Akademia Apple

Adobe Photoshop 7

Lokalna Akademia Informatyczna Słupsk 2003

Teoria 1 BUDOWA OBRAZU Grafika komputerowa może być tworzona w dwóch podstawowych kategoriach — bitmapowej i wektorowej. Zajmiemy się teraz pojęciem grafiki bitmapowej. Obrazy bitmapowe mogą być również nazywane obrazami rastrowymi. Zbudowane są one z siatki pikseli, a każdy piksel ma określone specyficzne położenie i kolor. Praca z bitmapą polega nie na edycji obiektów, lecz na edycji pikseli. Bitmapy są podstawowym sposobem cyfrowej reprezentacji obrazów ciągłotonalnych, takich jak np. fotografie czy grafiki. Najlepiej nadają się do odwzorowania subtelnych odcieni we wszystkich obszarach obrazu. Wadą obrazów bitmapowych jest ich zależność od rozdzielczości, tzn. określonej liczby pikseli. W przypadku skalowania (powiększania) obraz może osiągnąć rozdzielczość niższą niż wymagana dla wyświetlania lub drukowania. Może to spowodować utratę szczegółów, objawiającą się w postaci wyraźnie widocznej mozaiki kwadratowych pikseli. Zjawisko to nosi nazwę pikselizacji obrazu. Aby zrozumieć, jak się mierzy i wyświetla piksele, konieczne jest wprowadzenie pojęć wymiarów pikseli i rozdzielczości. Liczba detali widoczna na obrazie zależy od wymiarów pikseli, podczas gdy rozdzielczość wyznacza obszar, który zajmą piksele po wydrukowaniu.

Wymiary pikseli Wielkość wyświetlanego obrazu na ekranie monitora jest zależna od wielkości obrazu wyrażonej w pikselach oraz od rozmiaru monitora i jego ustawień. Dla przykładu, typowy monitor 15" wyświetla obraz o wielkości 800 pikseli w poziomie oraz 600 pikseli w pionie. Obraz o wielkości 800x600 pikseli zajmie więc cały ekran. Gdy zmienimy monitor na większy, lecz o tej samej liczbie pikseli w pionie i w poziomie, ten sam obraz również wypełni ekran w całości, ale piksele będą większe. Gdy zmienimy rozdzielczość monitora na wyższą, np. 1024x768 pikseli, ten sam obraz będzie zajmował tylko część ekranu. Przygotowując obrazy dla publikacji internetowych trzeba wziąć pod uwagę, że strona internetowa będzie oglądana na monitorach o różnorakiej rozdzielczości.

Rozdzielczość obrazu Liczba pikseli na jednostkę długości zwykle podawana jest w pikselach na cal (ang. Piel per inch — ppi). W programie ImageReady rozdzielczość jest zawsze ustawiona na 72 ppi, ponieważ program ten służy do tworzenia obrazów multimedialnych nieprzeznaczonych do druku. W Photoshopie możliwe są dowolne zmiany rozdzielczości. Takie zmiany, o ile nie zmieniają liczby pikseli, wpływają tylko na zmianę powierzchni wydruku danego obrazu. Aby wydrukować obraz o niezmienionych wymiarach i zwiększonej rozdzielczości, konieczne jest równoczesne zwiększenie liczby pikseli. Dla przykładu, obraz o wymiarach 1cm x 1cm i rozdzielczości 28 ppc (pikseli na centymetr) zawiera 784 piksele. Ten sam obraz przy rozdzielczości 118 ppc zawiera już 13924 pikseli. Obrazy cyfrowe o wyższej rozdzielczości są w stanie przedstawić więcej detali oraz bardziej subtelne przejścia kolorystyczne. Trzeba jednak wiedzieć, że zwiększenie rozdzielczości obrazów o pierwotnie niskiej rozdzielczości powoduje jedynie rozciągnięcie informacji oryginalnych pikseli na większą liczbę pikseli i nie zwiększa szczegółowości obrazu. Z drugiej strony użycie zbyt wielkiej rozdzielczości (np. piksel mniejszy niż urządzenie drukujące jest w stanie wygenerować) zwiększa jedynie wielkość pliku i spowalnia proces drukowania.

Rozdzielczość monitora Liczba pikseli wyświetlanych na jednostkę długości monitora nazywana jest rozdzielczością monitora. Większość monitorów posiada rozdzielczość około 96 dpi (ang. dots per inch), podczas gdy starsze modele monitorów firmy Apple posiadają rozdzielczość 72dpi.

Rozdzielczość drukowania Jest to liczba punktów w wydruku na jednostkę długości (np. dpi, czyli kropki/cal) wytworzona przez urządzenia drukujące, takie jak naświetlarki i drukarki laserowe. Większość drukarek laserowych zapewnia rozdzielczość druku 600 dpi, a naświetlarki posiadają zwykle rozdzielczość 1200 dpi i większą. Drukarki atramentowe w większości wtworzą obrazy w nieco inny sposób. Zamiast punktów (plamek) rastrowych budują obraz z dużej liczby maleńkich kropel atramentu rozmieszczonych z różną gęstością. Większość drukarek atramentowych posiada rozdzielczość od 300 do 720 dpi. Informacje o optymalnej rozdzielczości wydruku znajdziemy w dokumentacji drukarki.

Wielkość pliku Rozmiar pliku obrazka cyfrowego, wyrażany w kilobajtach (KB), megabajtach (MB) lub gigabajtach (GB), jest proporcjonalny do całkowitej liczby pikseli obrazka. Obrazki o wyższej rozdzielczości zawierają więcej szczegółów przy tym samym rozmiarze i są zapisywane w plikach o większych rozmiarach. Na przykład obrazek 1 na 1 cal o rozdzielczości 200 ppi zawiera cztery razy więcej pikseli niż taki sam obrazek o

2

rozdzielczości 100 ppi, a więc plik jest czterokrotnie większy. Dobór rozdzielczości obrazka jest więc kompromisem pomiędzy wymaganą jakością a wielkością pliku.

FORMATY PLIKÓW Z powodu różnych metod kompresji, używanych przez formaty TIFF, GIF, JPEG i PNG, rozmiar pliku obrazu cyfrowego może by różny w zależności od użytego formatu. Rozmiar pliku jest także uzależniony od głębi bitowej, ilości warstw i kanałów obrazka. Maksymalna wielkość pliku w Photoshopie to 2 GB, a maksymalny rozmiar obrazka to 30 000 na 30 000 pikseli. Ograniczenia te wpływają na maksymalną wielkość i rozdzielczość obrazków.

Format Photoshopa Format Photoshopa to domyślny format pliku dla tego programu, a także jedyny format obsługujący wszystkie jego funkcje. Zapisując plik PSD do użytku we wcześniejszych wersjach Photoshopa lub ImageReady, można ustawić preferencje maksymalizujące zgodność plików.

TIFF Format TIFF (Tagged Image File Format) służy do wymiany plików między aplikacjami służy do wymiany plików między aplikacjami i platformami komputerowymi. TIFF to elastyczny format obrazków rastrowych, obsługiwany przez praktycznie wszystkie programy graficzne i aplikacje DTP. Obrazki TIFF mogą również generować niemal wszystkie skanery biurkowe. Format TIFF obsługuje obrazki w trybie CMYK, RGB, Lab, koloru indeksowanego i skali szarości z kanałami alfa oraz obrazki w trybie bitmapy bez kanałów alfa. Photoshop może zapisywać warstwy w pliku TIFF, jednak po otwarciu tego pliku w innej aplikacji widoczna będzie tylko wersja spłaszczona.

JPEG Format JPEG ( Joint Photographic Experts Group) jest powszechnie stosowany do wyświetlania fotografii i innych obrazków o płynnych przejściach tonalnych na stronach WWW w języku HTML oraz w innych usługach sieciowych. Format JPEG obsługuje tryby koloru CMYK, RGB i skali szarości, ale nie obsługuje kanałów alfa. W przeciwieństwie do formatu GIF, JPEG nie indeksuje informacji o kolorze, ale kompresuje rozmiar pliku przez wybiórcze usuwanie danych. Obrazek JPEG jest po otwarciu automatycznie rozkompresowywany. Wyższy poziom kompresji daje obrazek o niższej jakości, natomiast niższy poziom kompresji zapewnia lepszą jakość obrazka. W większości przypadków opcja jakości maksymalnej daje rezultat nie do odróżnienia od oryginału.

GIF Format GIF (Graphics Interchange Format) to format pliku obrazków w kolorze to format pliku obrazków w kolorze indeksowanym, powszechnie stosowany do wyświetlania grafiki na stronach sieci WWW w języku HTML oraz w innych usługach sieciowych. Format GIF stosuje kompresję LZW, minimalizując rozmiar pliku i czas transmisji elektronicznej. GIF zachowuje przezroczystość w obrazkach w kolorze indeksowanym, jednak nie obsługuje kanałów alfa.

PNG Format PNG ( Portable Network Graphics) powstał jako niechroniona patentem alternatywa dla formatu GIF. Zapewnia on kompresję bezstratną i jest wykorzystywany do wyświetlania obrazków na stronach WWW. W przeciwieństwie do formatu GIF, format PNG obsługuje obrazki 24-bitowe i daje przezroczystość tła bez postrzępionych krawędzi, jednak niektóre przeglądarki Internetu nie wyświetlają obrazków w tym formacie. Format PNG obsługuje tryby RGB, koloru indeksowanego, skali szarości i bitmapy bez kanałów alfa. PNG zachowuje przezroczystość w obrazkach w skali szarości i kolorze RGB.

BMP BMP to standardowy format obrazu Windows, obsługiwany przez komputery zgodne z systemami Windows i DOS. Format BMP obsługuje tryby RGB, koloru indeksowanego, skali szarości i bitmapy. Można wybrać format Windows lub OS/2® i określić głębię bitową obrazka.

WBMP Format WBMP to standardowy format optymalizacji obrazków dla urządzeń przenośnych, takich jak telefony komórkowe. WBMP obsługuje 1-bitową głębię koloru, co oznacza, że obrazki te zawierają tylko czarne i białe piksele. W praktyce białe piksele są przez większość aplikacji i urządzeń traktowane jako puste (widać kolor tła).

