapii i Leczenia Ostrych Zatruć SPS ZOZ Zdroje w Szczecinie

p4-5

Zwiększone wydalanie karnityny w moczu u dzieci urodzonych z niską masą ciała. Autorzy: Piotr Tomasz Protas , Alina Kępka, Agnieszka Rybi- Szumińska, Katarzyna Taranta-Janusz, Anna Wasilewska Afiliacja: Klinika Pediatrii I Nefrologii, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku,

p4-6

Zaburzenia wydalania kwasu moczowego w przebiegu defektów metabolizmu puryn -opis dwóch przypadków. Autorzy: Hanna Marciniak, Tomasz Jarmoliński Afiliacja: Oddział Dziecięcy, Szpital Międzyrzecki

p4-7

Przydatność oznaczania NGAL w surowicy u niemowląt z zakażeniem układu moczowego. Autorzy: Agnieszka Szmigielska, Grażyna Krzemień, Małgorzata Pańczyk-Tomaszewska Afiliacja: Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii WUM

p4-8

Bardzo rzadkie przyczyny zespołu Fanconi – opis dwóch przypadków Autorzy: Marcin Kołbuc, Marcin Zaniew, Piotr Czubkowski, Irena Jankowska, Detlef Bockenhauer, Paul Giessen, Jacek Wysocki, Afiliacja: Oddział Obserwacyjno-Zakaźny, Specjalistyczny ZOZ nad Matką i Dzieckiem, Poznań

p4-9

Mieszana heterozygotyczna mutacja genu (SLC34A3) dla ko-transportera sodowo-fosforanowego typu IIc u 7- letniej pacjentki jako przyczyna nefrokalcynozy Autorzy: Kalicka K., Zajączkowska M., Sikora P. Afiliacja: Klinika Nefrologii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie

Sesja Plakatowa p 5. Glomerulopatie II. Wady układu moczowego I Prowadzący: Dr hab. Lidia Hyla-Klekot, Dr hab. Andrzej Brodkiewicz p5- 1 Leczenie nefropatii Schoenleina-Henocha - doświadczenia własne Autorzy: Dorota Salamon-Słowińska, Marcin Kołbuc, Elżbieta Krzysztofik, Emilia Szumińska- Napiontek, Marcin Zaniew Afiliacja: SZOZ nad Matką i Dzieckiem, Poznań p5- 2 Jakość życia a stres u dzieci z zespołem nerczycowym i ich rodziców. Autorzy: Elżbieta Kuźma-Mroczkowska, Dominika Adamczuk, Małgorzata Mizerska -Wasiak, Małgorzata Pańczyk-Tomaszewska Afiliacja: Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego p5- 3 Zatorowość płucna u dziewczynki z idiopatycznym zespołem nerczycowym i mutacją czynnika V TYPU LEIDEN Autorzy: Małgorzata Mizerska-Wasiak, Piotr Skrzypczyk, Agnieszka Biejat, Michał Brzewski, Małgorzata Pańczyk-Tomaszewska Afiliacja: Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego p5- 4 Skrajne wodonercze w wyniku zwężenia podmiedniczkowego moczowodu u niemowlęcia Autorzy: Grażyna Krzemień, Agnieszka Szmigielska, Stanisław Warchoł, Teresa Dudek-Warchoł, Przemysław Bombiński, Agnieszka Biejat, Marzena Barczuk, Afiliacja: Klinika Pediatrii i Nefrologii, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa p5- 5 Całkowite zdwojenie narządu rodnego u dziewczynek z agenezją nerki Autorzy: T. Dudek-Warchoł, G. Krzemień, A. Szmigielska, M. Brzewski, M. Panek, S. Warchoł Afiliacja: Klinika Chirurgii i Urologii Dziecięcej, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa p5- 6 Nefroureterektomia u dziewczynki z nawracającym roponerczem.

Autorzy: Agnieszka Szmigielska, Grażyna Krzemień, Teresa Dudek-Warchoł, Stanisław Warchoł Afiliacja: Klinika Pediatrii i Nefrologii, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa p5- 7 Zespół Senior- Loken u 11-letniego niskorosłego chłopca. Opis przypadku. Autorzy: Sobieszczańska- Droździel A., Zajączkowska M., Wieczorkiewicz-Płaza A., Beck B., Kowalczyk M., Sikora P. Afiliacja: Klinika Nefrologii Dziecięcej. Uniwersytet Medyczny w Lublinie p5- 8 Pyelonephritis xanthogranulomatosa jako przyczyna nefroureterektomii u 2,5 letniego chłopca – opis przypadku. Autorzy: Wieczorkiewicz-Płaza A., Bieniaś B., Sikora P., Nachulewicz P., Nurzyńska-Flak J., Woźniak M., Sobieszczańska- Droździel A., Zajączkowska M. Afiliacja: Klinika Nefrologii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie p5- 9 Ocena stężeń leptyny, greliny i obestatyny w surowicy dzieci z I rzutem zespołu nerczycowego Autorzy: B. Leszczyńska, E. Kuźma- Mroczkowska, A. Majcher, P.Gryz- Ryczywolska, I. Kotuła, U. Demkow, B. Pyrżak, M. Pańczyk- Tomaszewska Afiliacja: Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii WUM Sesja Plakatowa p 6. Wady układu moczowego II. Tubulopatie Prowadzący: Dr hab. n. med. Katarzyna Taranta- Janusz, Dr hab. n. med. Przemysław Sikora, p6- 1 Torbiel śródbrzusza u 14- letniej pacjentki z zespołem Currarino i przewlekłą chorobą nerektrudności diagnostyczne. Autorzy: Konstancja Fornalczyk, Maciej Bagłaj, Katarzyna Kiliś-Pstrusińska, Katarzyna Domagała- Pękalska, Irena Wikiera- Magott, Danuta Zwolińska Afiliacja: Klinika Nefrologii Pediatrycznej, Uniwersytet Medyczny we Wrocławiu p6- 2 Zespół Barttera u 10-miesięcznego niemowlęcia - opis przypadku. Autorzy: Szumera Anna, Zagożdżon Ilona, Żurowska Aleksandra Afiliacja: Klinika Chorób Nerek i Nadciśnienia Dzieci i Młodzieży w Gdańsku p6- 3 Ektopia skrzyżowana nerki. Opis przypadków. Autorzy: K. Grudzińska, M. Dębicka, z, A. Żakowska- Żych, H. Haleczko- Weksznejder, J. Kościuszkiewicz, A. Brodkiewicz Afiliacja: Oddział Kliniczny Pediatrii, Nefrologii Dziecięcej, Dializoterapii i Leczenia Ostrych Zatruć. SPZOZ “Zdroje”, Pomorski Uniwersytet Medyczny, Szczecin p6- 4 Pęcherz moczowy pomylony z guzem jajnika u dziewczynki z zatrzymaniem - moczu. Opis przypadku. Autorzy: M. Dębicka, M. Remigolska- Baczewicz, K. Grudzińska, S. Paradowski, A. Brodkiewicz Afiliacja: Oddział Kliniczny Pediatrii, Nefrologii Dziecięcej, Dializoterapii i Leczenia Ostrych Zatruć. ZOZ “Zdroje”, Szczecin p6- 5 suPAR jako biomarker skutecznego leczenia za pomocą wstrzyknięć toksyny botulinowej u dzieci z pęcherzem neurogennym Autorzy: Jolanta Sołtysiak, Magdalena Silska- Dittmar, Maria Stachowiak-Lewandowska,

Jacek Zachwieja, Danuta Ostalska- Nowicka, Paweł Kroll, Afiliacja: Uniwersytet Medyczny im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu p6- 6 Rzadka przyczyna nefrokalcynozy u 14-letniej dziewczynki. Autorzy: Omar Bjanid, Piotr Adamczyk, Małgorzata Stojewska, Dagmara Roszkowska- Bjanid, Magdalena Paszyna-Grześkowiak, Agnieszka Jędzura, Joanna Oświęcimska, Katarzyna Ziora, Aurelia Morawiec-Knysak, Maria Szczepańska, Afiliacja: Oddział Nefrologii Dzieci SPSK nr 1 w Zabrzu p6- 7 Kamica odlewowa u małych dzieci – prezentacja dwóch przypadków Autorzy: Grażyna Krzemień, Agnieszka Szmigielska, Katarzyna Jankowska- Dziadak, Małgorzata Pańczyk-Tomaszewska Afiliacja: Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii WUM p6- 8

Nie bądźmy nefrocentryczni, czyli o pozanerkowych powikłaniach w zespole suszonej śliwki Autorzy: Katarzyna Prościak, Kinga Musiał, Maria Miler, Danuta Zwolińska Afiliacja: Klinika Nefrologii Pediatrycznej, Uniwersytet Medyczny we Wrocławiu

p6- 9 Metoda SERVQUAL – w ocenie jakości życia pacjentów z przewlekłą chorobą nerek – badanie pilotażowe. Autorzy: Węgłowski Paweł, Zwolińska Danuta, Karniej Piotr, Dorota Polak-Jonkisz Afiliacja: Katedra i Klinika Nefrologii Pediatrycznej Uniwersytet Medyczny, Wrocław.

