I Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie

Biogramy

Kaspar Zehnder Urodził się w Bernie (Szwajcaria). Ukończył studia muzyczne w zakresie gry na flecie, fortepianie, teorii oraz dyrygentury w Akademii Sztuki w rodzinnym mieście. Edukację w dziedzinie dyrygentury kontynuował później w Zurichu, Sienie i Paryżu, u takich mistrzów, jak: Ewald Körner, Ralf Weikert, Horst Stein, Werner-Andreas Albert. Był również asystentem Charles’a Dutoit w Orchestre National de France oraz Koordynatorem Muzycznym Europejskiej Akademii Mozartowskiej. Koncertuje jako flecista i dyrygent niemal w całej Europie. Jest Dyrektorem Artystycznym Orkiestry Filharmonii w Sibiu (Rumunia) oraz Festiwalu Murten Classics w Szwajcarii. W 2005 roku został mianowany Dyrektorem Muzycznym nowo powstałego Międzynarodowego Centrum Paula Klee w Bernie oraz Dyrektorem Artystycznym i Pierwszym Dyrygentem Orkiestry Filharmonii Praskiej. Jako dyrygent gościnny regularnie współpracuje z wieloma orkiestrami, takimi jak np.: Capella Istropolitana, Praska Filharmonia, Orkiestra Kameralna w Lozannie, Orkiestra Symfoniczna w Bernie, Orkiestra Symfoniczna P. Czajkowskiego w Moskwie i litewska Opera Narodowa. Kaspar Zehnder szczególną uwagę w swojej pracy artystycznej poświęca muzyce XX wieku oraz repertuarowi operowemu. Kaspar Zehnder, fot. z arch. artysty

Elżbieta Towarnicka

Elżbieta Towarnicka, fot. z arch. artystki

Sopranistka, ceniona za oryginalne brzmienie głosu i mistrzowskie wykonania muzyki oratoryjno-kantatowej. Pierwsze kroki wokalne stawiała pod kierunkiem Leokadii Kukawskiej, a następnie w klasie śpiewu Barbary Walczyńskiej w Akademii Muzycznej w Krakowie. Współpracowała z Operą Krakowską wykonując główne partie sopranowe w: Cyganerii i Tosce Giacomo Pucciniego, Poławiaczach pereł Georgesa Bizeta, Traviatcie i Rigoletto Giuseppe Verdiego, Wolnym strzelcu Carla Marii von Webera, Królu Rogerze Karola Szymanowskiego, Dydonie i Eneaszu Henry Purcella, Orfeuszu i Eurydyce Christopha Willibalda Glucka, i in. Występowała na najważniejszych krajowych festiwalach muzycznych (m.in. Warszawska Jesień, Wratislavia Cantans, Muzyka w Starym Krakowie), a także za granicą (Niemcy, Włochy, Szwecja, Belgia, Francja, Rosja, Argentyna, Stany Zjednoczone, Kanada). Międzynarodową popularność przyniosły jej nagrania muzyki filmowej do filmów Krzysztofa Kieślowskiego Trzy kolory, Dekalog, Podwójne życie Weroniki (wokaliza z sopranem Towarnickiej stała się jednym z najpopularniejszych utworów stacji radiowych pierwszej połowy lat 90.), Agnieszki Holland (Oliver, Oliver), Jana Kantego Pawluśkiewicza

(Stara mała Wilma), J. Ptaszyńskiej, J. Irvinga, L. Rikaki, czy Mamoru Oshii. Dokonała wielu nagrań archiwalnych i płytowych dla Polskiego Radia oraz wydała kilkanaście solowych albumów. Od 1991 roku wraz z Hanną Banaszak, Beata Rybotycką, Grzegorzem Turnauem, Zbigniewem Wodeckim i Jackiem Wójcickim występuje w Nieszporach Ludźmierskich Jana Kantego Pawluśkiewicza, (wydawnictwo płytowe 1993). W 1998 roku na rynku pojawiła się także z jej udziałem płyta Requiem dla mojego przyjaciela (muzyka - Zbigniew Preisner), która sprzedała się w blisko 200 tysiącach egzemplarzy. Artystka prowadzi obecnie klasę śpiewu solowego w Konserwatorium Krakowskim im. Witolda Lutosławskiego.