3

Teoria 2 TRYBY I MODELE KOLORU W PHOTOSHOPIE Adobe Photoshop wykorzystuje wiele trybów koloru do wyświetlania i drukowania obrazków. Tryby te są oparte na znanych modelach służących do opisywania i odtwarzania koloru. Najpopularniejsze modele to: HSB (hue, saturation, brightness — barwa, nasycenie, jasność); RGB (red, green, blue — czerwony, zielony, niebieski); CMYK (cyan, magenta, yellow, black— cyjan, magenta, żółty, czarny) oraz L*a*b*. Poza trybami opartymi na modelach kolorów Photoshop oferuje tryby dla specjalnych wydruków koloru, takie jak kolor indeksowany i bichromia. ImageReady używa trybu RGB.

Model RGB Zmieszanie trzech podstawowych składników światła kolorowego w różnych proporcjach i natężeniach pozwala odtworzyć sporą część widzialnego widma światła. Składniki te są znane jako kolory podstawowe: czerwony, zielony i niebieski (red, green i blue — RGB). Przy mieszaniu dwóch z trzech kolorów podstawowych powstają kolory wtórne — cyjan, agenta i żółty. Ponieważ kolory podstawowe, łącząc się ze sobą w pełnych natężeniach, dają kolor biały, zwane są także kolorami addytywnymi. Powstała biel odbija całe światło, trafiając z powrotem do oka. Kolory addytywne używane są w oświetleniu, sprzęcie wideo, kamerach filmowych i monitorach. Monitor na przykład tworzy kolory, emitując światło przez luminofory— czerwony, zielony i niebieski.

Model CMYK W modelu CMYK wykorzystuje się fakt zróżnicowanego pochłaniania (absorpcji) światła przez farby naniesione na papier. Gdy białe światło pada na półprzezroczyste, barwne farby, część jego widma jest absorbowana. Kolor, który nie został zaabsorbowany, odbija się i wraca do oka. Teoretycznie, połączenie czystych, pełnych kolorów cyjanu, magenty i żółtego powinno tworzyć czerń absorbującą całe widmo. Dlatego właśnie kolory te nazywa się subtraktywnymi. Ponieważ wszystkie farby zawierają zanieczyszczenia, połączenie trzech wymienionych farb daje w rzeczywistości kolor brudnobrązowy, który musi być uzupełniony czarną farbą (K), by dawać prawdziwą czerń. (Litera K zamiast B jak „black” została tu użyta, by uniknąć nieporozumień, ponieważ B mogłoby również oznaczać blue — niebieski.) Łączenie tych farb w celu odtworzenia koloru nazywa się czterobarwnym procesem druku. Kolory subtraktywne (CMY) i addytywne (RGB) są kolorami komplementarnymi. Każda para kolorów subtraktywnych tworzy kolor addytywny i odwrotnie.

4

Model L*a*b* Model koloru L*a*b* jest oparty na modelu koloru XYZ, zaproponowanym w roku 1931 przez Międzynarodową Komisję ds. Oświetlenia (CIE, Commission Internationale d’Eclairage) jako międzynarodowy standard miary kolorów. W roku 1976 pierwotny model poprawiono i nazwano CIE L*a*b*. Model L*a*b* został zaprojektowany, tak by nie zależał od konkretnego urządzenia, to znaczy, żeby odtwarzał takie same kolory niezależnie od urządzenia generującego wyjściowy obrazek — monitora, drukarki czy komputera. Kolor L*a*b* tworzony jest ze składnika luminancji albo jasności L oraz z dwóch składników chromatycznych — składnika a (zmieniającego się od zielonego do czerwonego) oraz składnika (zmieniającego się od zielonego do czerwonego) oraz składnika b (zmieniającego się od niebieskiego do żółtego).

Tryb koloru indeksowanego W tym trybie jest używanych maksymalnie 256 kolorów. Przy przekształcaniu obrazka w tryb koloru indeksowanego Photoshop tworzy specjalną tabelę Color Look-up Table (CLUT), w której zapisuje kolory obrazka wraz z ich indeksami. Jeśli kolor oryginalnego obrazka nie występuje w tabeli, program dopasowuje kolor najbliższy kolorowi z tabeli kolorów lub symuluje go za pomocą dostępnych kolorów. Tryb koloru indeksowanego jest używany do ograniczenia palety kolorów stosowanych w obrazku (np. przed użyciem obrazka w aplikacji do tworzenia animacji multimedialnych lub na stronie Web). Tryb umożliwia prowadzenie edycji w ograniczonym zakresie. Jeśli planujemy bardziej poważne zmiany, należy przełączyć się czasowo na tryb RGB.

PODSTAWOWE NARZĘDZIA. SELEKCJA Używanie narzędzia Wiadro z farbą Wiadro z farbą powoduje wypełnienie pikseli przyległych do „klikniętego” piksela i mających podobny do niego kolor. Uwaga: Wiadro z farbą nie może być stosowane na obrazkach o głębi 1-bitowej. Aby użyć narzędzia Wiadro z farbą, należy określić kolor narzędzia. Kolor narzędzia jest używany do malowania, wypełniania i obrysowywania zaznaczeń, jest używany do malowania, wypełniania i obrysowywania zaznaczeń, a kolor tła do tworzenia wypełnień gradientowych i do wypełniania wymazanych obszarów do tworzenia wypełnień gradientowych i do wypełniania wymazanych obszarów obrazka. Kolory narzędzia i tła są także używane w przypadku niektórych efektów specjalnych. Korzystanie z narzędzia Wiadro z farbą (Photoshop): • Określić, czy selekcja ma być wypełniona kolorem narzędzia, czy wzorkiem. • Określić krycie i tryb mieszania. • Wpisać wartość tolerancji wypełnienia.

Tolerancja Opcja Tolerancja(Tolerance) określa, jak bardzo podobny w kolorze musi być piksel, który ma być wypełniony. Dopuszczalne są wartości od 0 do 255. Niska wartość tolerancji powoduje, że zostaną wypełnione piksele w kolorze bardzo zbliżonym do koloru klikniętego piksela. Wysoka wartość tolerancji powoduje, że zostaną wypełnione piksele bardziej różniące się kolorem. Chcąc wypełnić tylko piksele przylegające do piksela, na którym kliknięto, należy zaznaczyć opcję Ciągłe (Contiguous). Jeżeli chcemy wypełnić wszystkie podobne

5

piksele występujące w obrazku, musimy pozostawić tę opcję bez zaznaczenia. W celu wygładzenia krawędzi wypełnionego zaznaczenia należy zaznaczyć opcję Wygładzanie(Anti-aliased).

WYGŁADZANIE KRAWĘDZI ZAZNACZENIA Ostre krawędzie zaznaczenia mogą być wygładzone przy pomocy wygładzania (ang. antialiasing) lub wtapiania (ang. feather).

Wygładzanie Poszarpane krawędzie zaznaczenia są wygładzane poprzez częściowe wypełnienie brzegowych pikseli (stają się one półprzezroczyste). Ponieważ zmianie ulegają tylko piksele brzegowe, nie traci się żadnych szczegółów. Wygładzanie jest użyteczne podczas tworzenia złożonych obrazków metodą wycinania, kopiowania i wklejania. Opisany typ wygładzania można zastosować do Lassa, Lassa wielokątnego, Lassa magnetycznego, eliptycznego narzędzia do zaznaczania, narzędzia do zaznaczania prostokątów zaokrąglonych (ImageReady) i Różdżki. Opcja powinna być włączona przed użyciem narzędzia, ponieważ wygładzenie nie może być stosowane po dokonaniu zaznaczenia.

Wtapianie Krawędzie zaznaczenia są rozmywane poprzez utworzenie strefy granicznej między zaznaczeniem a otaczającymi go pikselami. W opisanej strefie granice zaznaczenia są stopniowo mieszane. Wygładzanie takie może spowodować pewną utratę szczegółów na krawędzi zaznaczenia. Wtapianie można zdefiniować dla zaznaczeń wykonywanych przy użyciu Lassa, Lassa wielokątnego, Lassa magnetycznego lub narzędzia do zaznaczania oraz wtopić krawędzie istniejącego zaznaczenia. Wyniki wtapiania stają się widoczne po przesunięciu, wycięciu, skopiowaniu lub wypełnieniu zaznaczenia.

Teoria 3 NARZĘDZA SELEKCJI Narzędzia selekcji pozwalają zaznaczać prostokątne, eliptyczne, zaokrąglone fragmenty obrazka oraz rzędy i kolumny na szerokość 1 piksela. Standardowo selekcja rozciąga się od narożnika. Chcąc użyć narzędzia selekcji, należy wybrać jedno z narzędzi: • Selekcja prostokątna zaznacza obszar w kształcie prostokąta. • (ImageReady) Selekcja prostokątem zaokrąglonym zaznacza obszar w kształcie zaokrąglonego prostokąta, np. przyciski na stronie internetowej. zaznacza obszar kształcie elipsy. • Selekcja eliptyczna • Narzędzie do selekcji pojedynczych rzędów kolumnę o szerokości 1 piksela.

lub pojedynczych kolumn

zaznacza rząd lub

Opcje selekcji W pasku opcji można wybrać opcję tworzenia nowej selekcji , dodania do selekcji , odjęcia od selekcji . lub selekcji części wspólnej z inną selekcją Dla selekcji można ponadto: • Określić ustawienie wtapiania w pasku opcji. • Włączyć lub wyłączyć opcję wygładzania dla narzędzi Zaznaczanie prostokątem zaokrąglonym i Zaznaczanie eliptyczne. • Ustalić parametry wygładzania krawędzi zaznaczenia. Jeśli wybrano prostokątne lub eliptyczne narzędzie do zaznaczania, należy zaznaczyć wybraną opcję z menu Sty (Style): Zwykły (Normal) — aby określić proporcje zaznaczanego obszaru przez przeciągnięcie myszką.

6

Stałe proporcje boków (Fixed Aspect Ratio) — aby ustalić stosunek wysokości do szerokości zaznaczenia. Wartość należy podać w pikselach (z częściami dziesiętnymi włącznie). Aby na przykład zaznaczyć obszar dwa razy szerszy niż jego wysokość, należy podać szerokość 2 i wysokość 1. Stała wielkość (Fixed Size)— aby ustalić wysokość i szerokość zaznaczenia wyrażoną w pikselach, w liczbach całkowitych. Należy przy tym pamiętać, że liczba pikseli potrzebna do utworzenia zaznaczenia o wielkości np. 1 cala zmienia się w zależności od rozdzielczości obrazka.