STRESZCZENIA PREZENTACJI PLAKATOWYCH p1-1 Zespół tylnej odwracalnej encefalopatii w przebiegu ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek D. Tomczyk, S. Chrul, A. Jander, M. Chamielec, D. Barańska, M. Tkaczyk Klinika Pediatrii Immunologii i Nefrologii, Klinika Neurologii, Zakład Diagnostyki Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi

Obrazowej

Zespół tylnej odwracalnej encefalopatii (Posterior reversible encefalopathy syndrome-PRES) jest zespołem ostrych objawów neurologicznych, takich jak: bóle głowy, wymioty, zaburzenia świadomości, zaburzenia widzenia, drgawki z charakterystycznym obrazem OUN w badaniu rezonansu magnetycznego (zmiany w istocie białej i szarej obu półkul). Celem pracy jest prezentacja ujawnienia się tego zespołu u dziecka z ostrym kłębuszkowym zapaleniu nerek. Do Kliniki przyjęto 8-letniego chłopca z objawami ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek. Z wywiadu wiadomo, że chory dotychczas nie były leczone z powodu chorób przewlekłych, a 2 tygodnie przed hospitalizacją przebył łagodną infekcję układu oddechowego. W badaniach laboratoryjnych czynność nerek była upośledzona. Podwyższone był również wskaźniki stanu zapalnego. Chory miał okresowo wysokie wartości ciśnienia tętniczego (95-99 pc normy dla płci, wieku i wzrostu). W 2 dobie hospitalizacji u chorego (leczonego objawowo) rozwinęły się objawy neurologiczne: ból głowy ustępujący po wymiotach, nadmierna senność, zaburzenia reaktywności i szerokości źrenic oraz obustronnie dodatni objaw Babińskiego. Chory miał wówczas podwyższone ciśnienie tętnicze. W jednofazowym badaniu TK głowy wykluczono krwawienie, obrzęk mózgu oraz zmiany organiczne w OUN. Stan neurologiczny chorego nadal ulegał dynamicznemu pogorszeniu, aż do utraty przytomności z drgawkami i kilkuminutowym bezdechem. Wykonano badanie MRI, w którym obecny był obraz charakterystyczny dla odwracalnej encefalopatii tylnego dołu czaszki. Po wdrożeniu leczenia

przeciwobrzękowego objawy neurologiczne u chorego uległy wycofaniu. W 7 dobie leczenia uzyskano normalizację czynności nerek. W kolejnym badaniu MRI głowy wykonanym po 3 miesiącach nastąpiła całkowita regresja zmian w mózgowiu co ostatecznie potwierdziło rozpoznanie PRES.Wnioski: Zespół tylnej odwracalnej encefalopatii jest rzadkim powikłaniem ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek. Należy pamiętać o tym w przypadku wystąpienia objawów neurologicznych u chorego.

p1- 2 Zakrzepica naczyń żylnych mózgu jako konsekwencja późnego rozpoznania zespoły nerczycowego u nastolatka. Agnieszka Bargenda, Kinga Musiał, Danuta Zwolińska Klinika Nefrologii Pediatrycznej Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu Wstęp: Zespołowi nerczycowemu (ZN) często towarzyszy stan nadkrzepliwości, który może prowadzić do zakrzepicy naczyń. Zmiany zakrzepowe dotyczą najczęściej naczyń żylnych, a zakrzepica naczyń mózgu jest najrzadszą lokalizacją. Cel pracy: Przedstawienie przypadku 16-letniego chłopca z rozległą zakrzepicą naczyń żylnych mózgu w przebiegu pierwszego rzutu ZN. Opis przypadku: 16-letni chłopiec bez wcześniejszych istotnych obciążeń chorobowych obserwował stopniowy przyrost masy ciała, pogorszenie tolerancji wysiłku i uporczywe bóle głowy trwające kilka tygodni. Badania laboratoryjne wykonane w szpitalu rejonowym ujawniły masywną proteinurię oraz odchylenia biochemiczne typowe dla zespołu nerczycowego. Chłopca przekazano do Kliniki Nefrologii Pediatrycznej. W trakcie transportu medycznego obserwowano bardzo nasilone bóle głowy, wymioty oraz krótkotrwałe drgawki. Przy przyjęciu na SOR stan chłopca był ciężki. W badaniu fizykalnym stwierdzono uogólnione obrzęki, wodobrzusze, podwyższone wartości ciśnienia tętniczego oraz bradykardię. Badania dodatkowe ujawniły istotnie podwyższony hematokryt, nasiloną hipoalbuminemię, dyslipidemię, a także zaburzenia krzepnięcia pod postacią obniżonego stężenia antytrombiny III, podwyższonego stężenia D-dimerów i fibrynogenu. Badania obrazowe głowy (TK, MR) wykazały rozległe zmiany zakrzepowe naczyń żylnych mózgu. Zastosowano leczenie przeciwzakrzepowe oraz steroidy w pełnej dawce. Z uwagi na steroidooporność zastosowano mykofenolan mofetilu, uzyskując remisję w ciągu kolejnych 4 tygodni leczenia. Z uwagi na dodatni wywiad rodzinny w kierunku choroby zakrzepowej pogłębiono diagnostykę zaburzeń krzepnięcia. Wykluczono genetyczne, hematologiczne, infekcyjne i autoimmunologiczne tło zmian, co wskazywało na wtórny do zespołu nerczycowego charakter zaburzeń. Kontrolne badania obrazowe głowy, wykonane po 12 miesiącach leczenia, wykazały pełną rekanalizację naczyń mózgu. Wnioski: W przypadku późnego rozpoznania ZN, zakrzepica naczyń mózgowych może być dominującym objawem, wynikającym ze znacznego nasilenia zaburzeń biochemicznych.

p1-3 Ocena wczesnych markerów ostrego uszkodzenia nerek u dzieci z chorobami serca poddanych diagnostycznemu cewnikowaniu serca – doniesienie wstępne. D. Tomczyk, A. Jander, P. Dryżek, T. Moszura, E. Głowacka, W. Krajewski M. Tkaczyk Klinika Pediatrii, Immunologii i Nefrologii, Klinika Kardiologii, Centrum Medycznej Diagnostyki Laboratoryjnej, Klinika Intensywnej Terapii Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi Wstęp: Indukowane kontrastem ostre uszkodzenie nerek (CI-AKI) jest jatrogennym powikłaniem coraz częściej wykonywanych badań z użyciem środków kontrastowych. Wskaźniki wczesnego uszkodzenia nerek takie jak lipokalina neutrofilowa (NGAL), Cystatyna C, białko wiążące kwasy tłuszczowe (L-FABP), mogą być pomocne we wczesnym rozpoznawaniu CI-AKI i podjęciu właściwego leczenia. Celem badania była ocena wczesnych wskaźników uszkodzenia nerek u dzieci poddawanych diagnostycznemu cewnikowaniu serca. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 16 dzieci (12M,4K) z wrodzonymi wadami układu krążenia w wieku od 7 doby życia do 13 roku życia, mediana wieku wynosiła 35,5 m-ca (IQRs 14-77 m-cy), u których ze względów medycznych wykonywano elektywną angiografię serca. W seryjnych pobraniach moczu i surowicy (0,2,6,24,48 h) oznaczano stężenie kreatyniny, cystatyny C, NGAL,