Robert Kabara Ukończył Akademię Muzyczną w Krakowie, gdzie studiował w klasie Eugenii Umińskiej i Kaji Danczowskiej. Doskonalił swój warsztat m.in. u takich sław jak Andree Gertler i Yehudi Menuhin. Jest laureatem serii nagród i wyróżnień na licznych konkursach skrzypcowych. Stale koncertuje w kraju i poza jego granicami. Występował w niemal wszystkich salach koncertowych Europy, a także w obu Amerykach, Azji i Australii. Współpracuje z najwybitniejszymi wykonawcami, co owocuje wspólnymi występami kameralnymi. Pełnił funkcję Pierwszego Koncertmistrza stworzonej przez Krystiana Zimermana Polish Festival Orchestra. Zrealizował jako solista dziesiątki nagrań płytowych, telewizyjnych i radiowych, wyróżnianych wielokrotnie przez krytykę i przemysł muzyczny. Jego Cztery Pory Roku zostały nagrodzone Fryderykiem '98. Muzyka polska zajmuje szczególne miejsce w jego repertuarze i obok znanych arcydzieł muzyki światowej często wykonuje utwory Wieniawskiego, Szymanowskiego, Bacewicz, Pendereckiego, Lutosławskiego czy Panufnika. Robert Kabara od 1994 roku jest dyrektorem Orkiestry Robert Kabara, fot. z arch. artysty Sinfonietta Cracovia, która już na stałe wpisała się w pejzaż kulturalny miasta. Prowadzi ją i rozwija w potrójnej roli – dyrygenta, koncertmistrza i solisty. Jego codzienna praca oraz setki wykonanych na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat koncertów i nagrań przyniosły zespołowi międzynarodowe uznanie. Orkiestra wykreowała swój wizerunek artystyczny stale dbając o wysoki poziom występów. Kabara występuje jednocześnie – jako solista i kameralista – we wszystkich ważniejszych ośrodkach muzycznych w Polsce i poza granicami. Jest adiunktem Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie prowadzi intensywną działalność pedagogiczną.

Sinfonietta Cracovia Sinfonietta Cracovia jest zaliczana do czołowych polskich i europejskich zespołów kameralnych. Wyjątkowa atmosfera koncertów, ich entuzjastyczny odbiór przez publiczność, znakomite recenzje, a przede wszystkim jakość prezentacji muzycznych na scenie świadczą o jej stałym rozwoju. Sukces Sinfonietty związany jest również z nowoczesnym sposobem zarządzania, który sprzyja pozyskiwaniu nowych odbiorców muzyki klasycznej. Na zaproszenie muzyków, Robert Kabara objął pieczę artystyczną nad orkiestrą. W ciągu zaledwie kilku miesięcy, przekształcił „Kameralistów Krakowskich” w znakomity, sprawny i dojrzały artystycznie zespół. Sinfonietta Cracovia, fot. z arch. orkiestry

Sinfonietta Cracovia - nazwa ta pojawiła się na początku 1994 roku - stała się miejską instytucją kultury pod patronatem Prezydenta Miasta Krakowa i otrzymała status Orkiestry Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa. Od stycznia 2001 roku pierwszym gościnnym dyrygentem zespołu jest John Axelrod. Współpraca z niezwykłymi osobowościami świata sztuki jest stałym elementem życia koncertowego Sinfonietty. Są wśród nich takie postacie jak: Krzysztof Penderecki, Christoph Eschenbach, Lorin Maazel, Valery Gergiev, Rudolf Buchbinder, Mischa Maisky, Pieter Wispelwey, Ilya Gringolts, Antoni Wit, Jerzy Maksymiuk, Barry Douglas, Kaja Danczowska, Irene Grafenauer, Tabea Zimmermann i wiele innych. Koncerty w prestiżowych salach Europy dały zespołowi międzynarodowe uznanie. Sukcesy artystyczne zaowocowały zaproszeniem do współpracy z orkiestrą osobistości świata kultury i sztuki Wiednia, Salzburga, Paryża, Hamburga, Berlina, Frankfurtu, Nowego Jorku, Chicago. Komitet Honorowy Sinfonietty tworzą ludzie kreujący wydarzenia kulturalne na całym świecie.