Narzędzia Lasso, Lasso wielokątne, Lasso magnetyczne Narzędzia Lasso i Lasso wielokątne pozwalają na rysowanie łamanej i dowolnej krzywej wokół danego obszaru. Przy używaniu Lassa magnetycznego rysowana krzywa jest przyciągana i dokładnie przylega do krawędzi zaznaczanego obszaru. Chcąc użyć narzędzia Lasso, należy: i ustawić opcje. • Wybrać narzędzie Lasso • Przeciągnąć myszką wokół obszaru, który ma być zaznaczony. Jeśli chcemy stworzyć selekcję linią łamaną (czyli użyć narzędzia Lasso wielokątne), możemy rozpocząć zaznaczanie zwykłym Lassem, a następnie wcisnąć klawisz Alt (Windows) lub Option (Mac OS) i kliknąć w miejscach początków i końców elementów. Puszczając klawisz Alt/Option, wracamy do trybu selekcji odręcznej. Aby usunąć narysowane wcześniej segmenty, należy wcisnąć klawisz Delete i przytrzymywać go, dopóki wybrane segmenty nie zostaną usunięte. Aby zamknąć krawędź selekcji, należy zwolnić przycisk myszki i ewentualnie wciśnięte klawisze Alt/Option. Chcąc skorzystać z narzędzia Lasso wielokątne , należy: • Wybrać narzędzie Lasso wielokątne i ustawić opcje. • Kliknąć na obrazku, by wybrać punkt początkowy selekcji, a następnie wykonać jedną lub kilka z poniższych czynności: – Aby narysować odcinek, należy umieścić kursor w miejscu końca pierwszego odcinka i kliknąć. Następne kliknięcia będą określać położenie kolejnych odcinków. – Aby narysować krzywą (działanie jak w zwykłym Lassem), należy wcisnąć klawisz Alt/Option i przeciągnąć kursor. Po zakończeniu kreślenia fragmentu krzywej należy zwolnić klawisz Alt/Option i przycisk myszy. – Aby usunąć narysowane wcześniej segmenty, należy wcisnąć klawisz Delete. – Aby zamknąć krawędź selekcji, należy umieścić kursor narzędzia Lasso w punkcie początkowym (obok kursora pojawi się okrąg) i kliknąć. Jeśli kursor nie jest umieszczony w punkcie początkowym, należy dwukrotnie kliknąć kursorem narzędzia lub kliknąć, wciskając równocześnie klawisz Ctrl (Windows) lub Command (Mac OS). Gdy chcemy użyć narzędzia Lasso magnetyczne, musimy: • Wybrać narzędzie Lasso magnetyczne i zaznaczyć wybrane opcje. • Kliknąć na obrazku tak, by wskazać pierwszy punkt selekcji. Punkty zaczepienia przytrzymują krawędź selekcji w określonym miejscu. • Aby narysować krzywą, należy przesuwać kursor wzdłuż krawędzi, która ma być obrysowana. (Przeciąganie może również odbywać się z wciśniętym przyciskiem myszy.) Ostatni segment krawędzi zaznaczania pozostaje aktywny. Po przesunięciu kursora aktywny segment jest przyciągany do najsilniejszej krawędzi obrazka (siła przyciągania jest określana na podstawie ustawienia szerokości w pasku opcji). W pewnych odstępach Lasso magnetyczne dodaje do krawędzi zaznaczenia punkty zaczepienia. Jeśli krzywa nie jest przyciągana przez krawędź obszaru zaznaczanego, należy kliknąć w wybranym miejscu, i w ten sposób umieścić punkt zaczepienia, a następnie kontynuować obrysowanie krawędzi i jeśli zachodzi taka potrzeba, dodać punkty zaczepienia. • Aby przełączyć się na inne narzędzie z grupy narzędzi Lasso, należy wcisnąć klawisz Alt/Option i przeciągać kursor z wciśniętym przyciskiem myszki (narzędzie Lasso). Gdy chcemy włączyć narzędzie Lasso wielokątne, należy wcisnąć klawisz Alt/Option i kliknąć. Aby wymazać właśnie narysowane segmenty i punkty selekcji, należy wcisnąć klawisz Delete. Gdy chcemy zamknąć krawędź zaznaczenia, należy dwukrotnie kliknąć myszką lub wcisnąć klawisz Enter/Return. • Aby zamknąć krawędź z linią łamaną, należy wcisnąć klawisz Alt/Option i dwukrotnie kliknąć. • Aby zamknąć krawędź, należy przeciągnąć kursor nad punktami startowymi i kliknąć.

NARZĘDZIE GUMKA Narzędzie Gumka zmienia piksele na obrazku przy pomocy przeciągnięć kursora. Jeśli operacje są wykonywane na tle lub innej warstwie z zablokowaną przezroczystością, to kolor pikseli zmienia się na kolor tła. W innym

7

przypadku kolor zastępowany jest przez piksele przezroczyste. Gumka pozwala też na przywracanie danego obszaru do stanu określonego w palecie Historia.

WARSTWY Dzięki warstwom użytkownik może opracowywać wybrane elementy obrazka bez modyfikowania innych elementów. Kompozycja warstw przypomina stos ułożonych jedna na drugiej, przezroczystych folii. Gdy na warstwie wierzchniej nie znajduje się żaden obrazek,

widać przez nią warstwy położone niżej. Operacje wykonywane na warstwach, na przykład zmiana ich kolejności czy atrybutów, stanowią jedną z metod projektowania obrazków. Pewne funkcje specjalne, na przykład warstwy dopasowania, warstwy wypełnień i style warstw, pozwalają wprowadzać do obrazków wyszukane efekty specjalne.Dzięki przezroczystym obszarom warstw można oglądać elementy warstw położonych niżej.

Stosowanie przekształceń Polecenia dostępne w podmenu Przekształć( Edit-Transform) pozwalają wykonywać następujące przekształcenia: • Skalowanie (Scale), które polega na powiększaniu lub zmniejszaniu elementu względem określonego punktu odniesienia. Elementy mogą być skalowane w poziomie, w pionie lub w obu płaszczyznach jednocześnie. • Obracanie (Rotate) elementu wokół punktu odniesienia. Domyślnie, punktem odniesienia jest środek obiektu, ale jego położenie można zmienić. • Pochylanie (Skew) elementu w poziomie lub w pionie. • Zniekształcanie (Distort), które polega na rozciąganiu elementu we wszystkich kierunkach. • Stosowanie perspektywy względem określonego punktu odniesienia. W Photoshopie przed zastosowaniem przekształcenia złożonego można przeprowadzić kilka przekształceń podstawowych. Można wybrać na przykład polecenie Skaluj, przeciągnąć uchwyty, zmieniając rozmiary warstwy, wybrać polecenie Zniekształć, ponownie przeciągnąć Zniekształć uchwyty, aby uzyskać określone zniekształcenie i dopiero wtedy wcisnąć klawisz Enter/Return, aby wykonać obie transformacje jednocześnie. W ImageReady wszystkie przekształcenia mogą być wykonane jednocześnie. Umożliwia to polecenie Przekształć/Numerycznie.

Blokowanie warstw Całkowita lub częściowa blokada warstwy pozwala chronić jej zawartość. Po zablokowaniu warstwy obok jej nazwy wyświetlana jest ikona blokady. Ikona jest wypełniona, gdy warstwa jest całkowicie zablokowana i żadna edycja jest niemożliwa. Jeśli brak ikony, warstwa jest częściowo zablokowana. Aby zablokować wszystkie właściwości warstwy lub zestawu warstw, należy zaznaczyć warstwę lub zestaw warstw i wykonać jedną z następujących czynności: • Kliknąć na przycisku Zablokuj wszystkie w palecie Warstwy (Layers). Uwaga: Jeśli do warstwy w zablokowanym zestawie warstw zastosowano indywidualne opcje blokady, ikona blokady jest „wyszarzona” . Aby częściowo zablokować warstwę, należy ją zaznaczyć i kliknąć na jednej lub kilku opcjach blokady w palecie Warstwy(Layers). • Opcja Zablokuj przezroczyste piksele zapobiega edycji pikseli przezroczystych. • Opcja Zablokuj obrazek zapobiega wprowadzaniu zmian do obrazka przy pomocy narzędzi do malowania. • Opcja Zablokuj położenie zapobiega przesuwaniu pikseli.

8

Łączenie warstw Po połączeniu warstw lub zestawów warstw można je przenosić razem jako całość. Zawartość takich połączeń można też kopiować, wklejać, scalać, poddawać przekształceniom i tworzyć z nich grupy odcinania. Aby połączyć warstwy, należy: • Zaznaczyć warstwę lub zestaw warstw w palecie Warstwy(Layers). • Kliknąć na kolumnie położonej bezpośrednio po lewej stronie warstw, które mają być połączone z zaznaczoną warstwą. W kolumnie zostanie wyświetlona ikona połączenia Warstwy kliknąć na odpowiednich ikonach połączeń.

. Aby rozłączyć warstwy, należy w palecie

Wyrównanie warstw W palecie Warstwy połączyć dwie lub więcej warstw. • Wybrać narzędzie Przesuwanie . • Kliknąć na wybranych przyciskach w pasku opcji: Wyrównaj do górnych krawędzi , Wyśrodkuj w pionie , , Wyrównaj do lewej krawędzi , Wyśrodkuj w poziomie lub Wyrównaj Wyrównaj do dolnych krawędzi do prawej krawędzi .

Aby rozmieścić warstwy na obrazku, należy: • W palecie Warstwy połączyć trzy lub więcej warstw. • Wybrać narzędzie Przesuwanie . • W pasku opcji kliknąć na wybranych przyciskach rozmieszczania: Rozmieść do góry , Rozmieść pionowo do środka , Rozmieść do dołu , Rozmieść do lewej , Rozmieść poziomo do środka lub Rozmieść do prawej .

Spłaszczanie wszystkich warstw (Layer – Flatten Image) Wszystkie widoczne warstwy spłaszczonego obrazka są złączone z tłem, co powoduje zmniejszenie rozmiaru pliku. Spłaszczanie obrazka pomija wszystkie warstwy ukryte i wypełnia pozostałe obszary przezroczyste kolorem białym. W większości przypadków nie zaleca się spłaszczania aż do zakończenia edycji poszczególnych warstw.