L-FABP oraz wskaźnik NGAL/kreatynina w moczu. Oceniano również nawodnienie oraz diurezę przed i po zabiegu. Wszyscy chorzy mieli prawidłową czynność nerek (e-GFR) przed zabiegiem. Wyniki: Analiza statystyczna wykazała, że wyjściowe stężenie NGAL w surowicy [Me=25,9 ng/ml; (IQRs 19,4-29,6 ng/ml)], wzrasta w pierw-szych 6h po podaniu kontrastu [Me=30,6 ng/ml; (IQRs 22,3-42,2 ng/ml), (p=0,031) i obniża się do wartości wyjściowych w ciągu 24h.Wzrost NGAL w surowicy koreluje z obniżeniem się e-GFR w tym samym okresie czasu (p=0,0032). Nie zaobserwowano zmian w zakresie wskaźnika NGAL /kreatynina w moczu. Stężenia cystatyny C w surowicy również nie uległy zmianie w ciągu 24h od podania kontrastu. Wnioski: Wynik badania wskazuje, że u dzieci poddawanych zabiegom angiografii serca ostre uszkodzenie nerek mierzone czułymi wskaźnikami może ujawnić się już w 6 godzinie od zabiegu. Badanie finansowane z grantu wewnętrznego ICZMP nr 2014/IV/42-GW

p1-4 Ocena ryzyka wystąpienia AKI u pacjentów z wrodzoną wadą serca. Anna Musielak, Magdalena Silska- Dittmar, Anna Benedyk, Danuta Ostalska- Nowicka, Jacek Zachwieja Klinika Kardiologii Dziecięcej, Nefrologii i Nadciśnienia Tętniczego Wieku Rozwojowego Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu Wstęp: W ostatnich latach na znaczeniu zyskują wczesne markery uszkodzenia nerek. U części pacjentów występuje zespół sercowo-nerkowy, gdzie podłożem wystąpienia AKI jest choroba układu krążenia. Celem pracy była ocena ryzyka wystąpienia AKI u pacjentów z wrodzoną wadą serca na podstawie stężenia wczesnych markerów uszkodzenia nerek. Metody: Badaniem objęto grupę 68 pacjentów w wieku od 0-49 miesięcy (średnia 12 +-13 miesięcy) z rozpoznaną wadą serca na podstawie badania echokardiograficznego. U pacjentów stwierdzono GFR oraz stężenie kreatyniny w surowicy w normie wiekowej. Oznaczono NGAL w surowicy i w moczu oraz markery w moczu tj. katepsynę, beta-2-mikroglobulinę, KIM-1 oraz angiotensynogen. Wyniki: W badanej grupie pacjentów stwierdzono istotnie wyższe stężenie NGAL oraz katepsyny i beta-2-mikroglobuliny w moczu w stosunku do grupy kontrolnej. Stężenie NGAL pozostawało istotnie statystycznie wyższe po podziale grupy badanej ze względu na rodzaj wady serca (sinicza/niesinicza) oraz zastosowane leczenie (zachowawcze/operacyjne). Statystycznie istotną zależność stwierdzono między NGAL w moczu a frakcją wyrzutową lewej komory. Wnioski: U pacjentów z wrodzoną wadą serca istnieje ryzyko wystąpienia AKI oraz zespołu sercowo-nerkowego.

p1-5 Mapy pasmowe w zaburzeniach przewodnictwa śródkomorowego u dzieci leczonych nerkozastąpczo Dorota Polak-Jonkisz(1), Małgorzata Sobieszczańska(2), Danuta Zwolińska(1), Henryk Filipowski(2), Krystyna Laszki- Szcząchor(2), (1)Katedra Nefrologii Pediatrycznej Uniwersytet Medyczny we Wrocławiu (2)Katedra Patofizjologii Uniwersytet Medyczny we Wrocławiu Wstęp. Zmiany sercowo-naczyniowe należą do jednych z istotniejszych zaburzeń czynnościowych obserwowanych u pacjentów z przewlekłą choroba nerek. Zmianom strukturalnym serca mocznicowego towarzyszą zmiany w układzie bodźcoprzewodzącym serca, co z kolei wiedzie do zwiększonej śmiertelności w tej populacji chorych. Celem pracy było utworzenie map pasmowych do oceny zmian występujących w rozprzestrzenianiu się fali pobudzenia śródkomorowego w sercu u dzieci poddawanych zabiegom hemodializy przez 1 rok i powyżej roku w oparciu o multielektrodowe rejestracje potencjałów serca (BSPM). Materiał i metody. Przebadano 12 dzieci i młodych dorosłych poddawanych zabiegowi hemodializy (5 – przez 1 rok, 7 – powyżej 1 roku) (średnia wieku 16.8±2 lata). Grupę kontrolną stanowiło 31 dzieci zdrowych w odpowiednim wieku. Do rejestracji użyto 87-elektrodowego japońskiego HPM-7100 Fukuda Denshi. Po wyznaczeniu wartości istotnego czasu pobudzenia komór serca, dla wszystkich badanych grup i dla grupy kontrolnej utworzono mapy pasmowe obrazujące zmiany w drodze rozprzestrzeniania się pobudzenia w śródkomorowym układzie bodźcoprzewodzącym serca. Wyniki. Na

podstawie utworzonych map stwierdzono, że zmiany o różnym stopniu zaawansowania występują głównie w obszarze lewej odnogi pęczka Hisa. W grupie pacjentów dializowanych do roku są one niewielkie i mają charakter zablokowania przejścia pobudzenia w obrębie górnej wiązki lewej odnogi. U dłużej hemodializowanych zmiany nasilają się i prowadzą do zakłóceń rozprzestrzeniania się fali pobudzenia określanych jako niezupełny blok lewej odnogi. Ich obraz widoczny jest poza zasięgiem 12 elektrod klasycznego badania ekg, stąd nie wykazuje ich rutynowe badanie EKG. Wnioski. 1.Opracowana metoda umożliwia szybkie i nieinwazyjne diagnozowanie wczesnego stadium zaburzeń przewodzenia w sercu poddawanych hemodializom pacjentom. . 2. Zaburzenia toru przewodzenia pobudzenia w sercu występują w obrębie lewej odnogi pęczka Hisa i jej wiązek, a ich nasilenie zależy od czasu leczenia hemodializami. 3. Utworzone mapy pasmowe stanowią proste narzędzie odczytu występujących zmian., które nie są jeszcze widoczne w klasycznym EKG.

p1-6 Ostre uszkodzenie nerek (OUN) w przebiegu zatrucia lekami u nastolatka- opis przypadku Kinga Musiał(1), Wojciech Ostrowski(2), Dorota Polak-Jonkisz(1), Danuta Zwolińska(1) (1)Klinika Nefrologii Pediatrycznej, Uniwersytet Medyczny we Wrocławiu (2)Studenckie Koło Naukowe przy Klinice Nefrologii Pediatrycznej Wstęp: Ostre uszkodzenie nerek (OUN) występuje u dzieci z częstością 4:100 000/rok. U pacjentów powyżej 5.r.ż. dominuje mechanizm nerkowy OUN. Polekowe uszkodzenie nerek jest jedną z rzadszych przyczyn OUN u dzieci. Celem pracy było przedstawienie przypadku OUN w przebiegu zatrucia lekami u nastolatka. 15-letni chłopiec przed snem zażył w celu samobójczym 21 tabletek (Losartan-10 tabletek a 50mg(!), Zolpidem, Azytromycynę, Trimetazydynę). Rano był podsypiający, spowolniały, skarżył się na podwójne widzenie, zwymiotował po posiłku. Przy przyjęciu do szpitala rejonowego w badaniu fizykalnym poza RR 90/60mmHg bez odchyleń od normy. W badaniach laboratoryjnych kreatynina w surowicy 1,53 mg/dl, wyrównana kwasica metaboliczna, prawidłowy ciężar gatunkowy moczu i ślad białka. W 2. dobie stwierdzono narastanie stężenia kreatyniny (3,33 mg/dl) pomimo zachowanej diurezy, w USG opisano zatarcie echostruktury nerek. Konsultacje psychologiczna i psychiatryczna nie wykazały nieprawidłowości w zachowaniu chłopca. Pacjenta przekazano do Kliniki Nefrologii Pediatrycznej. Przy przyjęciu nastolatek był w stanie ogólnym dobrym, wartość kreatyniny w surowicy wynosiła 3,31 mg/dl, pozostałe parametry biochemiczne prawidłowe. Pacjent nie wymagał podaży leków moczopędnych, utrzymywała się diureza do 2l/dobę. W 12. dobie stężenie kreatyniny wynosiło 1,15mg/dl. W trakcie pobytu w oddziale nastrój chłopca ulegał obniżeniu. Rodzice wyrazili chęć wypisania dziecka na żądanie. Po ponownej konsultacji psychologicznej chłopiec został wypisany w stanie ogólnym dobrym z zaleceniem wizyty kontrolnej w Klinice za 3 tygodnie. Wnioski: Dominującym mechanizmem OUN była przyczyna przednerkowa, o czym świadczy zachowana diureza i szybka poprawa funkcji nerek. Zasadniczą rolę mogła odegrać znaczna dawka Losartanu, skutkująca obniżeniem ciśnienia tętniczego i zmniejszeniem filtracji kłębuszkowej wskutek rozszerzenia tętniczek odprowadzających kłębuszków nerkowych.