Eric Serra Znany również jako RXRA. Muzyk, gitarzysta, kompozytor, kojarzony ze stylem muzycznym będącym połączeniem rocka, muzyki etnicznej, elektronicznej i symfonicznej. Urodził się w Paryżu 9 września 1959 roku. Już w wieku 5 lat otrzymał gitarę od ojca, Claude’a Serry – również muzyka, a jako piętnastolatek założył swój pierwszy zespół jazzowo-rockowy. W 1976 roku poświęcił się zawodowo grze na gitarze basowej, stając się szybko jednym z najbardziej popularnych basistów we Francji. Od tamtej pory uczestniczył w trasach koncertowych oraz nagraniach wielu znanych artystów, m.in.: Jacquesa Higelina, Armande Altai, Catherine Lary, Didiera Lockwooda, Magmy, Youssou N’Dour, Mory Kante, Pierre’a Vassiliu, Chance Orchestra, Zaka Parcussions, i innych. Z punktu widzenia kariery kompozytorskiej, kluczowa dla muzyka była współpraca zwłaszcza z dwoma artystami: u Jacques’a Higelina był basistą i dyrygentem zespołu, dzięki czemu uczestniczył w spektaklach w Cirque d’Hiver, Casino de Paris, i P.O.P. Bercy. Natomiast za sprawą Luca Bessona wkroczył na dobre do świata kina. Od tamtej pory komponował muzykę do takich produkcji reżysera, jak: Przedostatni (L’avant-dernier, Eric Serra, fot.z archiwum 1981), Ostatnia walka (Le dernier combat, 1982) czy Metro (Subway, artysty (Orpheus Productions) 1984). Ścieżka dźwiękowa z tego ostatniego filmu, zawierająca przebój It’s only mystery, wykonywany przez Arthura Simmsa, sprzedała się w ponad 200 tysiącach egzemplarzy we Francji, zyskując nominację do prestiżowej nagrody „Les Victoires de la musique” oraz nominację do Cesara w 1985 roku w kategorii muzyka filmowa. W 1986 r. Serra stworzył muzykę do filmu Wielki Błękit (Le Grand Bleu) Luca Bessona. Pozostawała ona numerem jeden na listach sprzedaży przez ponad sześć miesięcy, otrzymała także status diamentowej płyty we Francji oraz liczne wyróżnienia, między innymi złote i platynowe płyty, w wielu krajach (łączna sprzedaż na świecie to około 3 miliony egzemplarzy). Równie wielkim sukcesem była ścieżka muzyczna do kolejnej produkcji Bessona Nikita, za którą Serra otrzymał złotą płytę, a także nominację do Cesara i nagrody „Les Victoires de la musique”. Od tamtej pory współpraca z reżyserem i muzyka pisana do takich filmów, jak: Atlantis 1991, Leon Zawodowiec (Léon, 1994), Piąty element (Le cinquième élément, 1997), Joanna d’Arc (Jeanne d’Arc, 1999) utrwalały sławę Serry jako jednego z najznakomitszych kompozytorów filmowych. W 2006 roku stworzył muzykę do ostatniej produkcji Bessona, Artur i Minimki także nagrodzonej, po raz czwarty w karierze Serry, „Les Victoires de la musique”. Poza niezwykle trwałą i udaną współpracą z Lukiem Bessonem, Serra komponował także dla innych reżyserów. Stworzył muzykę do m.in.: La nuit du Flingueur (1985) Pierre’a Grimblata, Kamikaze (1986) Didiera Grousseta, GoldenEye (1995) Martina Campbella czy do Rollerball (2001) Johna Mc Tiernana. W 1999 r., wraz z Philem Collinsem, nagrał francuską wersję piosenek ze ścieżki dźwiękowej Tarzana dla wytwórni Walta Disneya, a w 2000 był producentem muzyki do pierwszego filmu Richarda

