Warszawa, 10 marca 2014 r. SEJM RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ VII kadencja Prezes Rady Ministrów DKRM-140-15(5)/14

Pani Ewa Kopacz Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek Przekazuję przyjęte poselskiego projektu ustawy

przez

Radę

Ministrów

stanowisko

wobec

- o zmianie ustawy – Kodeks karny (druk nr 2024). Jednocześnie informuję, że Rada Ministrów upoważniła Ministra Sprawiedliwości do reprezentowania Rządu w tej sprawie w toku prac parlamentarnych.

Z wyrazami szacunku

(-)Donald Tusk

Stanowisko Rządu do poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks karny (druk sejmowy nr 2024)

Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy – Kodeks karny (druk sejmowy nr 2024) zawiera propozycje nowelizacji art. 101 § 4 oraz art. 105 k.k., których celem ma

być

zapewnienie

skutecznego

egzekwowania

odpowiedzialności

karnej

sprawców przestępstw o charakterze seksualnym. Proponowane zmiany polegają na rozszerzeniu zawartego w art. 105 k.k. katalogu przestępstw, w stosunku do których nie mają zastosowania regulacje dotyczące przedawnienia karalności i wykonania kary, o czyny z art. 197, art. 200, art. 200a i art. 201 k.k. Bezpośrednią konsekwencją powyższej zmiany jest propozycja zmian art. 101 § 4 k.k. W uzasadnieniu proponowanych zmian projektodawcy wskazali na potrzebę zapewnienia możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności karnej sprawców przestępstw o charakterze seksualnym, jak również wykonania orzeczonej kary, w każdym czasie. W opinii projektodawców obecne regulacje nie realizują tego celu, gdyż nie uwzględniają stanu ofiary i jej gotowości do podjęcia określonych kroków prawnych. Wskazują przy tym, iż osoby te dopiero po długim czasie mogą dopuścić do swojej świadomości krzywdy, jakie je spotkały w przeszłości i dopiero wtedy są gotowe na dochodzenie swoich praw. Dokonując oceny przedstawionego projektu, należy w pierwszej kolejności wskazać na konsekwencje systemowe związane z ewentualnym przyjęciem zaproponowanych w nim rozwiązań. W tym celu konieczne jest przypomnienie, iż istnienie w prawie karnym instytucji przedawnienia podyktowane jest przede wszystkim koniecznością zapewnieniem warunków dla trafnej reakcji karnej na popełnione przestępstwo. Osiągnięcie celu w zakresie prewencji indywidualnej – oddziaływania zapobiegawczego i wychowawczego wobec sprawcy, jak i prewencji ogólnej – kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, możliwe jest jedynie wtedy gdy pomiędzy popełnieniem czynu, a wymierzeniem lub wykonaniem kary nie upłynął zbyt

duży okres

czasu.

Ze

względu

na

stopień

społecznej

szkodliwości

poszczególnych czynów zabronionych oraz z uwagi na społeczne poczucie sprawiedliwości, okresy przedawnienia poszczególnych kategorii przestępstw różnią się, a jedynie nieliczne z nich nie podlegają mu w ogóle. Do przestępstw nie

podlegających przedawnieniu zaliczane są w Polsce czyny określone w Rozdziale XVI k.k. – zbrodnie przeciwko pokojowi, ludzkości oraz zbrodnie wojenne, jak również niektóre umyślne przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, pod warunkiem ich popełnienia przez funkcjonariusza publicznego w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych. Poselski projekt ustawy zakłada zniesienie instytucji przedawnienia wybranych przestępstw o charakterze seksualnym, stypizowanych w art. 197, art. 200, art. 200a i art. 201 k.k. Przyjęcie zaproponowanego rozwiązania doprowadziłoby do powstania istotnych niespójności w kodyfikacji karnej, czego wyraźnym przykładem byłaby sytuacja, w której przedawnieniu nie podlegałby czyn polegający na nawiązaniu kontaktu

z małoletnim

za

pomocą

systemu

teleinformatycznego

lub

sieci

telekomunikacyjnej w celu popełnienia przestępstwa o charakterze seksualnym (art. 200a k.k.), natomiast zabójstwo takiego małoletniego (art. 148 k.k.) podlegałoby ogólnym zasadom przedawnienia karalności i wykonania kary. Trudne, o ile w ogóle możliwe do wyjaśnienia rozbieżności powstałyby również w ramach regulacji odnoszących się do przestępstw z Rozdziału XXV k.k. Projekt poselski przewiduje bowiem wyłączenie przedawnienia w stosunku do przestępstwa zgwałcenia (art. 197 k.k.) oraz występku prezentowania małoletniemu poniżej 15 lat wykonanie czynności seksualnej, w celu zaspokojenia seksualnego, wykonanie czynności seksualnej (art. 200 § 2 k.k.), ale już doprowadzenie osoby, w tym małoletniego, do obcowania płciowego przez wykorzystanie jej bezradności lub innego ograniczenia (art. 198 k.k.) pozostałoby poza tym wyłączeniem i tym samym podlegałoby przedawnieniu. W uzasadnieniu projektu poselskiego brak jest jakiegokolwiek wyjaśnienia podstaw wyodrębnienia wskazanych przestępstw (które nie będą podlegały przedawnieniu). Za uzasadnienie takie nie mogą zostać uznane, wspomniane przez projektodawców