p1-7 Renina i angiotensynogen w moczu dzieci i młodzieży z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym Agnieszka Rybi-Szumińska, Magdalena Zając, Anna Wasilewska Klinika Pediatrii i Nefrologii Uniwersytet Medyczny w Białymstoku Wprowadzenie: Nadciśnienie tętnicze (NT) w populacji wieku rozwojowego stanowi coraz większy problem kliniczny. Powszechnie wiadomo, że układ renina-angiotensyna-aldosteron (RAS) pełni kluczową rolę w patogenezie NT, jednak rola nerkowej aktywacji RAS wciąż nie została jednoznacznie określona. Cele pracy: Celem pracy była ocena nerkowej aktywności RAS u dzieci i młodzieży z NT oraz próba odpowiedzi na pytanie, co lepiej odzwierciedla tą aktywność: renina, czy angiotensynogen (AGT)? Materiał i metody: Badanie zostało przeprowadzone na grupie 59 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym (19 dziewczynek) oraz 29 zdrowych przedstawicielach grupy referencyjnej (19 dziewczynek) z prawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego. Wykonano oznaczenia wydalania reniny oraz AGT w moczu przy pomocy testów ELISA (The Human Renin Quantikine ELISA Kit, R&D Systems,

Minneapolis, MN oraz ELISA Kit for Angiotensinogen (AGT), Cloud-Clone Corp., Houston, TX) a także odniesiono te wartości do pomiarów ciśnienia tętniczego oraz wydalania sodu w moczu. Wydalanie reniny w moczu oceniono w pikogramach na mililitr (pg/ml), a AGT w nanogramach na mililitr (ng/ml) oraz przeliczono na miligram kreatyniny (odpowiednio pg/mg kr. i ng/mg kr.). Zależności między badanymi parametrami oszacowano za pomocą programu Statistica 12.0.Wyniki: Stwierdzono istotnie wyższe wydalanie reniny w moczu pacjentów z NT w porównaniu z grupą odniesienia (5.2 v 0.08 pg/mg kr., p=0.004). Ponadto wykazano istotną korelację między wydalaniem reniny w moczu a wartościami ciśnienia tętniczego skurczowego (r=0.36, p=0.023). U pacjentów z NT stwierdzono także dodatnią korelację między wydalaniem w moczu reniny a AGT (r=0.4, p=0.001) oraz ujemną między wydalaniem reniny a wydalaniem sodu w moczu (r=-0.27, p=0.048).Wnioski: Na podstawie przeprowadzonego badania można przypuszczać, że wewnątrznerkowy układ RAS pełni istotną rolę w patogenezie nadciśnienia tętniczego u dzieci i młodzieży, a wydalanie reniny w moczu wydaje się być lepszym markerem jego aktywności niż AGT. Jednak jednoznaczne potwierdzenie tej hipotezy wymaga przeprowadzenia badań na znacznie większej populacji pacjentów.

p1-8 Skuteczna interwencja laryngologiczna u chrapiących dzieci obniża ciśnienie tętnicze M. Stańczyk(1), P. Raczyński(2), J. Andrzejewski(3), K. Faltin(4), M. Kostrzewa(4), A. Mazurek-Kula(5), K. Ostrowska(5), W. Konopka(6), M. Tkaczyk(1), (1)Klinika Pediatrii, Immunologii i Nefrologii, Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi (2)Zakład Diagnostyki Obrazowej, Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi (3)Klinika Otolaryngologii, Audiologii i Foniatrii Dziecięcej, Uniwersytet Medyczny w Łodzi (4)Koło Studenckie przy Klinice Pediatrii, Kardiologii Prewencyjnej i Immunologii Wieku Rozwojowego, Uniwersytet Medyczny w Łodzi (5)Klinika Kardiologii, Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi (6)Klinika Otolaryngologii, Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi Wstęp: Obturacyjny bezdech senny ma dobrze udokumentowany negatywny wpływ na ciśnienie tętnicze. Dane dotyczące wpływu łagodniejszej formy tych zaburzeń u dzieci na wysokość ciśnienia są niespójne. Celem badania była ocena wysokości ciśnienia tętniczego u dzieci z zaburzeniami oddychania podczas snu przed i po zabiegu udrożnienia górnych dróg oddechowych. Materiał i metody: Grupa badana składała się z 50 zakwalifikowanych do adentomii, adenotonsillektomii lub tonsillotomii dzieci (mediana 7 lat) z zaburzeniami oddychania podczas snu (SDB). Grupa porównawcza składała się z 20 zdrowych dzieci (mediana wieku 8 lat). Dzieci z grupy badanej były oceniane przed zabiegiem oraz 3 i 6 miesięcy po. Nasilenie SDB było ustalane na podstawie ankiety wypełnianej przez rodziców. U dzieci przeprowadzono pomiar przygodnego ciśnienia krwi przed i po zabiegu udrożnienia górnych dróg oddechowych. Wyniki: Dzieci z grupy badanej miały ciśnienie tętnicze prawidłowe i porównywalne do dzieci z grupy kontrolnej (z-score SBP 0,043 vs -0,35, p=0,7551; z-score DBP -0,07 vs -0,51, p=0,2232). Po zabiegu ciśnienie tętnicze przygodne obniżyło się (z-score SBP I= 0,043, II= -0,187, III= -0,761; p=0,0004, z-score DBP I= 0,07, II= -0,22, III= -0,41; p 2,0 SDS). Wskaźnik talia-wzrost był istotnie wyższy w grupie dziewczynek (0,53 i 0,45 odpowiednio, p=0,04). Podobnie Z-score obwodu talii (2,82 vs 1,13, p=0,02). Dziewczynki w porównaniu z chłopcami miały większą procentową zawartości tkanki tłuszczowej (31% vs 17 %, p=0,001). Kaloryczność diety dziewczynek była niższa (1967kcal vs 2683 kcal, p =0,003), ale w obu grupach stwierdzono nadmierną podaż energii (120% zapotrzebowania). Ilość energii w diecie pochodzącej z fruktozy nie przekraczała 15% (wśród dziewczynek 14%, wśród chłopców 9%). Wnioski: Badanie wykazało, że nastoletnie dziewczynki z podwyższonymi wartościami ciśnienia krwi w porównaniu z chłopcami częściej cierpią na nadwagę, otyłość oraz mają niekorzystną – brzuszną dystrybucję tkanki tłuszczowej. Dietę dzieci z podwyższonym ciśnieniem tętniczym cechuje nadmierna kaloryczność przy małym udziale energii pochodzącej z fruktozy. Praca finansowana ze środków Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi.

p1- 11 Ocena wczesnych markerów nadciśnienia tętniczego u dzieci z otyłością Katarzyna Maćkowiak-Lewandowicz, Izabela Krzyśko, Piotr Fichna, Danuta Ostalska- Nowicka, Jacek Zachwieja Klinika Kardiologii Dziecięcej, Nefrologii i Nadciśnienia tętniczego Wieku Rozwojowego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu Klinika Endokrynologii i Diabetologii Wieku Rozwojowego Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu W ciągu ostatniego dziesięciolecia nadwaga i otyłość stały się istotnym problemem medycznym, także w populacji dziecięcej. W związku z tym obserwuje się stały wzrost zachorowalności wśród polskich dzieci na nadciśnienie tętnicze(NT). Sugeruje się, że nadaktywność układu renina-angiotensyna-aldosteron w adipocytach, a także wystąpienie glomerulopatii związanej z otyłością mogą odpowiadać za powstanie NT. Celem niniejszej pracy była ocena nowych markerów uszkodzenia nerek: angiotensynogenu(AGT), lipokaliny związanej z żelatynazą neutrofili(NGAL) oraz cząsteczki uszkodzenia nerek 1(KIM-1) jako wczesnych wskaźników wystąpienia nadciśnienia tętniczego u pacjentów pediatrycznych z otyłością. Badaniem objęto 80 pacjentów z rozpoznaniem otyłości prostej w wieku 3 do 17 lat. U każdego dziecka wykonano 24-godzinny pomiar ciśnienia tętniczego metodą holterowską(ABPM). Oceniano średnie wartości ciśnienia tętniczego całodobowo oraz w porze czuwania i nocy. Wykazano wyższe średnie wartości stężenia angiotensynogenu w surowicy krwi, w grupie pacjentów otyłych z nadciśnieniem tętniczym, w stosunku do grupy dzieci z otyłością, u których nie występowało NT. Ponadto stwierdzono dodatnią korelację pomiędzy stężeniem angiotensynogenu w surowicy krwi a wartością ciśnienia skurczowego krwi. W odniesieniu do stężeń angiotensynogenu w moczu zależność istniała pomiędzy ciśnieniem rozkurczowym krwi, a wartością tego markera. Nie wykazano korelacji pomiędzy stężeniem NGAL oraz KIM-1 a wartościami ciśnienia tętniczego u pacjentów z otyłością. Wzrost stężenia angiotensynogenu w surowicy krwi oraz w moczu stanowi czynnik ryzyka wystąpienia nadciśnienia tętniczego u otyłych dzieci. Słowa kluczowe: AGT, ciśnienie tętnicze, otyłość