Berry’ego L’art (délicat) de la séduction. Równie znacząca w jego karierze była współprodukcja muzyki do obrazu Wasabi Gerarda Krawczyka, a także kompozycje do filmów: Mężczyzna moich marzeń (Décalage horaire, 2002) Daniela Thompsona, Kuloodporny (Bulletproof Monk, 2003) Paula Huntera czy Sexipistols (Bandidas, 2005) Joahima Roenninga i Espena Sandberga z Salmą Hayek i Penelope Cruz w rolach głównych. W roku 1991 Serra wyprodukował płytę Djabote, pierwszy album mistrza perkusji Doudou N’Diaye Rose, a w 2002 współprodukował Love Bombing, debiut zespołu Harry Morse Project, grającego muzykę elektro-rock. Był również producentem płyty Family Groov Clémentine Célarié. W 1998 r. wydał swój pierwszy solowy, „nie-filmowy” album, na którym pełnił funkcję zarówno autora tekstów, kompozytora, jaki i wykonawcy. Wydawnictwo zatytułowane R.X.R.A, wyprodukował Rupert Hine, który pracował z takimi artystami, jak Tina Turner, Robert Palmer, czy Bob Geldorf. Serra był wielokrotnie nominowany do prestiżowej nagrody Cesara, jest kilkukrotnym zdobywcą „Les Victoires de la musique” w kategorii najlepsza muzyka filmowa, zwycięzcą nagrody BMI American Film Music Award, a w 2005 roku otrzymał najwyższe francuskie odznaczenie nadawane przez Ministra Kultury Republiki Francuskiej „Oficera Orderu Sztuki i Literatury”. Krakowski występ wpisuje się w europejską trasę koncertową RXRA, planowaną na jesień bieżącego roku. Aktualnie Eric Serra pisze również muzykę do nowego spektaklu „Cirque du Soleil” w Las Vegas, którego premiera planowana jest na 31 lipca bieżącego roku. Więcej informacji o artyście: www.ericserra.com oraz www.myspace.com/rxra

Howard Shore Jest jednym z najbardziej poważanych kompozytorów muzyki filmowej na świecie. Przez krytyków uważany jest za mistrza gatunku. Urodził się w Toronto w Kanadzie 18 października 1946 roku. Wielokrotny laureat Złotych Globów i Grammy wykształcenie muzyczne zdobywał w Berklee College of Music w Bostonie. Jego kariera rozpoczęła się od współpracy z zespołem Lighthouse, by następnie objąć funkcję kierownika muzycznego pierwszych pięciu serii programu Saturday Night Live telewizji NBC (lata 19751980). Równocześnie budował swoją pozycję poprzez nawiązanie współpracy z reżyserem Davidem Cronenbergiem. Do tej pory Shore napisał muzykę do H. Shore (z prawej), L. Wicki (z lewej), kilkunastu jego filmów, między innymi: Mucha (The Fly), fot. CAMI, Broadway, New York Nagi Lunch (Naked Lunch), Historia Przemocy (A History of Violence). Stworzył muzykę do przeszło 50 filmów, z których najbardziej znane są takie tytuły jak: Filadelfia (Philadelphia), Siedem (Seven), Pani Doubtfire (Mrs. Doubtfire), Milczenie owiec (The Silence of the Lambs), Gra (The Game), Gangi Nowego Jorku (Gangs of New York) czy Aviator (The Aviator). Największą sławę przyniosła mu jednak ścieżka dźwiękowa do trylogii Petera Jacksona Władca Pierścieni, za którą otrzymał cztery nagrody Grammy i trzy statuetki Oscara, łącznie ze zwycięstwem w kategorii Najlepsza Piosenka za Into the West, a także liczne wyróżnienia przyznawane przez czołowe stowarzyszenia krytyków. W ślad za wieloma nagrodami przyszedł sukces komercyjny – na całym świecie sprzedano przeszło 6 milionów egzemplarzy płyt z muzyką do Władcy Pierścieni, a brytyjska stacja radiowa Classic FM przez pięć kolejnych sezonów honorowała ją tytułem Najlepszej Ścieżki Dźwiękowej Wszechczasów. Howard Shore dyrygował światową premierą Symfonii Władcy Pierścieni, dzieła łączącego muzykę wszystkich trzech filmów, w Wellington, w Nowej Zelandii w listopadzie 2003 roku, uświetniając pokaz ostatniej części - Powrót Króla. Od czasu swojej premiery, dzieło to było wykonywane przez najbardziej poważane orkiestry na całym świecie, w tak słynnych miejscach jak moskiewski Kreml, Odeon Herod Atticus w Atenach, londyńska Royal Albert Hall i Severance Hall w Cleveland.