kilkukrotnie,

trudności

w

ściganiu

sprawców

przestępstw

o charakterze seksualnym popełnionych na szkodę małoletnich, gdyż jak zostało wskazane powyżej zakres proponowanych zmian nie dotyczy jedynie przestępstw, w których pokrzywdzonym jest małoletni. Jednocześnie, te same okoliczności (trudności w dochodzeniu swoich praw przez pokrzywdzonego) mogą zostać odniesione do wielu innych przestępstw (np. wspomniana już zbrodnia zabójstwa, czy też przestępstwo handlu ludźmi), które z kolei nie zostały w projekcie uwzględnione.

2z5

Kolejnym argumentem uzasadniającym istnienie instytucji przedawnienia jest możliwość zagwarantowania rzetelnego procesu karnego. Upływ czasu od chwili popełnienia przestępstwa w sposób niewątpliwy wpływa na dostępność i jakość materiału dowodowego, a tym samym rzutuje na możliwość osiągnięcia jednego z podstawowych celów postępowania karnego – wykrycia i pociągnięcia do odpowiedzialności karnej sprawcy przestępstwa i ochrony osoby, której winy nie udowodniono, przed tą odpowiedzialnością. Jak wskazuje praktyka, kwestia ta ma szczególną doniosłość w przypadku przestępstw przeciwko wolności seksualnej i obyczajności.

W

przypadku

niezabezpieczenia

materiału

dowodowego,

w szczególności dowodów rzeczowych popełnienia przestępstwa, postępowanie w takich sprawach koncentrować się musi na skomplikowanej i drobiazgowej analizie zeznań pokrzywdzonego i wyjaśnień oskarżonego. Upływ znacznego okresu czasu od chwili popełnienia przestępstwa zniekształca lub wręcz zaciera obraz zdarzenia, jaki przedstawiają pokrzywdzony, oskarżony i ewentualni świadkowie. Może to prowadzić do powstania wątpliwości, które w myśl zasady in dubio pro reo, muszą zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego. Warto przy tym zauważyć, iż w odniesieniu do objętego projektowanym wyłączeniem przestępstwa opisanego w art. 200a k.k. dowody rzeczowe (wykazy połączeń/transmisji danych) mają kluczowe znaczenie. Tymczasem niezbędne do ustalenia faktu popełnienia przestępstwa

i

jego

sprawcy

dane

są

przechowywane

przez

operatorów

telekomunikacyjnych przez 12 miesięcy (art. 180a ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne1). W przypadku przyjęcia proponowanych w projekcie rozwiązań doszłoby do sytuacji, w której wskazane w nim wybrane przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności formalnie nie podlegałyby przedawnieniu, jednakże realne możliwości ustalenia i pociągnięcia do odpowiedzialności karnej ich sprawców byłyby bardzo ograniczone. Wbrew twierdzeniom zawartym w uzasadnieniu projektu ustawy nie poprawiłoby to ani sytuacji pokrzywdzonych – dając im iluzoryczną nadzieję na ukaranie sprawcy, ani autorytetu państwa – z uwagi na obiektywny, acz wywołujący zrozumiałe rozczarowanie brak możliwości wyjaśnienia sprawy w postępowaniu karnym. Odnosząc się do uzasadnienia poselskiego projektu ustawy należy zwrócić uwagę, iż kilkukrotnie wskazuje się w nim na potrzebę zapewnienia szczególnej 1

Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.

3z5

ochrony przed przestępstwami seksualnymi dzieciom i młodzieży. Cel ten nie znajduje jednak odzwierciedlenia w postanowieniach samego projektu ustawy, który pozostawia poza zakresem proponowanych zmian wiele przestępstw, w tym przestępstw z Rozdziału XXV k.k., w których małoletność pokrzywdzonego jest wręcz jednym ze znamion. Biorąc