p2-1 Etiologia zakażeń układu moczowego u dzieci w pierwszym roku życia- doświadczenia ośrodka Anna Wachnicka-Bąk, Katarzyna Jobs, Anna Jung Klinika Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej, Wojskowy Instytut Medyczny, Centralny Szpital Kliniczny MON Do zakażenia układu moczowego (ZUM) najczęściej dochodzi poprzez rozprzestrzenianie się drobnoustrojów drogą wstępującą. Rzadko dochodzi do ZUM drogą krwiopochodną. Według piśmiennictwa głównym czynnikiem etiologicznym ZUM są bakterie Gram – ujemne, zasiedlające przewód pokarmowy, okolicę podnapletkową lub przedsionek pochwy. W piśmiennictwie jednym ze wskazań do wykonania szczegółowej diagnostyki przyczyn ZUM jest nietypowa( inne niż E.coli) etiologia choroby. Cel- ocena etiologii ZUM u niemowląt leczonych w Klinice Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej WIM. Materiał- 217 dzieci (126 dziewczynek, 91 chłopców) w wieku od 1 do 12mż. leczonych w latach 2008-2014. Metoda- retrospektywna analiza dokumentacji medycznej. Wyniki- U 150 dzieci (69,12%) z posiewu moczu wyhodowano E.coli, u 8 (3,69%) –Klebsiella pneumoniae, u 3 (1,38%) –Pseudomonas aeruginosa, w pojedynczych przypadkach Enetrobacter cloace oraz faecium, Citrobacter freundii, Serratia marcescens, Staphylococous aureus. U 9 dzieci(4,2%) wyhodowano 2 bakterie, u większości jedną z nich była E.coli. U 19 dzieci (8,76%) wyhodowano różnorodną florę bakteryjną, u 1 dziecka( 0,46%)- E.coli ESBL(+), u 19 pacjentów (8,75%) otrzymano jałowy wynik posiewu- był pobrany po włączeniu antybiotykoterapii, przed przyjęciem do Kliniki. W grupie 137 dzieci u których wykonano zarówno USG jak cystoureterografię mikcyjną (CUM) analizowano czynnik etiologiczny zakażenia w zestawieniu z

obecnością lub brakiem wady układu moczowego. Spośród 66 dzieci bez wady E. coli wyhodowano u 48 (72,7%), natomiast wśród dzieci z wadą –u 47 z 71 pacjentów (66%). U pacjentów z wadami innymi niż odpływy pęcherzowo-moczowodowe (OPM) E. coli wyhodowano u 13 z 26 dzieci (50%) WnioskiPrzyczyną ZUM u niemowląt w większości jest E. coli. Wyjątek stanowią dzieci z wadami innymi niż OPM, gdyż u nich częstsza jest nietypowa etiologia.

p2-2 Skuteczność 4 tygodniowej uroterapii standardowej w leczeniu nadczynności pęcherza moczowego Lakomy Agata, Maternik Michał, Krzemińska Katarzyna, Chudzik Ilona, Żurowska Aleksandra Klinika Pediatrii, Nefrologii i Nadciśnienia Gdański Uniwersytet Medyczny Wstęp: Uroterapia standardowa wg zaleceń ICCS (International Children’s Continence Society) powinna być leczeniem pierwszego rzutu w nadczynności pęcherza moczowego u dzieci. W tej terapii głównymi elementami jest omówienie z pacjentem i jego rodzicami funkcji układu moczowego, zalecenie prawidłowej pozycji mikcyjnej podczas oddawania moczu, regularnych mikcji, prawidłowej podaży płynów oraz zapobieganie i leczenie zaparć. Dzieci ze zdiagnozowaną nadczynnością pęcherza powinny przejść standardową uroterapię przed wdrożeniem leczenia farmakologicznego (leki cholinolityczne) lub przezskórnej elektrostymulacji nerwów (TENS). Obecnie nie określono jednoznacznie czasu trwania uroterapii standardowej przed włączeniem leczenia drugiego rzutu. Celem pracy była ocena skuteczności 4 tygodniowej uroterapii standardowej u dzieci z nadczynnością pęcherza moczowego. Materiał i metody: Do badania włączono 35 dzieci w wieku od 6 do 16 lat z rozpoznaną nadczynnością pęcherza moczowego. Kryteria włączenia stanowiły objawy nadczynności pęcherza: parcia naglące, częste mikcje, dzienne nietrzymanie moczu. Pacjenci z wadami wrodzonymi układu moczowego, zaparciami, pojemnością pęcherza powyżej 150% oczekiwanej pojemności do wieku, znamiennym zaleganiem po mikcji i/lub krzywą uroflowmetryczną inną niż wieżowata lub w kształcie dzwonu nie byli włączeni do badania. W okresie 14 dni poprzedzającym rozpoczęcie badania pacjenci prowadzili dziennik mikcji, kalendarz moczenia oraz mieli wykonywane badanie uroflowmetryczne. Uroterapia standardowa trwała 4 tygodnie i polegała na cotygodniowych spotkaniach z uroterapeutą celem wprowadzenia i monitorowania jej zasad. Wyniki leczenia oceniane były po zakończonej uroterapii za pomocą dziennika mikcji, kalendarza moczenia oraz uroflometrii. Wyniki: Po 4 tygodniach od wprowadzenia uroterapii standardowej stwierdzono istotne statystycznie zmniejszenie ilości moczenia dziennego (-1,2 z 7,5/14 dni) oraz parć naglących (-2,25 Z 8,1/14 dni). Całkowite ustąpienie moczenia dziennego stwierdzono u 6/31 (19%) pacjentów, a zmniejszenie epizodów moczenia powyżej 50% u 4/31 (12%). Pojemność pęcherza zwiększyła się do prawidłowej u 10 pacjentów (p=0,013). Nie obserwowano istotnych zmian w parametrach uroflowmetrycznych (Qmax, kształt krzywej mikcyjnej).Wnioski: Okres 4 tygodni intensywnej uroterapii wydaje się być zbyt krotki do osiągnięcia zadawalających wyników w leczeniu nadczynności pęcherza moczowego w porównaniu do innych badań z dłuższym okresem leczenia.

p2-3 Profil bakterii w posiewach moczu pobranych od pacjentów w III-rzędowym szpitalu specjalistycznym A. Seraficka(1), J. Lisiak(2), M. Tkaczyk(2) (1)Centrum Medycznej Diagnostyki Laboratoryjnej, ICZMP Łódź (2)Klinika Pediatrii, Immunologii i Nefrologii, ICZMP Łódź Wstęp: Zakażenia układu moczowego są najczęściej wywoływane przez bakterie Gram-ujemne, z czego za większość przypadków odpowiada Escherichia coli. Coraz częściej izolowane są pałeczki Gram-ujemne ESβL(+). Cel: Celem badania była analiza profilu bakteryjnego posiewów moczu w zależności od profilu oddziału szpitalnego .Materiały i metody: Badanie jest retrospektywną analizą wyników badań bakteriologicznych moczu 5478 dzieci hospitalizowanych w okresie 2 lat w klinikach III-rzędowego ośrodka referencyjnego w pediatrii. Wyniki:. Wśród 5478 posiewów moczu 78 % z nich było jałowych, 5 % zanieczyszczonych, a 17 % dodatnich. Wśród 497 dodatnich posiewów o mianie >10^5 wyhodowano: Escherichia coli w 233 (47%),) Klebsiella pneumoniae w 60 (12%) , Pseudomonas aeruginosa w 43 (9%),