Teoria 4 KANAŁY (Channels) Każdy obrazek w Adobe Photoshopie obejmuje jeden lub więcej kanałów zawierających informacje o kolorach obrazka. Liczba domyślnych kanałów koloru obrazka jest uzależniona od jego trybu koloru. Na przykład obrazek CMYK ma co najmniej cztery kanały — po jednym dla informacji dotyczącej cyjanu, magenty, żółtego i czarnego. Zatem w trybie CMYK kanał jest odpowiednikiem farby w druku. Oprócz wymienionych wyżej kanałów domyślnych do obrazków można dodawać kanały dodatkowe. Są to: kanały alfa— przeznaczone do przechowywania i edycji zaznaczeń jako masek, oraz kanały kolorów dodatkowych — użyteczne podczas drukowania.

Zapisywanie selekcji jako maski Użytkownik może zapisać dowolną selekcję jako maskę w istniejącym lub nowym kanale alfa. Aby zapisać selekcję w nowym kanale z domyślnymi opcjami, należy: • Zaznaczyć obszar lub obszary obrazka, które mają być wyselekcjonowane. • Przejść w Palecie Warstwy (Layers) na zakładkę Kanały (Channels). Kliknąć na przycisku Zapisz zaznaczenie , w dolnej części palety Kanały. Nowy kanał pojawi się z nazwą utworzoną zgodnie ze sposobem jego tworzenia. Aby zapisać selekcję w nowym lub istniejącym kanale, należy: • Zaznaczyć obszar lub obszary obrazka, które mają być wybrane. • Wybrać polecenie Zaznacz/Zapisz zaznaczenie (Select/ save Selection). • W oknie dialogowym Zapisz/Save zaznaczenie kliknąć OK.

9

TRYBY MIESZANIA DLA NARZĘDZI I WARSTW

Zwykły (Normal) — zmienia kolor piksela na kolor wynikowy. Jest to tryb standardowy. (Tryb zwykły nazywany jest Progiem przy pracy z obrazkami bitmapowymi lub w kolorze indeksowanym.) Rozpuszczanie (Dissolve) — zmienia piksel na kolor wynikowy; kolor wynikowy jest jednak przypadkową zamianą piksela w kolorze podstawowym lub domieszki, w zależności od położenia piksela krycia. Ciemniejsze (Darken) — wyszukuje informacje o kolorach we wszystkich kanałach i wybiera jako kolor wynikowy ciemniejszy spośród kolorów bazowego i domieszkowego. Piksele jaśniejsze niż kolor domieszkowy są zastępowane, a piksele ciemniejsze od koloru domieszkowego pozostają nie zmienione. Mnożenie (Multiply)— sprawdza informacje o kolorze we wszystkich kanałach i mnoży kolor bazowy przez kolor domieszki. Kolor wynikowy jest zawsze kolorem ciemniejszym. Pomnożenie dowolnego koloru i czarnego powoduje powstanie koloru czarnego. Pomnożenie dowolnego koloru i białego pozostawia kolor bez zmian. Podczas malowania kolorem innym niż biały lub czarny kolejne pociągnięcia narzędziem do malowania dają kolory coraz ciemniejsze. Dosycenie koloru (Color Burn) — wyszukuje informacje o kolorach we wszystkich kanałach i rozjaśnia kolor bazowy tak, by uwzględnić kolor domieszkowy. Mieszanie z czarnym nie powoduje żadnych zmian. Ściemnianie liniowe (Linear Burn) — wyszukuje informacje o kolorach we wszystkich kanałach i wybiera jako kolor wynikowy ciemniejszy spośród kolorów bazowego i domieszkowego. Mieszanie z białym nie powoduje żadnych zmian. Jaśniej (Lighten) — wyszukuje informacje o kolorach we wszystkich kanałach i wybiera jako kolor wynikowy jaśniejszy spośród kolorów bazowego i domieszkowego. Piksele ciemniejsze od koloru domieszkowego zostają zastąpione, a piksele jaśniejsze od niego pozostają niezmienione. Mnożenie odwrotności (Multiply)— Sprawdza informacje o kolorze we wszystkich kanałach i mnoży odwrotności koloru domieszkowego i bazowego. Kolor wynikowy jest zawsze jaśniejszy. Mnożenie odwrotności z czarnym pozostawia kolor bez zmian, z białym — daje kolor biały. Efektjest podobny do wybielenia obszaru. Rozjaśnianie — wyszukuje informacje o kolorach we wszystkich kanałach i rozjaśnia kolor bazowy poprzez zmniejszenie kontrastu, tak by uwzględnić kolor domieszkowy.Mieszanie z czarnym nie powoduje żadnych zmian. Rozjaśnianie liniowe — wyszukuje informacje o kolorach we wszystkich kanałach i rozjaśnia kolor bazowy poprzez zwiększenie jasności, tak by uwzględnić kolor domieszkowy. Mieszanie z czarnym nie powoduje żadnych zmian. Nakładka — mnoży lub rasteryzuje kolory w zależności od koloru bazowego. Wzorki lub kolory są nakładane na istniejące piksele przy zapisywaniu rozjaśnień i cieni koloru bazowego. Kolor bazowy nie jest zastępowany, lecz mieszany z kolorem domieszki, przez co oddaje rozjaśnienia i cienie koloru pierwotnego. Łagodne światło — przyciemnia lub rozjaśnia kolory w zależności od koloru domieszkowego. Efekt jest podobny do efektu oświetlenia obrazu światłem rozproszonym. Jeśli kolor domieszkowy (źródło światła) jest jaśniejszy niż szarość 50-procentowa, obrazek zostanie rozjaśniony, jak gdyby został opracowany narzędziem do rozjaśniania. Jeśli kolor domieszkowy jest ciemniejszy od szarości 50procentowej, obrazek zostanie przyciemniony, jak gdyby został poddany wypalaniu. Malowanie czystą czernią lub czystą bielą daje obszary ciemniejsze lub jaśniejsze, lecz nie w czystym kolorze czarnym lub białym. Ostre światło — mnoży lub rasteryzuje kolory w zależności od koloru domieszkowego. Efekt jest podobny do efektu oświetlenia obrazka ostrym światłem reflektora. Jeśli kolor domieszkowy (źródło światła) jest jaśniejszy od 50-procentowej szarości, obrazek zostaje rozjaśniony, jak gdyby został poddany rozjaśnianiu kolorów. Operacja jest używana do wzbogacania obrazka o tony jasne. Jeśli kolor domieszkowy jest ciemniejszy od 50-procentowej szarości, obrazek zostaje przyciemniony, jak gdyby został wymnożony, co jest używane do wprowadzania na obrazek cieni. Malowanie czystą czernią lub czystą bielą daje czystą czerń lub czystą biel. Jaskrawe światła — rozjaśnia lub przyciemnia kolory poprzez zwiększenie lub zmniejszenie kontrastu, w zależności od koloru domieszkowego. Jeśli kolor domieszkowy (źródło światła) jest jaśniejszy od 50procentowej szarości, obrazek zostaje rozjaśniony poprzez zmniejszenie kontrastu. Jeśli kolor

10

domieszkowy jest ciemniejszy od 50-procentowej szarości, obrazek zostaje przyciemniony poprzez zwiększenie kontrastu. Światło liniowe — rozjaśnia lub przyciemnia kolory poprzez zwiększenie lub zmniejszenie jasności, w zależności od koloru domieszkowego. Jeśli kolor domieszkowy (źródło światła) jest jaśniejszy od 50procentowej szarości, obrazek zostaje rozjaśniony poprzez zwiększenie jasności. Jeśli kolor domieszkowy jest ciemniejszy od 50-procentowej szarości, obrazek zostaje przyciemniony poprzez zmniejszenie jasności. Światło punktowe — zastępuje kolory w zależności od koloru domieszkowego. Jeśli kolor domieszkowy (źródło światła) jest jaśniejszy od 50-procentowej szarości, piksele ciemniejsze od koloru domieszkowego są zastępowane, a pozostałe nie ulegają żadnym zmianom. Jeśli kolor domieszkowy jest ciemniejszy od 50-procentowej szarości, piksele jaśniejsze od koloru domieszkowego są zastępowane, a pozostałe nie ulegają żadnym zmianom. Opcja pozwala dodawać do obrazków efekty specjalne. Różnica — wyszukuje informacje o kolorach we wszystkich kanałach i albo odejmuje od koloru bazowego kolor domieszkowy, albo od koloru domieszkowego kolor bazowy — w zależności od tego, który jest jaśniejszy. Mieszanie z białym powoduje inwersję koloru bazowego; mieszanie z czarnym nie powoduje żadnych zmian. Wyłączenie — tworzy efekt podobny do trybu Różnica, ale bardziej miękki. Mieszanie z białym powoduje inwersję koloru białego. Mieszanie z czarnym nie powoduje żadnych zmian. Barwa — tworzy kolor wynikowy o luminancji i nasyceniu koloru bazowego i barwie koloru domieszkowego. Nasycenie — tworzy kolor wynikowy o luminancji i barwie koloru bazowego oraz nasyceniu koloru domieszkowego. Malowanie w tym trybie na obszarze o zerowym nasyceniu (szarym) nie powoduje żadnych zmian. Kolor — tworzy kolor wynikowy o luminacji koloru bazowego oraz barwie i nasyceniu koloru domieszkowego. Daje to efekt zachowania poziomu szarości obrazka i jest używane do barwienia obrazków monochromatycznych oraz nadawania odcienia obrazkom kolorowym. Luminacja — tworzy kolor wynikowy o barwie i nasyceniu koloru bazowego oraz luminacji koloru domieszkowego. Tryb daje efekt odwrotny do trybu Kolor.

TWORZENIE I EDYCJA WZORKÓW Wzorek jest do pewien obrazek, który można powielać lub, mówiąc inaczej, stosować w sposób powtarzalny. Programy Photoshop i ImageReady zawierają wiele gotowych wzorków. W Photoshopie użytkownik może tworzyć swoje własne, nowe wzorki, zapisywać je w specjalnych bibliotekach, a następnie wykorzystywać je przy okazji korzystania z różnych narzędzi i poleceń.