Obok pracy nad bieżącymi projektami filmowymi, Shore tworzy muzykę do The Fly, opery zamówionej przez paryski Théâtre du Châtelet oraz Los Angeles Opera do libretta Davida H. Hwanga w reżyserii Davida Cronenberga. Francuska premiera opery zaplanowana jest na 2 lipca (Châtelet), natomiast amerykańska na 7 września 2008 roku (Los Angeles Opera).

Ludwig Wicki Szwajcarski muzyk, dyrygent i wykładowca. Urodził się w kantonie Lucerny. Edukację muzyczną zdobywał w klasie puzonu Rolfa Bodendorfera i prof. Branimira Slokara oraz na wydziale dyrygentury pod kierunkiem prof. Martina Flämiga, dr Ewalda Körnera oraz prof. Donato Renzettiego. W latach 1980-1989 był puzonistą w Lucerne Symphony Orchestra. Założył wówczas znane zespoły grające na instrumentach dętych: San Marco oraz Lucerne Philharmonic Brass Quintette. Od 1989 roku sprawuje funkcję profesora klasy puzonu i muzyki kameralnej na Akademii Muzycznej w Lucernie, od 2004 wykłada dyrygenturę w College of Liberal Arts w Bernie, a od 2007 kieruje wydziałami instrumentów dętych obu uczelni. Jest głównym dyrygentem orkiestry Ludwig Wicki, fot. CAMI, Broadway, New York dętej Bürgermusik Lucern, dyrektorem artystycznym Renaissance Ensamble II Dolcimelo Lucerne oraz sekcji dętej Ensemble Beaufort. Jako dyrygent i puzonista uczestniczył w licznych nagraniach telewizyjnych, radiowych i płytowych, a także został laureatem różnych nagród w konkursach solowych oraz muzyki kameralnej. W 2007 roku miasto Lucerna uhonorowało go Nagrodą Uznania. Jest założycielem i dyrektorem artystycznym 21st Century Orchestra, dającej regularne koncerty muzyki filmowej. Na stałe współpracuje z Howardem Shorem, Randym Newmanem, Martinem Böttcherem oraz innymi kompozytorami muzyki filmowej. W 2008 w Lucerne Concert Hall (KKL) odbyła się światowa premiera muzyki Howarda Shore’a skomponowanej do pierwszej części trylogii Władca Pierścieni – Drużyna Pierścienia w wykonaniu 21st Century Orchestra, którą dyrygował Ludwig Wicki. Było to pierwsze pełne, publiczne wykonanie na żywo oryginalnej ścieżki dźwiękowej z tego filmu.