Enterococcus faecium w 43 (9%) i Enterococcus faecalis w 27 przypadkach (5%). Pozostałe szczepy bakterii izolowano incydentalnie. W klinikach pediatrycznych izolowano: Escherichia coli w 107 (73%) i Enterococcus faecalis w 13 przypadkach (9%). W klinice Chirurgii i Urologii wyhodowano: Escherichia coli w 44 (35%), Pseudomonas aeruginosa w 19 (15%), Klebsiella p. w 17 (13%), Enterococcus f. w 15 (12%), a Enterobacter spp. w 8 przypadkach (6%). W Pododdziale Nefrologii wyhodowano: Escherichia sp. w 64 (53%), Pseudomonas sp. w 11 (9%), Klebsiella p. w 9 (7,5%), a Enterocococcus f. w 9 przypadkach (7,5%). W OIT wyhodowano: Klebsiella w 29 (28%), Enterococcus w 23 (22%) Escherichia w 18 (17%), Enterobacter spp. w 10 (10%), Pseudomonas w 10 (10%), Staphylococcus w 7 przypadkach (7%). Odsetek szczepów ESBL (+) wynosił 5% w przypadku E. coli, a 45% w przypadku Klebsiella sp. Najwięcej szczepów E. coli ESBL (+) pochodziło z klinik pediatrycznych (33%), a Klebsiella sp. z OIT i Kliniki Chirurgii i Urologii (21%). Wniosek: Badanie potwierdziło, że najczęstszym patogenem izolowanym z dróg moczowych u dzieci w szpitalu jest E.coli z niewielkim znaczeniem szczepów ESBL (+). Profil flory zależy od typu oddziału. Pseudomonas i Klebsiella odgrywają największą rolę w Klinice Urologii i Chirurgii oraz OIT, gdzie jednocześnie wykazują wysoką oporność na antybiotyki.

p2-4 Pęcherz neurogenny jako objaw zespołu regresji kaudalnej– opis przypadków Karolina Kalicka , Małgorzata Zajączkowska, Leszek Piechuta, Jerzy Czyż, Andrzej Kasza, Monika Wojciechowska, Przemysław Sikor) Klinika Nefrologii Dziecięcej, Katedra i Klinika Chirurgii i Traumatologii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie Terminem zespołu regresji kaudalnej (caudal regression syndrome; CRS) określa się wrodzone zaburzenie rozwojowe, które obejmuje agenezję bądź dysgenezję dystalnych kręgów, najczęściej współistniejące z malformacją rdzenia kręgowego oraz dysfunkcją kończyn dolnych. Anomalia ta powstaje bardzo rzadko, a zapadalność szacowana jest na 1:40,000 - 60,000 żywych urodzeń. Jakkolwiek częściej jest ona stwierdzana u dzieci matek cukrzycowych, to jej etiopatogeneza pozostaje niejasna. W obrazie klinicznym CRS dominują objawy ze strony układu nerwowego oraz nieprawidłowości związane z narządem ruchu, co powoduje, iż pacjenci od okresu wczesno-niemowlęcego pozostają pod opieką neurologiczną i ortopedyczną. Niekiedy postawienie właściwej diagnozy jest utrudnione ze względu na brak widocznych odchyleń w badaniu fizykalnym, prawidłowy rozwój psychomotoryczny oraz brak lub miernie nasilone objawy ze strony układu moczowego. U około 90% pacjentów z CRS rozpoznaje się neurogenną dysfunkcję pęcherza moczowego o zróżnicowanej postaci i następstwach. W pracy przedstawiono dwa przypadki pacjentów z pęcherzem neurogennym stanowiącym składową obrazu klinicznego CRS. 6miesięcznej dziewczynki z nawracającymi zakażeniami układu moczowego, u której rozszerzenie diagnostyki różnicowej o badania urodynamiczne oraz rezonans magnetyczny (MRI) odcinka lędźwiowokrzyżowego kręgosłupa doprowadziło do przypadkowego rozpoznania CRS. 15-letniego chłopca ze zdiagnozowanym CRS w okresie niemowlęcym, z przewlekłą chorobą nerek będącą najpewniej konsekwencją zaniedbania, braku stałej opieki nefrologicznej i urologicznej.

p2-5 Stężenie w moczu interleukiny-6 i interleukiny-8 u niemowląt z zakażeniem układu moczowego i bezobjawową bakteriurią Grażyna Krzemień, Agnieszka Szmigielska, Agnieszka Turczyn, Małgorzata Pańczyk-Tomaszewska Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii, Warszawski Uniwersytet Medyczny Celem pracy była ocena zależności pomiędzy laboratoryjnymi wskaźnikami stanu zapalnego i stężeniem w moczu IL-6 i IL-8 u niemowląt z pierwszym epizodem zakażenia układu moczowego (ZUM) i bezobjawową bakteriurią (BB).Materiał i metody: Badaniami objęto 31 niemowląt w wieku średnio 5,683,11. Dzieci podzielono na 3 grupy: ZUM z gorączką (grupa I, n=10), ZUM bez gorączki (grupa II, n=13), BB (grupa III, n=8). Oceniono wskaźniki stanu zapalnego (CRP, OB, WBC) i stężenie w moczu IL6 i IL-8. Wyniki: Wzrost stężenia w moczu IL-6 stwierdzono u 80% dzieci z grupy I, 53,8% z grupy II i

37,5% z grupy III; wzrost stężenia IL-8 odpowiednio u 70%, 38% i 25% dzieci. Stężenia IL-6 [(IL6/kreatynina (pg/mg)] były znamiennie wyższe w grupie I w porównaniu z grupą III (IL-6: 33,1440,86 vs 1,462,54, pA (p.R229Q). Rodzeństwo było wolne od mutacji , zdrowe. U matki nigdy nie obserwowano symptomów choroby nerek ani też żadnej choroby z zaangażowaniem układu immunologicznego. Ze względu na rozpoznanie genetycznie uwarunkowanego zespołu nerczycowego u chłopca odstąpiono od wykonania biopsji nerki. Do leczenia włączono cyklosporynę A, uzyskując stopniowa normalizację zaburzeń biochemicznych , a także powolne ustąpienie białkomoczu. Rozwój chłopca przebiega prawidłowo. Pełna remisja zespołu nerczycowego utrzymuje się przy stężeniach CsA 30-40ug/ml. Wobec aktualnych informacji o braku znaczenia sprawczego wykrytej u chłopca mutacji c.[622G>A]; ( p.A208T) dla rozwoju zespołu nerczycowego , przyjęto koncepcję o dominującej roli czynników nabytych (zapalnych) w rozwoju choroby u tego chłopca. Po 5 latach leczenia wycofano cyklosporynę, chłopiec pozostaje w remisji.

p3-7 Wiodąca rola współpracy nefrologa z patomorfologiem w kompleksowej ocenie patomechanizmu kłębuszkowej choroby nerek. Lidia Hyla-Klekot(1), Henryk Karkoszka(2), Ewa Gacka(1) (1)Oddział Nefrologii Chorzowskie Centrum Pediatrii i Onkologii (2)Klinika Nefrologii, Transplantologii i Chorób Wewnętrznych ŚUM w Katowicach Biopsja nerki stanowi od lat uznaną i obligatoryjną metodę diagnostyczną w nefrologii klinicznej. Jej wynik stanowi podstawę ustalenia diagnozy, terapii i rokowania w kłębuszkowych chorobach nerek. Wprawdzie nie ustalono jednoznacznych korelacji kliniczno- morfologicznych, ale precyzyjna ocena bioptatu przez patomorfologa stanowi dla klinicysty bezcenną pomoc w zrozumieniu procesu przebudowy nefronów leżącego u podłoża obserwowanego zespołu klinicznego. W Oddziale Nefrologii Dziecięcej ChCPiO biopsje wykonywane są zgodnie z obowiązującymi standardami, zaś ich oceny, po zapoznaniu się z objawami klinicznymi, dokonuje patomorfolog będący praktykującym nefrologiem. W pracy przedstawiamy kilka przypadków lekoopornych zespołów nerczycowych o wczesnym początku, z ujemnymi wynikami badań genetycznych, u których w bioptatach stwierdzono szereg interesujących zmian morfologicznych: mikrotętniaki, obecność resztek komórkowych w przestrzeni moczowej, zmniejszenie wymiarów kłębuszków nerkowych.