Definiowanie wzorków Polecenie Edycja/Definiuj wzorek(Edit Define Pattern) pozwala tworzyć nowe wzorki na podstawie zaznaczenia. Aby zdefiniować gotowy wzorek, należy: • Przy pomocy narzędzia Zaznaczanie prostokątne zaznaczyć na jakimkolwiek obrazku obszar, który będzie używany jako wzorek. Wtapianie (Feather) należy ustawić na 0. Duże obrazki mogą być trudne do obsługi. • Wybrać polecenie Edycja/Definiuj wzorek (Edit Define Pattern). W oknie dialogowym Nazwa wzorka/ Pattern Name wprowadzić nazwę wzorka.

Teoria 5 NARZĘDZIA RETUSZU Używanie narzędzia Stempel Narzędzie Stempel pobiera próbkę obrazka, która może być potem zastosowane do innego obrazka lub innej części tego samego obrazka. Każde pociągnięcie narzędzia maluje pobraną próbką.

Używanie narzędzia Pędzel korygujący Narzędzie Pędzel korygujący służy do poprawiania pewnych niedoskonałości obrazka. Jego działanie przypomina działanie narzędzi do klonowania, ponieważ i tu, i tu na obrazku są umieszczane próbki pikseli z

11

innego obrazka lub wzorka. Odmienność Pędzla korygującego wyraża się w tym, że w jego wypadku musi wystąpić zgodność pikseli próbkowanych i źródłowych co do tekstury, oświetlenia i cieniowania. W rezultacie poprawiane piksele mieszają się niezauważalnie z resztą obrazka.

Używanie narzędzia Łatka Narzędzie Łatka pozwala poprawić wybrany obszar przy pomocy pikseli z innego obszaru lub wzorka. Podobnie jak przy stosowaniu narzędzia Pędzel korygujący i tu musi wystąpić zgodność pikseli próbkowanych i źródłowych co do tekstury, oświetlenia i cieniowania. Narzędzie Łatka pozwala też klonować izolowane obszary obrazka. Jeśli piksele korygujące będą pochodzić z obrazka, najlepiej zaznaczyć mały obszar obrazka.

Retuszowanie obrazków Obrazki mogą być retuszowane przy pomocy narzędzi Smuga, Wyostrzanie, Ściemnianie. Uwaga: Wymienione narzędzia nie mogą być stosowane do obrazków w trybie Bitmapa i Kolory indeksowane oraz do obrazków o głębi 16 bitów na kanał. — narzędzie naśladuje efekt rozmazania mokrej farby palcem. Narzędzie pobiera kolor z miejsca Smuga początku pociągnięcia i rozmieszcza go wzdłuż kierunku przeciągania. — umożliwia rozmywanie ostrych krawędzi lub osłabianie wyrazistości szczegółów na danym Rozmycie obszarze. Wyostrzanie

— pozwala na wyostrzanie rozmytych krawędzi dla poprawienia ostrości i przejrzystości.

Do narzędzi retuszu należą Rozjaśnianie i Ściemnianie , które pozwalają na rozjaśnianie lub zaciemnianie fragmentów obrazka. Narzędzia Rozjaśnianie i Ściemnianie bazują na tradycyjnych technikach obróbki fotografii, polegających na zwiększeniu naświetlenia określonego obszaru na odbitce. Przy naświetlaniu odbitki, światło jest przyciemniane dla rozjaśnienia wybranego obszaru lub rozjaśniane dla zaciemnienia obszaru. subtelnie zwiększa lub zmniejsza stopień nasycenia koloru danego obszaru. W trybie Skala Narzędzie Gąbka szarości gąbka zmniejsza lub zwiększa kontrast, przesuwając poszczególne poziomy skali szarości w stosunku do poziomu neutralnego.

Teoria 6 FILTRY Aby zastosować filtr, należy wybrać polecenie z odpowiedniego podmenu wchodzącego w skład menu Filter. Na górze menu znajduje się filtr ostatnio używany – Last Filter. Filtry są stosowane do aktywnej, widocznej warstwy. Filtry nie mogą być stosowane do obrazków w trybie Bitmapa lub Kolory indeksowane. Niektóre filtry działają jedynie na obrazkach RGB. Niektóre filtry są stosowane wyłącznie w pamięci RAM. Filtry Rozmycie gaussowskie(Gaussian Blur), Dodaj szum(Add Noise), Kurz i rysy (Dust&Scratches), Mediana, Wyostrzanie (Sharpen), Solaryzacja (Solarze) mogą być używane zarówno z obrazkami o głębi 16 bitów na kanał, jak i 8 bitów na kanał. Jeśli filtr ma być zastosowany do określonego fragmentu obrazka, należy wyselekcjonować ten fragment. Aby zastosować filtr do całej warstwy, należy wybrać właściwą warstwę. Użycie filtra: należy wybrać filtr z menu Filetr. Jeśli za nazwą filtra znajduje się wielokropek (...), na ekranie pojawi się okno dialogowe. Jeśli pojawi się okno dialogowe, należy wpisać wartości lub zaznaczyć opcje. Jeżeli okno dialogowe zawiera okienko podglądu, należy użyć jednej z następujących metod: Jeśli okno dialogowe zawiera suwaki, podczas ich przeciągania można przytrzymywać wciśnięty klawisz Alt/Option, co pozwala oglądać podgląd efektu w czasie rzeczywistym. Aby wyświetlić określony fragment obrazka na środku pola podglądu, należy kliknąć na odpowiednim miejscu okna obrazka. Uwaga: Opcja działa z niektórymi oknami podglądu. Aby wyświetlić określony fragment obrazka na środku pola podglądu, należy przeciągnąć go oknie podglądu. Powiększanie oraz pomniejszanie podglądu umożliwiają przyciski + i – umieszczone pod polem podglądu. Migająca linia pod rozmiarem podglądu oznacza, że podgląd jest wciąż odrysowywany (odświeżany). Jeśli dostępna jest opcja Podgląd, zaznaczyć ją dla wyświetlenia efektu wybranego filtra na obrazku. W trakcie działania filtra Adobe Photoshop wyświetla pasek zaawansowania (Macintosh) lub wskaźnik zaawansowania operacji w pasku stanu (Windows), pozwalający ocenić czas potrzebny do zakończenia operacji.

Filtry z grupy Rozmycie(Blur) zmiękczają zaznaczenie lub obrazek i są używane do retuszu obrazków. Filtry rozmywające wygładzają przejścia przez uśrednianie pikseli przylegających do ostrych brzegów linii i obszarów cieniowanych, tam gdzie w obrazku występują ostre przejścia kolorów.

12

Rozmyj i Rozmyj bardziej (Blur i Blur More) — usuwa szum tam, gdzie pojawiają się znaczące zmiany kolorów. Filtry z grupy Rozmycie wygładzają przejścia tonalne poprzez uśrednienie pikseli w pobliżu ostrych linii i obszarów cieniowanych. Filtr Rozmyj bardziej daje efekt trzy do czterech razy silniejszy niż filtr Rozmyj. Rozmycie gaussowskie (Gaussian Blur) — rozmywa zaznaczony obszar zgodnie z podaną wartością promienia, przez zastosowanie do pikseli średniej ważonej (zgodnie z krzywą Gaussa lub krzywą wiszącego łańcucha). Poruszenie (Motion Blur) — rozmywa w określonym kierunku (od –360º do +360º) i z określoną intensywnością (od 1 do 999). Efekt filtra jest podobny do zdjęcia poruszającego się obiektu przy długim czasie naświetlania. Rozmycie promieniste (Radial Blur) — symuluje łagodne rozmycie, uzyskiwane przy przybliżaniu, oddalaniu lub obracaniu aparatu. Opcja Obrót (Spin) umożliwia rozmycie wzdłuż skoncentrowanych linii okrągłych (można określić stopień obrotu); opcja Powiększenie(Zoom) rozmywa wzdłuż linii radialnych, co przypomina powiększania lub zmniejszanie obrazka (można określić stopień rozmycia od 1 do 100). Jakość rozmycia jest określana poprzez opcje Próbna(Draft) (najszybszy, ale najbardziej ziarnisty efekt), Dobra i Najlepsza (Good i Best) (efekty najlepsze i dostrzegalne dopiero przy dużym powiększeniu). Należy określić źródło rozmycia poprzez przeciąganie wzorka w polu Środek rozmycia (Blur Center). Inteligentne rozmycie (Smart Blur) — precyzyjnie rozmywa obraz. Użytkownik może podać promień- Radius, który określa, jak daleko filtr szuka niepodobnych do siebie pikseli w celu ich rozmycia; próg-Threshold który określa, jak różne muszą być wartości pikseli, aby być usunięte oraz jakość rozmycia. Użytkownik może także ustawić tryb (Mode) dla całej selekcji ( Zwykły) oraz dla krawędzi przejść kolorów (Tylko krawędź-Edge Only oraz Pomiń brzeg-Overlay Edge). Tam, gdzie pojawia się znaczący kontrast, tryb Tylko krawędź nadaje krawędzie czarno-białe, a Overlay Edge — białe. Wyostrzanie (Sharpen) — wzmocnienie (ang. Unsharp masking— USM) jest tradycyjną techniką fotograficzną stosowaną do wyostrzania konturów na obrazku. Filtr Wzmocnienie (Unsharp) koryguje zatarcia pierwotnej wersji fotografii lub skanu i kompensuje zacieranie konturów zachodzące w procesie ponownego próbkowania i drukowania. Filtr ten zaleca się w przypadku, gdy obrazek jest przeznaczony do druku lub rozpowszechniania elektronicznego. Opcja Wzmocnienie pozwala odnaleźć piksele różniące się od otaczających je pikseli, stosownie do określonego progu i zwiększa kontrast w określonym stopniu. Użytkownik może określić promień obszaru, w jakim są porównywane piksele. Efekt filtra Wzmocnienie (Unsharp) jest bardziej widoczny na ekranie niż wydruku w wysokiej rozdzielczości. Jeśli kompozycja będzie drukowana, to należy sprawdzić kilka ustawień i wybrać ustawienie najlepsze w danych warunkach. Wyostrz i Wyostrz bardziej (Sharpen i … More) — wyostrza i polepsza klarowność. Filtr Wyostrz bardziej daje mocniejszy efekt. Wyostrzanie brzegów i Wzmocnienie (Sharpen Edges i Unsharp) — filtry wyszukują obszary obrazka, w których występują znaczące zmiany kolorów, i wyostrzają je. Filtr Wyostrzanie brzegów- Sharpen Edges wyostrza tylko brzegi, zachowując ogólną gładkość obrazka. Filtr może być używany bez podawania wartości wyostrzenia. Filtr Wzmocnienie-Unsharp dopasowuje kontrast krawędzi szczegółów oraz tworzy jaśniejsze i ciemniejsze linie po każdej stronie krawędzi, aby wzmocnić ją i stworzyć iluzję ostrzejszego obrazka.