Kaitlyn Lusk

Kaitlyn Lusk, fot. z arch. artystki (CAMI)

Mezzosopran, od 2004 r. stale współpracująca z Howardem Shorem. W 2003 roku, jako czternastolatka, zadebiutowała z Baltimore Symphony Orchestra. Sukces ten zaowocował możliwościami podjęcia współpracy z czołowymi orkiestrami amerykańskimi, m.in. z Bostonu, Filadelfii, San Francisco. Artystka współpracowała z tak znakomitymi dyrygentami, jak: Keith Lockhart, Alexander Mickelthwate, Allaistar Willis, Stuart Malina, Nicolas Palmer, Markus Huber. W 2007 roku w Lipsku, wraz z Gewandhaus Orchestra pod batutą Maestro Johna Mauceriego zadebiutowała na europejskiej scenie. Rok 2004 wyznacza początek stałej współpracy Kaitlyn Lusk z Howardem Shorem. To wtedy kompozytor zaprosił ją do wykonania oscarowej piosenki Into The West podczas nowojorskiej gali rozdania nagród Grammy. Od tamtej pory artystka wykonuje partie solowe w monumentalnym dziele Shore’a Symfonii Władca Pierścieni (Lord of the Rings Symphony).

Znakomite recenzje zdobył także recital Kaitlyn Lusk zatytułowany Dreams Really Do Come True zawierający współczesne wykonania klasycznych piosenek z filmów legendarnej wytwórni MGM (MetroGoldwyn-Mayer), rozsławionych przez aktorkę i piosenkarkę Judy Garland. Niedawno artystka wydała także swoją pierwszą solową płytę No Looking Back, zawierającą przeszło 40 piosenek skomponowanych do najsłynniejszych obrazów filmowych.

Chór Pro Musica Mundi Chór Pro Musica Mundi jest chórem projektowym. Jego działalność polega na przygotowywaniu wielkich składów chóralnych do prezentacji monumentalnych dzieł kantatowych, oratoryjnych i symfonicznych, zarówno w kraju, jak i za granicą. Na wzór europejskich akademii chóralnych Pro Musica Mundi stwarza możliwość do podjęcia współpracy między całymi zespołami wokalnymi. W ten sposób stanowi unię wybranych śpiewaków i wokalistów, zawodowych i amatorów – przedstawicieli zespołów chóralnych z terenu Małopolski. Chór Pro Musica Mundi zadebiutował w 2007 roku przy okazji obchodów Jubileuszu 750-lecia Lokacji Miasta Krakowa dwoma wykonaniami: kantatą Zakochani w Krakowie Piotra Rubika Chór Pro Musica Mundi, fot. z arch. chóru oraz Planetami G. Holsta we współpracy z orkiestrą Sinfonietta Cracovia. Szczególne znaczenie w działalności Pro Musica Mundi mają projekty międzynarodowe, łączące muzyków różnych krajów, koncertujących razem i wspólnie poznających dzieła muzyczne. Do współpracy z muzykami nieprofesjonalnymi zapraszani są uznani twórcy – często o światowej renomie. Następstwem projektów są koncerty, konferencje, cykle szkoleń i nagrania na najwyższym światowym poziomie. Celem Pro Musica Mundi jest także działalność zmierzająca do ścisłego współdziałania śpiewaków różnych krajów w ramach kulturalnej integracji i wymiany. Pro Musica Mundi trwale współpracuje z Europejską Akademią Chóralną z siedzibą w Mainz (Niemcy).

Chłopięcy Chór Pueri Cantores Sancti Nicolai z Bochni Jest to zespół śpiewaków - amatorów promujących kulturę muzyczną i śpiew liturgiczny. Powstał przy Sanktuarium Maryjnym – Bazylice Św. Mikołaja w Bochni w roku 1987 z inicjatywy Ks. Stanisława Adamczyka. Zrzesza ponad stu członków, głównie dzieci i młodzież w wieku od 10 do 20 lat. Chór wykonuje wszechstronny repertuar sakralny, obejmujący zarówno utwory a cappella od XVI do XXI wieku, w tym kompozycje dwu chórowe i kilkunastogłosowe, jak i większe formy wokalnoinstrumentalne, a także Negro Spiritual oraz standardy współczesnej muzyki rozrywkowej. Pueri Cantores Sancti Nicolai koncertowali w Austrii, Czechach, Francji, Hiszpanii, Holandii, Luksemburgu, Chór Pueri Cantores Sancti Nicolai, Niemczech, Słowacji i we Włoszech, m.in.: w katedrze fot. z arch. chóru Notre-Dame w Paryżu, Sanktuarium Maryjnym w Lourdes i katedrze Św. Piotra w Trewirze. Chór uczestniczył w wielu międzynarodowych konkursach i festiwalach. Prezesem i dyrygentem chóru jest Ks.