p3-8 Sklerostyna u dzieci z hiperkalciurią idiopatyczną- doniesienie wstępne. I. Artemiuk, M. Pańczyk-Tomaszewska Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego Wprowadzenie: Sklerostyna jest białkiem wydzielanym przez osteocyty, działającym jako inhibitor kościotworzenia. Celem pracy była ocena stężenia sklerostyny u dzieci z hiperkalciurią idiopatyczną. Pacjenci i metody: Grupę badaną stanowiło 47 dzieci (25 dziewczynek i 22 chłopców) w wieku od 5 do 17,1 lat (9,47±3,73) z hiperkalciurią idiopatyczną, grupę kontrolną 33 zdrowych dzieci (19 dziewczynek i 14 chłopców) w wieku od 5,5 do 17,35 lat (10,87±3,28). W surowicy krwi analizowano stężenia: sklerostyny, osteoklacyny, wapnia (Ca), fosforu (P), fosfatazy alkalicznej (ALP), parathormonu (PTH intact) oraz 25(OH)2D3. U wszystkich dzieci zbadano gęstość mineralną kości odcinka lędźwiowego (L1-L4 BMD ) i całego kręgosłupa (Total BMD) przedstawioną w postaci Z-score. W porcji moczu oceniono wskaźniki krystalizacji Ca/kreatyniny, P/kreatyniny, Mg/kreatyniny, Mg/Ca. Wyniki: W grupie badanej stwierdzono znamiennie niższe stężenie sklerostyny (ng/ml) w porównaniu do dzieci zdrowych (mediana 2,67 ng/ml, zakres 1,55-4,65 vs mediana 3,09 ng/ml, zakres 1,85-5,21, p=0,001, odpowiednio).W grupie badanej stwierdzono niższą gęstość mineralną kości w odcinku lędźwiowym w stosunku do dzieci z grupy kontrolnej (średnia -0,1± 1,2 vs 0,39± 0,96; p=0,05, odpowiednio). Zaobserwowano dodatnią korelację stężenia sklerostyny i osteokalcyny zarówno w grupie badanych dzieci i w grupie kontrolnej( R=0,32, p=0,03; R=0,68, p=0,0001, odpowiednio).W grupie kontrolnej sklerostyna korelowała także z ALP (R=0,55, p=0,004).Nie stwierdzono korelacji sklerostyny z gęstością mineralną kości oraz innymi analizowanymi parametrami. Wnioski: Stwierdzona korelacja sklerostyny z markerami kościotworzenia u dzieci z hiperkalciurią idiopatyczną wymaga dalszych badań.

p4-1 Kryteria kwalifikacji dzieci z zespołem nerczycowym do terapii Rituximabem wg danych z piśmiennictwa i doświadczeń własnych L. Hyla- Klekot, B. Pulcer, G. Kucharska, J. Taraszkiewicz, E. Gacka Chorzowskie Centrum Pediatrii i Onkologii Chorzów Spotykane w praktyce klinicznej u dzieci przypadki lekoopornych zespołów nerczycowych skłoniły do poszukiwania nowych opcji terapeutycznych. W ostatnich latach pojawia się wiele raportów klinicznych poświęconych stosowaniu Rituximabu. Dzięki analizie danych z raportów, trwa konsolidacja wytycznych

do kwalifikacji dzieci do tej formy terapii. Kryteria kwalifikacji do leczenia rituximabem:1. sterydozależny, często nawracający zespół nerczycowy, zależny od wysokich dawek glikokortykosteroidów. 2. zachowana prawidłowa funkcja nerek (GFR>80 ml/min) 3. remisja zespołu nerczycowego w okresie zaordynowania leku (brak białkomoczu). 4. wykluczenie aktywnej infekcji wirusowej (CMV, HBV, HCV). 5. normatywne stężenie immunoglobulin (szczególnie IgG). 6. wynik biopsji: cechy podocytopatii, FSGS, brak włóknienia cewkowo-śródmiąższowego. 7. wyczerpanie innych metod leczenia lub bardzo nasilone działanie uboczne leków. Z doświadczeń własnych wiemy, że niepowodzenie terapii może wynikać ze zbyt późnego zastosowania Rituximabu (pkt 2 i 7). W pracy przedstawiono doświadczenia własne obejmujące 9 przypadków zastosowania Rituximabu, realizując program powtórzenia dawki po 6 mc. pod kontrolą liczby limfocytów B. W 5 przypadkach udało się uzyskać przedłużającą się remisję i odstawić leczenie, w 2 przypadkach- niepowodzenie; w 1 przypadku rozwój przewlekłej niewydolności nerek; w 1 przypadku nawroty białkomoczu nerczycowego przed upływem 6 miesięcy od podania leku korelujące z odnową limfocytów B. Dotyczy to chorego, u którego od 9 mc życia stwierdzano bardzo niskie stężenia IgG.. Dylemat: Podawać więcej niż 4 dawki? Podawać Jeśli nie uzyskaliśmy dłuższej remisji? Brak danych określających dolną granicę wieku wdrożenia terapii. Pytanie otwarte: Kiedy jest nadzieja na trwałą remisję? Jakie następstwa terapii nie są nam jeszcze znane.

p4-2 Ostre poparciorkowcowe kłębuszkowe zapalenie nerek u chorych leczonych w powiatowym ośrodku pediatrycznym Tomasz Jarmoliński, Hanna Marciniak Oddział Dziecięcy, Szpital Międzyrzecki Wstęp: ostre popaciorkowcowe kłębuszkowe zapalenie nerek (OPKZN) jest jedną z najczęstszych glomerulopatii wieku dziecięcego. Ze względu na zróżnicowany, często skąpoobjawowy, obraz kliniczny i samoograniczający się przebieg choroby, pacjenci z OPKZN nie trafiają zwykle do opieki specjalistycznej, w związku z czym dane epidemiologiczne i kliniczne są niepełne i trudne do zgromadzenia. Cel pracy: ocena częstości występowania, trafności rozpoznania klinicznego, przebiegu choroby i wczesnego rokowania w OPKZN u dzieci hospitalizowanych w powiatowym ośrodku pediatrycznym z poradnią nefrologiczną. Materiał i metody: badano grupę 12 chorych z rozpoznaniem wstępnym OPKZN leczonych w Międzyrzeczu w latach 2013-2015. Analizowano wiek, płeć, objawy kliniczne, obraz biopsyjny w przypadkach wątpliwych diagnostycznie i zejście choroby. Wyniki: OPKZN rozpoznano wstępnie u 12 dzieci, u 2 z nich, ze względu na wątpliwości diagnostyczne (długo utrzymujące się nadciśnienie i zespół nerczycowy) wykonano biopsję nerki stwierdzając błoniasto- rozplemowe kłębuszkowe zapalenie nerek oraz nefropatię IgM. W grupie chorych z OPKZN było 6 chłopców i 4 dziewczynki w wieku 2,1-13,7 lat (średnia 6,7+3,1 lat). U 9 z nich OPKZN poprzedziło ostre zakażenie, w tym tylko u 3 angina, a u 1 zapalenie skóry. Przewlekłe ognisko zakażenia stwierdzono u 7 dzieci. W obrazie klinicznym OPKZN dominowały krwiomocz (5) i obrzęki (4), u 1 dziecka wystąpiły jednoczasowo obrzęki i krwiomocz. Nadciśnienie tętnicze pojawiło się u 5 chorych. W badaniach laboratoryjnych u 8 pacjentów wykazano podwyższone miano ASO, u 8 – obniżone stężenie składowej C3 dopełniacza w surowicy, u 7 – białkomocz (w tym u 2 – nerczycowy) i u 2 – podwyższone stężenie kreatyniny w surowicy. Ciężkie powikłania w postaci masywnych przesięków do opłucnej i niewydolności oddechowej wystąpiły u jednego chorego. Wszyscy pacjenci wyzdrowieli, a białkomocz i krwinkomocz ustąpiły w trakcie półrocznej obserwacji. Wnioski: obraz kliniczny OPKZN ulega zmianie na przestrzeni lat. Wydaje się, iż aktualnie rzadziej obserwuje się typowe zakażenie paciorkowcowe w okresie poprzedzającym chorobę oraz zespół nefrytyczny w jej ostrej fazie. Ze względu na znaczenie wczesnego różnicowania dzieci z OPKZN powinny być konsultowane przez nefrologa.

p4-3 Zespół nerczycowy u dzieci – czy możliwa jest opieka skoordynowana na poziomie powiatowego oddziału pediatrycznego?