Filtry z grupy Tekstura(Texture) Filtry z grupy Tekstura dodają do obrazka głębię oraz strukturę materii, co w efekcie daje wygląd bardziej naturalny. Spękalina (Craquelure)— maluje obrazek przy użyciu wypukłej sztukaterii, tworząc cienką siatkę pęknięć wokół konturów obrazka. Filtr może być używany do tworzenia efektu wklęsłości obrazków z szeroką gamą kolorów lub skalą szarości. Ziarno (Grain)— dodaje teksturę do obrazka, aby zasymulować różne rodzaje ziarna Grain Type — Zwykły, Miękki, Paprochy, Rozmyty, Kontrast, Duży, Punkciki, Pionowo, Poziomo i Kreski. Płytki mozaiki (Mosaic Tiles)— rysuje obrazek tak, jakby był podzielony na małe kawałki lub płytki oraz dodaje spoiny pomiędzy płytkami. Patchwork — dzieli obrazek na kwadraty wypełnione kolorem dominującym w danym fragmencie. Filtr losowo zmniejsza lub zwiększa wielkość płytki, aby odwzorować światła i cienie obrazka. Witraż (Stained Glass) — odmalowuje obrazek, tak że przylegające do siebie piksele o takim samym kolorze zostają obrysowane kolorem narzędzia. Dodanie tekstury (Texturizer)— stosuje do obrazka wybraną teksturę.

13

Teoria 7 PODSTAWY KOREKTY OBRAZKÓW Photoshop i ImageReady posiadają polecenia i funkcje przeznaczone do dopasowywania jakości tonów i balansu kolorów obrazków. Proste poprawki mogą być wykonywane przy pomocy jednego z prostych poleceń korekcyjnych. W przypadku bardziej skomplikowanych operacji należy skorzystać z poleceń opisanych dalej. Ponieważ istnieje kilka metod uzyskiwania podobnych wyników balansu kolorów, warto określić typ obrazka i zamierzony efekt. Jeśli użytkownik nie ma doświadczenia w dopasowywaniu komponentów kolorów, to może skorzystać z pomocy diagramu koła kolorów. Koło kolorów jest używane do przewidywania wpływu zmian jednego komponentu koloru na inne kolory oraz przewidywania wyglądu kolorów tłumaczonych między modelami RGB i CMYK.

Można na przykład zmniejszyć ilość dowolnego koloru obrazka , zwiększając ilość przeciwnego koloru na kole. Można też postąpić odwrotnie. Ponadto, istnieje możliwość zwiększenia lub zmniejszenia udziału wybranego koloru poprzez zmianę udziału kolorów sąsiednich lub nawet sąsiednich względem koloru przeciwległego. Jasność/Kontrast (Image-Adjustments-Brightness/Kontrast) — stanowi najłatwiejszą metodę dokonywania prostych korekt zakresu tonów obrazka. W odróżnieniu od okna Poziomy-Levels czy Krzywe-Curves, polecenie to koryguje wszystkie piksele obrazka. Polecenie nie działa dla pojedynczych kanałów. Nie jest też zalecane przy tworzeniu obrazków wysokiej jakości — może skutkować utratą szczegółów obrazka. Auto-poziomy (Auto Levels) — powoduje automatyczne przesunięcie suwaków Poziomy, a tym samym ustawienie świateł i cieni. Najjaśniejsze i najciemniejsze piksele poszczególnych kanałów koloru są definiowane jako białe i czarne. Pozostałe piksele otrzymują wartości proporcjonalne do tej zmiany. Ponieważ polecenie to służy dopasowywaniu pojedynczych kanałów, jego wykonanie może skutkować usunięciem lub pojawieniem się przebarwień. Domyślnie, piksele białe i czarne są przycinane o 0,5% — to znaczy, że przy określaniu najjaśniejszego i najciemniejszego punktu obrazka brane są pod uwagę wartości reprezentowane przez co najmniej 0,5% całkowitej liczby pikseli. Dzięki temu wartości automatycznej bieli i czerni są oparte na reprezentatywnych, a nie skrajnych wartościach. Polecenie Auto-poziomy daje dobre wyniki w przypadku obrazków z ogólnym przebarwieniem lub obrazków ze średnim rozmieszczeniem wartości pikseli, które wymagają prostego dopasowania kontrastu. Należy jednak pamiętać, że ręczne dopasowanie kontrolek Poziomy i Krzywe jest dokładniejsze. Auto-kontrast — służy do automatycznego dopasowania ogólnego kontrastu i mieszanki kolorów na obrazku RGB. Ponieważ kanały nie są zmieniane oddzielnie, nie są wprowadzane ani eliminowane przebarwienia. Najjaśniejsze i najciemniejsze piksele obrazka są mapowane na białe i czarne, co rozjaśnia światła i przyciemnia cienie. Przy wybieraniu najjaśniejszych i najciemniejszych pikseli obrazka, białe i czarne piksele są przycinane o 0,5% podobnie jak przy poleceniu Auto-poziomy. Dzięki temu wartości bieli i czerni są oparte na reprezentatywnych, a nie skrajnych wartościach pikseli. Polecenie Auto-kontrast może poprawić wygląd wielu

14

zdjęć lub obrazków o łagodnych może poprawić wygląd wielu zdjęć lub obrazków o łagodnych przejściach tonalnych, ale nie poprawia obrazków z płaskim kolorem. Auto-kolor — pozwala dopasować kolor i kontrast obrazka na podstawie pikseli samego obrazka, a nie na podstawie histogramów kanałów dla cieni, półcieni i światła. Półcienie są neutralizowane, a czarne i białe piksele są obcinane.

Używanie Poziomów(Levels) do określenia świateł, półcieni i cieni Alternatywnym sposobem ustawienia świateł i cieni obrazka, który wykazuje brak pikseli na jednym ze skrajów histogramu, jest po prostu przesunięcie suwaków Poziomy wejścia(Input Levels) do pierwszej grupy pikseli na obu skrajach histogramu. Powoduje to przekształcenie tych pikseli — najciemniejszych i najjaśniejszych w danym kanale — w biel i czerń, co zwiększa zakres tonów obrazka. Odpowiednie piksele w innych kanałach obrazka są modyfikowane proporcjonalnie, tak by nie zaburzyć balansu kolorów. Środkowy suwak Poziomu wejścia może być używany do zmiany intensywności środkowego zakresu tonów szarych, bez istotnej zmiany świateł i cieni. Użycie suwaków Poziomy wejścia do ustawiania świateł i cieni jest mniej dokładne niż przypisywanie wartości skrajnych lub korzystanie z okna Krzywe, ale często daje równie dobre wyniki. Przykład: Aby poprawić kontrast obrazka składającego się z pikseli w skali od 19 do 223, można przeciągnąć biały trójkąt Poziomów wejścia(Input..) na 223, a czarny trójkąt Poziomów na19. Piksele o jasności większej niż 223 (ze wszystkich kanałów obrazka) uzyskają jasność 255, a piksele o niższej jasności wartość odpowiednio niższą. Natomiast piksele o wartości niższej niż 19 uzyskają jasność 0. Operacja rozjaśnia obrazek i poprawia kontrast świateł.

Narzędzie Krzywe (Curves) Podobnie jak okno dialogowe Poziomy, okno Krzywe pozwala dopasować cały zakres tonów obrazka. Tutaj jednak, zamiast modyfikowania trzech zmiennych (światła, cieni i półcieni), można modyfikować wartości w wielu punktach z zakresu od 0 do 255, pozostawiając inne bez zmian. Okno Krzywe także umożliwia edycję wybranych kanałów obrazka. Aby dopasować zakres tonalny i balans kolorów w oknie Krzywe, należy otworzyć okno dialogowe w menu Image-Adjustments-Curves(Krzywe). Pozioma oś wykresu reprezentuje początkową wartość intensywności pikseli (poziomy wejściowe), zaś pionowa — nowe wartości intensywności (poziomy wyjściowe). Piksele na domyślnej linii przekątnej mają identyczne wartości wejściowe i wyjściowe.

15

Uwaga: W przypadku obrazków RGB w oknie Krzywe są wyświetlane wartości intensywności od 0 do 255, z cieniami po lewej stronie (wartość 0) i światłami po prawej (wartość 255). W przypadku obrazków CMYK w oknie Krzywe są pokazywane wartości procentowe od 0 do 100. Po lewej stronie są widoczne światła (0), a po prawej cienie (100). Aby odwrócić zasady wyświetlania cieni i świateł, należy kliknąć na podwójnej strzałce pod krzywą.

Polecenie Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation) Polecenie Barwa/Nasycenie pozwala dopasować barwę, nasycenie i jasność całego obrazka lub tylko wybranych składowych kolorów. Zmianie barwy lub koloru odpowiada ruch po obwodzie koła kolorów, a zmianie nasycenia, czyli czystości koloru — ruch wzdłuż promienia. Możemy skorzystać także z opcji KoloryzujColorize. Pozwala ona dodać kolor do obrazka przekonwertowanego z trybu Skala szarości(Grayscale) na tryb RGB lub do obrazka w trybie RGB —na przykład po to, by uzyskać efekt monochromii (redukcja kolorów do jednej barwy).