Stanisław Adamczyk (laureat Nagrody im. Jerzego Kurczewskiego), prowadzący również emisję głosu. Chór zrzeszony jest w Krajowej i Światowej Federacji Pueri Cantores, a od roku 1992 prowadzi działalność w formie Stowarzyszenia Artystycznego.

Informacja o prawach autorskich i prawach do odtwarzania Wszystkie kompozycje autorstwa Howarda Shore’a (ASCAP) z wyjątkiem: Aníron (motyw muzyczny Aragorna i Arweny) oraz May It Be muzyka: Enya/Nicky Ryan, słowa: Roma Ryan przedstawione odpowiednio w The Council of Elrond Assembles oraz The Road Goes Ever On…, Flaming Red Hair skomponowane przez Janet Roddick, Davida Donaldsona, Stephena Roche’a i Davida Longa; w wykonaniu: Janet Roddick, Davida Donaldsona, Stephena Roche’a oraz Davida Longa z towarzyszeniem: Chrisa O’Connora, Petera Daly’ego, Ruairidha Morrisona oraz Granta Shearera. Utwór The Road Goes Ever On z Bag End w wykonaniu Iana McKellena powtórzony w Keep It Secret, Keep It Safe w wykonaniu Iana Holma: muzyka: Fran Walsh, słowa: J.R.R. Tolkien. Lament For Gandalf z Caras Galadhon muzyka: Howard Shore, słowa: Philippa Boyens. In Dreams z The Road Goes Ever On… muzyka: Howard Shore, słowa: Fran Walsh. Słowa chóru: J.R.R. Tolkien, Philippa Boyens i Fran Walsh. Opublikowane przez New Line Tunes (ASCAP) Z wyjątkiem Gandalf’s Lament oraz In Dreams wydanych przy współpracy z New Line Tunes (ASCAP) oraz South Fifth Avenue Publishing (ASCAP), Aníron (motyw muzyczny Aragorna i Arweny) i May It Be wydane przez: EMI Music Publishing Ltd. c/o EMI Blackwood Music Inc. (BMI). © 2001 Wszelkie prawa zastrzeżone. Władca Pierścieni oraz nazwiska postaci, nazwy zdarzeń, przedmiotów i miejsc w nim przedstawionych stanowią zastrzeżony znak handlowy The Saul Zaentz Company d/b/a Tolkein Enterprises na licencji New Line Productions, Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone. Howard Shore chciałby podziękować następującym osobom: Peter Jackson, Fran Walsh, Philippa Boyens, J.R.R. Tolkien, Stephen Einhorn, Michael Mulvihill, Ronald Wilford, Jean-Jacques Cesbron, New Line Cinema, Mark Ordesky, Paul Broucek, Danny Bramson, Lori Silfen, Elizabeth Cotnoir, Alan Frey, Ludwig Wicki, Pirimin Zängerle, Doug Adams, Joshua Mehr, Sue Sinclair, Jesse Pynigar, Tim Starnes, Jeffrey Markowitz, Jeff Halsey.

Producenci Columbia Artists Music, LLC: Ronald A. Wilford – Prezes i Dyrektor Naczelny Jean-Jacques Cesbron – Wiceprezes zarządzający Joshua Mehr – Producent Jeffrey Markowitz – Dyrektor Techniczny Howard Shore Prince w New York Music Corporation Sue Sinclair – konsultant muzyczny, kopista Jesse Pynigar i Tim Starnes – Auricle