Tomasz Jarmoliński, Hanna Marciniak Oddział Dziecięcy, Szpital Międzyrzecki Wstęp: leczenie dzieci z zespołem nerczycowym (ZN) powinno odbywać się pod nadzorem ośrodka nefrologicznego, w którym istnieje stale możliwość hospitalizacji i uzyskania ambulatoryjnej porady w przypadku zaostrzenia i powikłań, pełniącego też konsultacyjny dyżur telefoniczny dla lekarzy „w terenie”. Opublikowane w 2015r. zalecenia PTNfD porządkują postępowanie lecznicze w ZN, brakuje natomiast wciąż jednolitego modelu organizacyjnego w tym zakresie. Cel pracy: ocena możliwości diagnostyki i terapii ZN w powiatowym ośrodku pediatrycznym z przyszpitalną poradnią nefrologiczną dziecięcą. Materiał i metody: w grupie dzieci z ZN leczonych w Międzyrzeczu w latach 2012-2015 przeanalizowano: dane demograficzne, wynik badania biopsyjnego nerki, przebieg kliniczny choroby, leczenie, powikłania oraz problemy medyczne i organizacyjne. Wyniki: w badanym okresie leczono 40 chorych z ZN w wieku 217 lat (19 chłopców i 21 dziewczynek). Wśród 38 pacjentów pozostających pod opieką ośrodka dłużej niż 6 miesięcy 4 pochodziło spoza województwa lubuskiego. U 18 chorych stwierdzono ZN steroidozależny (ZNSZ), u 14 – steroidowrażliwy (w tym u 2 – z częstymi nawrotami), a u 6 – steroidooporny (ZNSO). U 16 dzieci z ZNSZ lub ZNSO wykonano badanie biopsyjne nerki (w tym u 10 w latach 2012-15) stwierdzając FSGS w 6 przypadkach oraz MCD w 5 i DMP w 5 (ocena: prof. E. Urasińska, Zakład Patomorfologii PUM w Szczecinie). Poza leczeniem kortykosteroidami 14 chorych otrzymywało cyklofosfamid, 16 – cyklosporynę A (CsA), 3 – MMF i 1 – rituximab. Wszyscy chorzy z ZNSO uzyskali remisję podczas leczenia CsA, najdłuższy okres jej stosowania wynosił 6 lat (2 chorych z ZNSZ). U 3 dzieci stwierdzono poważne powikłania: ostrą niewydolność nerek u 10-letniej dziewczynki z ZNSO, grypę AH1N1 u 5-latka z ZNSZ oraz zakrzepicę żyły głównej dolnej u 15-latka z I epizodem ZN (tego chorego przekazano do ośrodka specjalistycznego). Postępowanie diagnostyczne i lecznicze prowadzono według powszechnie przyjętych standardów w ramach opieki szpitalnej i ambulatoryjnej, a rodzicom i lekarzom POZ zapewniono możliwość stałego kontaktu telefonicznego z nefrologiem. Podstawowe trudności w opiece nad pacjentami z ZN miały charakter organizacyjno-ekonomiczny i wiązały się z koniecznością hospitalizowania chorych z obniżoną odpornością na oddziale ogólnopediatrycznym, przekraczaniem „limitów” przyjęć wyznaczonych przez NFZ oraz kwestionowaniem przez płatnika zasadności okresowych kontroli dzieci przewlekle leczonych immunosupresyjnie w trybie hospitalizacji jednodniowych. Wnioski: w regionach pozbawionych specjalistycznego ośrodka nefrologii pediatrycznej możliwe jest skoordynowanie opieki nad dziećmi z ZN na poziomie oddziału ogólnopediatrycznego dysponującego odpowiednią kadrą, warunkami lokalowymi i zapleczem diagnostycznym. W aktualnej sytuacji organizacyjnej polskiej pediatrii celowe wydaje się zapewnienie funkcjonowania co najmniej jednego centrum diagnostyki i leczenia chorób nerek u dzieci w każdym województwie. p4-4 Pierwotnie obustronny chłoniak nerek u 10 letniego chłopca. Opis przypadku Anna Żakowska –Żych(1), Hanna Haleczko- Weksznejder(1), Agata Bonisławska(1), Tomasz Ociepa(2), Jarosław Peregud- Pogorzelski(2), Andrzej Brodkiewicz(1) (1) Oddział Kliniczny Pediatrii, Nefrologii Dziecięcej, Dializoterapii i Leczenia Ostrych Zatruć SPS ZOZ Zdroje w Szczecinie (2) Klinika Pediatrii, Hematologii i Onkologii Dziecięcej PUM w Szczecinie Chłoniaki stanowią trzeci co do częstości rodzaj nowotworów występujących u dzieci (ok. 21%). Najczęściej punktem wyjścia są węzły chłonne jamy brzusznej lub śródpiersia (odpowiednio 35 i 26%), do lokalizacji pozawęzłowych należą m.in. oczodół, tarczyca, kości, gruczoł sutkowy, jądra i skóra. Nerki należą do jednych z najrzadszych lokalizacji pierwotnych chłoniaka u ludzi. Do chwili obecnej opisano kilkadziesiąt przypadków pierwotnych chłoniaków nerek. W pracy opisano przypadek 10 – letniego chłopca skierowanego do Oddziału Klinicznego Pediatrii, Nefrologii Dziecięcej, Dializoterapii i Leczenia Ostrych Zatruć SPS ZOZ „Zdroje” z podejrzeniem ostrego popaciorkowcowego zapalenia nerek. Podstawowym objawem u dziecka był krwiomocz występujący od doby przed przyjęciem. W badaniu fizykalnym zwracały uwagę jedynie obustronne zmiany guzowate wyczuwalne w jamie brzusznej. W badaniu USG opisano znacznie powiększone, guzowato zmienione nerki. Ze względu na

niecharakterystyczny dla ostrego popaciorkowcowego kłębuszkowego zapalenia nerek obraz w USG zdecydowano o wykonaniu NMR jamy brzusznej. Wysnuto podejrzenie obustronnego chłoniaka nerek. Wykonano biopsją gruboigłową nerki prawej. W oparciu o wynik badania histopatologicznego postawiono rozpoznanie pierwotnego obustronnego chłoniaka nerek z komórek B. Chłopca przekazano do Kliniki Pediatrii Hematologiii Onkologii Dziecięcej w celu leczenia.

p4-5 Zwiększone wydalanie karnityny w moczu u dzieci urodzonych z niską masą ciała Piotr Tomasz Protas , Alina Kępka, Agnieszka Rybi- Szuminska, Katarzyna Taranta-Janusz, Anna Wasilewska Klinika Pediatrii I Nefrologii, Uniwersytet Medyczny w Białymstoku, Pracownia Badań Radioimmunologicznych i Biochemii, Instytut Pomnik Centrum Zdrowia Dziecka, Warszawa, Polska Wprowadzenie: L-karnityna (L-carnitine, LC) i jej główny ester, acetylo-L-karnityna (acetyl-L-carnitine, ALC) są podstawowymi molekułami biorącymi udział w transporcie długołańcuchowych kwasów tłuszczowych przez błonę mitochondrialną podczas fosforylacji oksydacyjnej. Homeostaza karnityn jest utrzymywana głównie przez nerki, których funkcja może być zaburzona u dzieci urodzonych z niską masą ciała. Cel pracy: Celem badania było sprawdzenie, czy zaburzenia wydalania LC i jego głównego estruALC, mogą być efektem dysfunkcji nerek u dzieci z niską masą urodzeniową. Materiał i metody: Badaniami objęto 59 dzieci z niską masą urodzeniową (2165g [1490-2440]) oraz 22 dzieci z prawidłową masą urodzeniową, jako grupę odniesienia (3500g [3275-3650]). Pacjentów podzielono na trzy grupy: 0-3 miesięcy, 4-12 miesięcy i powyżej 1 roku życia w chwili badania. Do oceny stężenia LC i ALC w moczu użyto metody spektrofotometrycznej. Dane wyrażono jako LC i ALC jak też w przeliczeniu na kreatyninę. Wyniki: Wydalanie w moczu LC było istotnie wyższe w grupie dzieci 0-3 miesięcy oraz 4-12 miesięcy w porównaniu z grupą odniesienia. Natomiast wydalanie ALC było istotnie wyższe we wszystkich grupach wiekowych w porównaniu z grupą odniesienia. Wykazano ujemną korelację masy urodzeniowej z LC/kr. (r = -0,3, p