16

Teoria 8 WYPEŁNIENIA GRADIENTOWE Użytkownik może wypełnić obszar gradientem przez przeciąganie kursora po obrazku. Punkt początkowy (w którym wciśnięto przycisk myszy) i punkt końcowy (w którym zwolniono przycisk myszy) określają wygląd gradientu w zależności od używanego narzędzia gradientowego. Gdy chcemy zastosować wypełnienie gradientowe, należy dokonać selekcji wybranego fragmentu obrazka. Jeśli nie utworzymy selekcji, wypełnienie gradientowe dotyczy całej warstwy aktywnej. Następnie wybieramy narzędzie Gradient , a w pasku opcji żądane (np.jedno z gotowych) wypełnienie gradientowe. Gdy klikniemy wewnątrz próbki gradientu, wyświetli się Edytor gradientów. Dalej w pasku opcji należy wybrać opcję dotyczącą typu gradientu: Liniowy , aby utworzyć przejście od jednego punktu do drugiego, w linii prostej. , aby utworzyć przejście rozchodzące się we wszystkich kierunkach od punktu centralnego. Radialny , aby utworzyć przejścia wokół punktu początkowego, ukierunkowane przeciwnie do ruchu Kątowy wskazówek zegara. Odbity , aby utworzyć przejście będące efektem zastosowania dwóch symetrycznych gradientów liniowych po obu stronach punktu początkowego. , aby utworzyć przejście rozchodzące się od punktu początkowego, zachowujące kształt Romboidalny rombu. Punkt końcowy definiuje jeden z wierzchołków rombu.

Wprowadzanie tekstu Tekst w Photoshopie składa się z matematycznie zdefiniowanych kształtów (krzywych), opisujących litery, cyfry i symbole. Dostępnych jest bardzo wiele fontów w różnych formatach, z których najbardziej typowymi są: Type 1 (zwany także czcionkami PostScript), TrueType i OpenType. Znaki tekstu dodanego do obrazka składają się z pikseli o tej samej rozdzielczości, co obrazek. Powiększanie takich znaków ukazuje nierówności ich krawędzi. Photoshop i ImageReady używają tekstu w postaci wektorowej, dzięki czemu np. przy skalowaniu tekstu czy zmianie rozmiaru obrazka tekst zachowuje niezależność od rozdzielczości. Funkcja ta wykorzystywana jest także przy zapisywaniu pliku jako PDF lub EPS lub drukowaniu obrazka na drukarce postscriptowej. Teksty, umieszczane jako poziome i pionowe, mogą być tworzone w dowolnym miejscu obrazka. W zależności od sposobu użycia narzędzia tekstowego użytkownik może wpisać tekst „od punktu” lub tekst akapitowy. Tekstu „od punktu” używamy do wpisywania pojedynczych wyrazów lub wiersza tekstu, a tekst akapitowy jest przeznaczony raczej do wpisywania i formatowania tekstu jednego lub kilku akapitów. W czasie tworzenia tekstu w palecie Warstwy dodawana jest nowa warstwa tekstowa.

Zniekształcanie tekstu na warstwie Zniekształcanie umożliwia nadawanie tekstowi wybranego kształtu (np. łuku lub fali). Zaznaczony styl wykrzywiania jest atrybutem warstwy tekstowej i może być zmieniany w dowolnym czasie. Opcje wykrzywiania umożliwiają kontrolę orientacji i perspektywy efektu wykrzywiania. Uwaga: Nie można stosować wykrzywiania do tekstu ze sztucznym pogrubieniem lub pisanego czcionkami bez danych wektorowych (np. czcionki bitmapowe).

17

Style i efekty warstw Użytkownicy programów Photoshop i ImageReady mają do dyspozycji wiele gotowych efektów, które umożliwiają szybką zmianę wyglądy warstwy. Są to między innymi cienie, blaski, fazy, nałożenia i obrysy. Efekty warstwy są łączone z jej zawartością. Znaczy to, że gdy użytkownik przenosi lub edytuje zawartość warstwy, odpowiednim zmianom ulegają również skojarzone z nimi efekty. Na przykład, jeśli do warstwy tekstowej zastosowano efekt cienia, cień będzie zmieniany automatycznie podczas każdej edycji tekstu. Efekty stosowane do warstwy stają się częścią specjalnego stylu warstwy. Warstwy o określonym stylu są wyróżniane ikoną , która jest wyświetlana po prawej stronie nazwy warstwy w palecie Warstwy(Layers). Przy pomocy palety Warstwy użytkownik może rozwinąć styl i obejrzeć w ten sposób wszystkie, wchodzące w jego skład efekty. Może też poddawać te efekty edycji, zmieniając tym samym styl. Gdy użytkownik zapisze zdefiniowany samodzielnie styl specjalny, staje się on stylem gotowym. Gotowe style są wyświetlane w palecie Style. Można je stosować jednym kliknięciem myszy. Zarówno Photoshop, jak i ImageReady zapewniają wiele gotowych stylów, przeznaczonych do różnych celów.

Kopiowanie i wklejanie stylów Kopiowanie i wklejanie stylów stanowi łatwą metodę stosowania tych samych efektów do wielu warstw. Gdy chcemy skopiować style warstwy pomiędzy warstwami, należy: • W palecie Warstwy zaznaczyć warstwę, która zawiera styl przeznaczony do skopiowania. • Wybrać z menu polecenie Warstwa/Styl warstwy/Kopiuj styl warstwy (Layer/Layer Style/Copy Layer Style). • Zaznaczyć w palecie warstwę docelową i wybrać polecenie Warstwa/Styl warstwy/Wklej styl warstwy ((Layer/Layer Style/Paste Layer Style). Aby wkleić styl na wielu warstwach, należy połączyć warstwy docelowe. Następnie należy wybrać polecenie Warstwa/Styl warstwy/Wklej styl warstwy do połączonych (Layer/Layer Style/Copy Layer Style to Linked). Wklejony styl warstwy zastępuje dotychczasowy styl na warstwie (warstwach) docelowej.

18

Teoria 9 MASKI Maski pozwalają na wyodrębnienie i ochronę obszarów obrazka w czasie korekty kolorów, filtrowania oraz nadawania innych efektów do pozostałej części obrazka. Po zaznaczeniu fragmentu obrazka obszar niezaznaczony jest zamaskowany, czyli chroniony przed zmianami. Maski mogą być używane do złożonej edycji obrazka (np. stopniowe nadawanie koloru lub stosowanie filtra) . Dodatkowo, maski pozwalają na zapisanie i ponowne użycie skomplikowanych selekcji jako kanałów alfa. (Kanały alfa mogą być przekształcone na zaznaczenia i użyte do edycji obrazka.) Ze względu na fakt, że maski są zapisywane jako 8-bitowe kanały w skali szarości, można je poprawiać i edytować za pomocą dowolnych narzędzi edycyjnych i malarskich. Kiedy kanał maski jest zaznaczony w palecie Kanały, kolory narzędzia i tła pojawiają się jako wartości w skali szarości.

Szybka maska Tryb Szybkiej maski pozwala na edycję dowolnego zaznaczenia jako maski bez korzystania z palety Kanały. Jednocześnie można oglądać obrazek. Zaletą edycji selekcji jako maski jest możliwość korzystania z prawie wszystkich narzędzi i filtrów Photoshopa do modyfikacji maski. Można na przykład utworzyć prostokątną selekcję, przejść do trybu Szybkiej maski i korzystając z pędzla, zwęzić lub poszerzyć zaznaczenie albo za pomocą filtra zniekształcić krawędzie zaznaczenia. Użytkownik może także korzystać z narzędzi selekcji. Można zacząć od wyselekcjonowanego obszaru i korzystając z trybu Szybkiej maski, dodać lub usunąć fragmenty z selekcji — albo od początku tworzyć maskę w trybie Szybkiej maski. Kolor odróżnia obszary chronione i niechronione. Po opuszczeniu trybu Szybkiej maski niechronione obszary stają się zaznaczeniem. Kanał Szybkiej maski pojawia się tymczasowo w palecie Kanały w trakcie pracy w tym trybie. Cała edycja maski może być wykonana w oknie obrazka.

Warstwy maskujące Maski służą do ukrywania i odkrywania wybranych obszarów warstwy lub zestawu warstw. Wprowadzanie zmian do maski warstwy umożliwia edycję przezroczystości warstwy bez wprowadzania zmian do pikseli na warstwie. Użytkownik może potem zastosować maskę i wprowadzić zmiany na stałe lub usunąć maskę bez wprowadzania zmian. Maski warstw — są obrazkami bitmapowymi dopasowanymi do rozdzielczości obrazka; mogą być tworzone przy pomocy narzędzi do malowania i zaznaczania.

19

Maski wektorowe — są niezależne od rozdzielczości; mogą być tworzone przy pomocy narzędzi Pióro i Kształt.

W palecie Warstwy zarówno maska warstwy, jak i maska wektorowa jest wyświetlana jako dodatkowa miniaturka na prawo od miniaturki warstwy. W przypadku maski warstwy miniaturka reprezentuje szary kanał (alfa), utworzony przy dodaniu maski warstwy. Maska wektorowa reprezentuje ścieżkę, przycinającą zawartość warstwy.

20

Teoria 10 WARSTWY Określanie krycia warstwy Krycie warstwy określa, w jakim stopniu warstwa ta zakrywa, a w jakim ukazuje elementy warstw położonych pod nią. Warstwa o kryciu 1% jest niemal przezroczysta, a warstwa o kryciu 100% jest całkowicie nieprzezroczysta.

Warstwy dopasowania (Adjustment Layer) Dzięki warstwom dopasowania praca nad warstwami zyskuje na elastyczności. Warstwy dopasowania pozwalają użytkownikowi eksperymentować z wieloma ustawieniami obrazka. Warstwę dopasowania tworzymy wybierając z menu (Layer-New Adjustment Layer) Nowa warstwa dopasowania lub wypełnienia, a następnie wybrać typ tworzonej warstwy.