pod

uwagę

wskazany

w

uzasadnieniu

podstawowy

motyw

projektowanych zmian – potrzebę odrębnej regulacji przedawnienia przestępstw o charakterze seksualnym popełnianych na szkodę dzieci i młodzieży – należy podkreślić, iż regulacje takie są już obecne w art. 101 § 4 k.k. Przepis ten został wprowadzony do Kodeksu karnego ustawą z dnia 24 października 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw2. Jego ratio legis było stworzenie możliwości, aby osoba pokrzywdzona w dzieciństwie przestępstwem seksualnym po uzyskaniu pełnoletności (czyli już w pełni świadomie i niezależnie od możliwej presji ze strony osób bliskich) mogła ujawnić popełnienie tego przestępstwa i by możliwe było przeprowadzenie w tej sprawie postępowania karnego. Wprowadzenie do Kodeksu karnego wskazanego rozwiązania wynikało ponadto z konieczności implementacji do polskiego porządku prawnego decyzji ramowej Rady 2004/68/WSiSW z dnia 22 grudnia 2003 r. o zwalczaniu seksualnego wykorzystywania dzieci i pornografii dziecięcej3. Akt ten w art. 8 ust. 6 zobowiązał państwa członkowskie do umożliwienia ścigania przynajmniej najpoważniejszych przestępstw w nim określonych po uzyskaniu przez pokrzywdzone dziecko pełnoletności.

Ustawodawca

zdecydował

o objęciu

wydłużonym

okresem

przedawnienia przestępstw określonych w art. 199 § 2 i 3, art. 200, art. 202 § 2 i 4 oraz art. 204 § 3, jak również przestępstw określonych w art. 197, art. 201, art. 202 § 3, art. 203 i art. 204 § 4, w których pokrzywdzonym był małoletni. Poza zakresem regulacji art. 101 § 4 k.k., w jego dotychczasowym brzmieniu, pozostają niektóre z przestępstw określonych w Rozdziale XXV k.k., które również mogą wiązać się z pokrzywdzeniem osób małoletnich (przykładowo można wskazać art. 198 k.k), jak również przestępstwo handlu ludźmi (art. 189a k.k.), które zastąpiło uchylony art. 204 § 4 k.k.4.

2 3 4

Dz. U. Nr 214, poz. 1344 Dz. Urz. UE L 013 z 20.01.2004 r., str. 44 Uchylenie art. 204 § 4 k.k. stanowiło konsekwencję wprowadzenia do Kodeksu karnego definicji handlu ludźmi (art. 115 § 22 k.k.) i penalizacji w art. 189a k.k. czynu polegającego na handlu ludźmi, co nastąpiło ustawą z dnia 20 maja 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy o Policji, ustawy - Przepisy wprowadzające Kodeks karny oraz ustawy - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 98, poz. 626).

4z5

Będący przedmiotem analizy poselski projekt o zmianie ustawy – Kodeks karny (druk sejmowy nr 2024), przewidując rozszerzenie katalogu przestępstw, w stosunku do których nie mają zastosowania przedawnienie karalności i wykonania kary, nie zapewni realizacji celów wskazanych przez projektodawców w uzasadnieniu projektu. Przeciwnie przyczyni się on do powstania istotnych niespójności w systemie prawa karnego. Warto natomiast zwrócić uwagę na fakt, iż odpowiadającą wskazanym w uzasadnieniu intencjom projektodawcy zmianę w Kodeksie karnym przewiduje rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (druk sejmowy nr 2016). Projekt ten zawiera propozycje rozwiązań, nieograniczających się kodyfikacji karnej, których celem jest dostosowania prawa polskiego do wymogów Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/93/UE w sprawie

zwalczania

niegodziwego

traktowania

w

celach

seksualnych

i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej, zastępującej decyzję ramową Rady 2004/68/WSiSW5 oraz Konwencji Rady Europy z 2007 r. o ochronie dzieci przed seksualnym wykorzystywaniem i niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych (Konwencja z Lanzarote). Przewiduje on miedzy innymi nadanie art. 101 § 4 k.k. następującego brzmienia: „§ 4. W przypadku gdy pokrzywdzonym jest małoletni albo gdy treści pornograficzne, o których mowa w art. 202, obejmują udział małoletniego, przedawnienie karalności przestępstwa określonego w rozdziale XXV nie może nastąpić przed upływem 10 lat od ukończenia przez tego małoletniego 18 lat.”; Celem powyższej propozycji jest wydłużenie z 5 do 10 lat okresu, w którym nie będzie

mogło

dojść

do

przedawnienia

karalności

każdego

przestępstwa

o charakterze seksualnym popełnionego na szkodę małoletniego, co zapewni takiej osobie wystarczający okres czasu do samodzielnego wszczęcia postępowania, po uzyskaniu przez nią pełnoletniości. Biorąc pod uwagę wskazane powyżej okoliczności, Rząd negatywnie opiniuje poselski projekt ustawy o zmianie ustawy – Kodeks karny (druk sejmowy nr 2024).

5

Dz. Urz. UE L 335 z 17.12.2011 r., str. 1 oraz Dz. Urz. UE L 18 z 21.01.2012 r., str.7

5z5