Poziomy (Levels) — umożliwia poprawienie zakresu tonów i balansu kolorów poprzez dopasowanie poziomów intensywności cieni, półcieni i świateł obrazka. Histogram Poziomy pomaga (wizualnie) w dopasowywaniu kluczowych tonów obrazka. Krzywe (Curves) — pozwala dopasować cały zakres tonów obrazka. Tutaj jednak, zamiast modyfikowania trzech zmiennych (światła, cieni i półcieni), można modyfikować wartości z zakresu od 0 do 255. Balans kolorów — suwak należy przeciągać w kierunku koloru, którego udział na obrazku ma być zwiększony, i oddalać od koloru, którego udział ma być zmniejszony

21

Jasność/Kontrast — stanowi najłatwiejszą metodę dokonywania prostych korekt zakresu tonów obrazka. W odróżnieniu od okna Poziomy czy Krzywe, polecenie to koryguje wszystkie piksele obrazka. Polecenie nie działa dla pojedynczych kanałów. Nie jest też zalecane przy tworzeniu obrazków wysokiej jakości — może skutkować utratą szczegółów obrazka. Barwa/Nasycenie — wybieramy kolory do edycji i określamy wartości barwy, nasycenia oraz jasności. Kolor selektywny (Selective Color)— służy do zwiększania lub zmniejszania ilości wybranej barwy podstawowej we wszystkich addytywnych lub subtraktywnych składowych kolorów obrazka. Podczas korekty selektywnej są wykorzystywane jedynie barwy CMYK, technikę tę można jednak stosować także do obrazków RGB. Na przykład, opisaną technikę można wykorzystać do zmniejszenia ilości cyjanu w zielonym składniku kolorów i jednoczesnego utrzymania dotychczasowych proporcji cyjanu w składowej niebieskiej. Mikser kanałów (Channel Mixer) — pozwala na zmianę koloru kanału za pomocą mieszaniny aktualnych kanałów kolorowych. Mapa gradientu — służy do mapowania odpowiedniego zakresu skali szarości na kolory odpowiedniego wypełnienia gradientowego. Jeśli użytkownik wybierze dwukolorowe wypełnienie gradientowe, to cienie zostaną zmapowane na jeden z końcowych kolorów wypełnienia gradientowego, światła na drugi kolor końcowy, a półcienie na gradacje pomiędzy nimi. Odwrotność (Invert) — Polecenie odwrotność służy do utworzenia negatywu obrazka. Przy odwracaniu obrazka jasność poszczególnych pikseli jest zmieniana na wartość przeciwną z 256-stopniowej skali barw. Na przykład, piksel o wartości 255 w pozytywie uzyska wartość 0, a piksel o wartości 5 -- 250. Uwaga: polecenie Odwrotność nie pozwala tworzyć negatywów i pozytywów z filmu nie pozwala tworzyć negatywów i pozytywów z filmu kolorowego. Jest to wynikiem włsności technicznych klisz negtywowych. Zatem podczas skanowania filmów za pomocą skanerów do slajdów, należy używać ustawień odpowiednich dla barwnych negatywów. Próg (Threshold)— służy do przekształcania obrazków w skali szarości na kontrastowe obrazki czarnobiałe. Użytkownik określa próg jasności. Piksele jaśniejsze od progu są przekształcane na biel, a ciemniejsze — na czerń. Polecenie Próg jest także użyteczne przy określaniu najciemniejszych i najjaśniejszych obszarów obrazka. Posteryzacja (Posterize)— pozwala określić liczbę poziomów tonów (lub wartości jasności) dla poszczególnych kanałów na obrazku, a następnie przekształcić piksele do najbliższego poziomu. Na przykład, wybranie dwóch poziomów tonów na obrazku RGB daje sześć kolorów: dwa dla czerwonego, dwa dla zielonego i dwa dla niebieskiego. Polecenie to jest używane do tworzenia efektów specjalnych, takich jak duże płaskie obszary na fotografii. Najbardziej widoczne efekty uzyskuje się przy redukcji liczby stopni szarości na obrazku w skali szarości. Pewne interesujące efekty można jednak uzyskać również dla obrazków kolorowych.

Warstwy wypełnienia Warstwy wypełnienia pozwalają szybko dodawać do obrazków kolory, wzorki i gradienty. Jeśli użytkownik zmieni zdanie, co do wprowadzonych zmian, zawsze może dokonać edycji warstwy lub usunąć z niej jakieś elementy.Warstwę wypełnienia tworzymy wybierając polecenie Warstwa/Nowa warstwa wypełnienia (LayerNew Fill Layer) , a następnie odpowiedniej opcji podmenu.

Kolor kryjący (Solid Color) — określamy kolor wypełnienia warstwy. Gradient — wybieramy gradient wypełniający warstwę. Należy kliknąć na gradiencie i wyświetlić w ten sposób Edytor gradientów, aby wybrać gradient z palety wysuwanej. Jeśli to konieczne, należy ustawić dodatkowe opcje. Opcja Styl określa kształt gradientu. Opcja Kąt(Angle) określa kąt gradientu. Opcja Skala(Scale) służy do zmiany wielkości gradientu. Opcja Odwrotność(Reverse) pozwala zmienić orientację gradientu. Opcja Dithering pozwala zastosować do gradientu losowy szum. Opcja Wyrównaj do warstwy(Align with Layer) pozwala obliczyć wypełnienie gradientowe na podstawie obwiedni warstwy. Przy pomocy myszy, tj. klękając i przeciągając, można przesunąć środek gradientu w wybrane miejsce. Wzorek (Pattern)— wypełnia warstwę wzorkiem. Można kliknąć na wzorku lub wybrać wzorek z palety wysuwanej. Można kliknąć na opcji Skala(Scale) i wpisać wartość lub przesunąć odpowiednio suwak, skalując wzorek. Kliknięcie na przycisku Przyciągnij do punktu początkowego (Snap to Origin) umieszcza początek wzorka w punkcie zerowym dokumentu (na linijce). Zaznaczenie opcji Połącz z warstwą (Link with Laser) powoduje, że podczas zmiany położenia warstwy wypełnienia wzorek będzie przesuwał się wraz nią. Gdy opcja ta jest zaznaczona i otwarte pozostaje okno dialogowe Wypełnienie wzorkiem (Pattern Fill), wzorek można przeciągać na obrazku.

22

Teoria 11 ŚCIEŻKI Ścieżka jest obiektem wektorowym składa się z węzłów połączonych segmentami. Ścieżki zajmują mniej miejsca na dysku niż dane oparte na pikselach i dlatego mogą być używane do długiego przechowywania prostych masek. Ścieżki mogą być również używane do przycinania części obrazka przeznaczonych do eksportu do aplikacji graficznych lub składu publikacji.

Węzły i dźwignie Ścieżka składa się z jednego lub większej liczby prostych lub zakrzywionych segmentów. Początki i końce poszczególnych segmentów są określone przez węzły. Na segmentach zakrzywionych każdy zaznaczony węzeł wskazuje jedną lub dwie dźwignie, zakończone punktami. Położenia linii i punktów określają kształt i wielkość zakrzywionego segmentu. Przesuwanie tych elementów powoduje zmianę kształtu segmentu ścieżki.

Przy przesuwaniu dźwigni na węzeł gładki segmenty zakrzywione z dwóch stron punktu są dopasowywane jednocześnie. Dla porównania, przy przesuwaniu dźwigni na punkt narożny dopasowywana jest tylko krzywa po tej samej stronie punktu co linia kierunkowa.

Ścieżka nie musi być jedną serią połączonych segmentów. Może zawierać więcej niż jeden wyraźny i oddzielny komponent ścieżki. Każdy kształt na warstwie kształtu jest komponentem ścieżki.

23

Przenoszenie, zmiana kształtu i usuwanie segmentów ścieżki Użytkownik może przenosić, zmieniać kształt lub usuwać poszczególne segmenty ścieżki, a także dodawać i usuwać węzły, zmieniając konfigurację segmentów. Uwaga: Do segmentów i węzłów ścieżki można stosować również transformacje, np. skalowanie, obracanie, odbijanie i zniekształcanie. Aby przenieść prosty segment, należy wybrać narzędzie Selekcji bezpośredniej i zaznaczyć wybrany segment. Aby zmienić kąt lub długość segmentu, należy zaznaczyć węzeł i przeciągnąć zaznaczony segment na jego nowe miejsce. Aby przesunąć zakrzywiony segment, należy wybrać narzędzie Selekcji bezpośredniej i zaznaczyć węzły lub segmenty przeznaczone do przesunięcia. Zaznaczenie musi obejmować oba węzły segmentu. Teraz można przeciągnąć zaznaczone węzły lub segmenty na ich nowe miejsce. Wciskając klawisz Shift, ograniczamy przesunięcie do lini o wielokrotności 45°. Gdy chcemy zmienić kształt zakrzywionego segmentu, należy wybrać narzędzie Selekcji bezpośrednie i zaznaczyć wybrany segment zakrzywiony. Po zaznaczeniu segmentu, na i zaznaczyć wybrany segment zakrzywiony. Po zaznaczeniu segmentu, na ekranie pojawiają się jego dźwignie. Aby zmienić położenie segmentu, należy go przeciągnąć. Uwaga: skrajne węzły segmentu pozostają niezaznaczone.

Dodawanie, usuwanie i konwertowanie węzłów Narzędzia Dodawanie węzłów i Odejmowanie węzłów są przeznaczone do dodawania i usuwania węzłów z kształtu. Narzędzie Konwersja punktów umożliwia konwertowanie krzywej łagodniej na łamaną lub na prosty segment i odwrotnie. Jeśli zaznaczona jest opcja Auto Dodawanie/Usuwanie, paska opcji dla narzędzia Pióro lub Pióro dowolne, to po kliknięciu na linii segmentu zostaje dodany węzeł, a kliknięcie na istniejącym węźle usuwa go. Gdy chcemy dodać węzeł, należy wybrać narzędzie Pióro i umieścić kursor na aktywnej ścieżce w miejscu wybranym dla nowego punktu (obok kursora pojawi się plus ). Kliknąć na ścieżce, aby dodać węzeł bez zmiany kształtu segmentu. Kliknąć i przeciągnąć kursor, definiując dźwignie dla dodanego węzła. Gdy chcemy usunąć węzeł, należy wybrać narzędzie Pióro i umieścić kursor nad aktywnym węzłem, który jest przeznaczony do usunięcia (obok kursora pojawi się znak minus ). Klikając na węzeł, usuwamy go i dopasowujemy kształt ścieżki do pozostałych węzłów. Aby dokonać konwersji węzła gładkiego w ostry, należy wybrać narzędzie Konwersja punktów , umieścić kursor nad wybranym węzłem i kliknąć. Chcąc przekonwertować węzeł gładki na narożny z liniami kierunkowymi, należy najpierw sprawdzić, czy dźwignie są widoczne, a następnie chwycić za punkt kierunkowy dźwigni i przeciągnąć go w wybrane miejsce, oddzielając od siebie dźwignie. Przeciągnięcie punktu kierunkowego dźwigni powoduje rozdzielenie dźwigni.

24

......

25